Αποκλειστική συνέντευξη του Αστέριου Γιώτσα στον Κολίτση Νίκο και στο Metrosport.gr
O Αστέριος Γιώτσας γεννήθηκε το 1966 στην Κατερίνη. Έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Ελπίδα Ανδρομάχης. Στη συνέχεια αγωνίστηκε σε Πιερικό, Παναθηναϊκό, Εθνικό Πειραιώς, Πανελευσινιακό, ΠΑΣ Γιάννινα, ΑΕΛ και Αγροτικό Αστέρα.
Ο Αστέριος Γιώτσας ανήκει στην κατηγορία των ποδοσφαιριστών που κλήθηκαν στην εθνική μας ομάδα των Ανδρών, ενώ ανήκαν σε σύλλογο της περιφέρειας. Συγκεκριμένα, ο...
παλαίμαχος μέσος φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα με το εθνόσημο το 1991, όντας παίκτης του Πιερικού για τρεις συνολικά φορές.
Toυ Κολίτση Νίκου
Όπως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα, το μόνο υγιές κομμάτι για ν' ασχοληθείς είναι τα παιδιά. Και αυτό είναι ένα πράγμα που κατάλαβα όχι από το 2004 που ξεκίνησα την Ακαδημία, αλλά από πολύ νωρίτερα που ήμουν στον Αγροτικό Αστέρα. Έθεσα στόχο να μπορώ να βοηθήσω παιδιά να πάνε σε μεγαλύτερες ομάδες, επειδή εγώ πέρασα από μία ομάδα που είναι πανεπιστήμιο, όπως ο Παναθηναϊκός και είδα πώς λειτουργεί μία τόσο μεγάλη ομάδα και έχω πλέον τις γνώσεις να τις μεταδώσω σε παιδιά που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο σε υψηλότερο επίπεδο. Αυτή τη στιγμή, μετά από δέκα χρόνια, η Ακαδημία Γιώτσα δίνει κάθε χρόνο ή επαγγελματία ποδοσφαιριστή ή ποδοσφαιριστή σε μεγαλύτερη κατηγορία. Πολλές ομάδες της Πιερίας που είναι σε εθνικά πρωταθλήματα έχουν ποδοσφαιριστές που έχουν πολλά χρόνια στην Ακαδημία μας. Αυτό είναι αυτό που ήθελα και ονειρευόμουν και η μεγάλη μου ικανοποίηση.
Μπορεί να μη βγάλουμε κανένα ποδοσφαιριστή στο επίπεδο που το σκεφτόμαστε, αλλά αν βγει κάποια στιγμή, θα ξέρουμε ποιος είναι ο τρόπος. Αυτό ψάχνουμε αυτά τα δέκα χρόνια. Έχουμε ένα 16 χρονών παιδί που είναι τώρα στον Ολυμπιακό και στην εθνική ομάδα, αυτός δείχνει τα σημάδια ότι μπορεί να ακολουθήσει αυτό το δρόμο.
Ερασιτεχνικά σωματεία είναι στην πράξη και οι ομάδες της Πιερίας υψηλότερων κατηγοριών και πολλές άλλες ομάδες που οι ποδοσφαιριστές δεν πληρώνονται. Τύποις είναι επαγγελματικό το ποδόσφαιρο.
Στην Ακαδημία δίνουμε βάρος στην τεχνική. Μέχρι την ηλικία των 14 ετών, δε βάζουμε ποτέ το παιδί να τρέξει γύρω γύρω, αλλά παίζει συνέχεια με την μπάλα. Αν μπορεί μετά, έρχεται στην αντρική ομάδα και συνεχίζει ψηλότερα, αλλιώς μένει στάσιμος. Κρατάω την αντρική ομάδα για να βλέπουν τα παιδιά πώς είναι να παίζουν με παίκτες μεγαλύτερους και πιο έμπειρους. Να βάλεις τον εαυτό σου στη διαδικασία ότι εγώ δεν παίζω με παιδιά της ηλικίας μου, άρα θα πρέπει να μηχανευτώ τρόπους για να τον κερδίσω. Αυτό έκαναν σήμερα και γύρισαν το παιχνίδι.
Η δική μου εποχή ήταν πολύ διαφορετική. Όταν ήμουν στην ηλικία των παιδιών αυτών ούτε που είχα διανοηθεί ότι μπορεί να ξέρω αυτά που ξέρουν σήμερα. Στα δώδεκα ξεκίνησα να παίζω και ο γιος μου παίζει από τα τρία του χρόνια. Αυτός δηλαδή έχει μάθει εκατό φορές καλύτερο ποδόσφαιρο από εμένα.
Τότε ήταν η θέληση. Υπήρχε μόνο ο Πιερικός και οι ερασιτεχνικές ομάδες. Ήταν πιο εύκολο να μπεις σε μία ομάδα και ήταν πιο δύσκολο να παίξεις ποδόσφαιρο. Τώρα υπάρχουν πολλές ευκαιρίες. Στο προηγούμενο παιχνίδι ο σκάουτερ του Παναθηναϊκού είδε το παιχνίδι και τσέκαρε δύο παίκτες. Μπορεί το καλοκαίρι να ξαναέρθει και να ζητήσει τον έναν από τους δύο. Σίγουρα όμως είναι πιο ανταγωνιστικά τα πράγματα.
Ο Παναθηναϊκός, όπως βαδίζει σήμερα, βγάζει μία φουρνιά ποδοσφαιριστών για οικονομικούς λόγους. Υπήρχε τότε ο Βαρδινογιάννης και το κύρος της παρουσίας του. Αυτό που με στενοχώρησε είναι ότι έφυγα αργά από τον Πιερικό, ενώ είχα προτάσεις από την πρώτη χρονιά, αλλά η ομάδα δε με έδινε. Δεν ήταν εύκολο να φύγεις τότε με τα πενταετή συμβόλαια και τελικά έφυγα μετά από τα εφτά χρόνια.
Δέθηκα περισσότερο με την ομάδα του ΠΑΣ Γιάννενα. Τα Γιάννενα είναι η πόλη του ποδοσφαίρου. Ο κόσμος ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο. Χαίρεσαι να παίζεις ποδόσφαιρο. Όταν είσαι καλός ποδοσφαιριστής αυτό θέλεις, να υπάρχει πίεση, κίνητρο για να θέλεις να τον ικανοποιήσεις. Πέρασα τρία υπέροχα χρόνια στον ΠΑΣ Γιάννενα και αν μου δινόταν η ευκαιρία να παίξω ποδόσφαιρο, θα πήγαινα με κλειστά μάτια σε μία άλλη ζωή.
Μου έγινε κάποια στιγμή πρόταση για να πάω σε ομάδα της Super League ως βοηθός προπονητή, αλλά σκέφτηκα ότι στην Ελλάδα οι προπονητές σήμερα είναι και αύριο δεν είναι. Αν αφήσω αυτή τη δουλειά εδώ, όταν επιστρέψω, μπορεί να μη βρω καλά πράγματα. Δεν το σκέφτομαι στο άμεσο μέλλον. Μου αρέσει πολύ να βλέπω και να μεγαλώνω αυτά τα παιδιά. Οι γονείς στο σπίτι και εγώ στο γήπεδο και να βγάζω σωστούς ανθρώπους. Η εμπιστοσύνη που δείχνουν οι γονείς στο πρόσωπό μου, με χαροποιεί αφάνταστα.
Αν κάνεις τον προπονητή, πρέπει να έχεις προσωπικότητα. Δεν πρέπει να γυρίζεις την πλάτη και να κοροϊδεύουν οι είκοσι παίκτες. Πρέπει να εμπνέεις σεβασμό. Εγώ μπορεί να τα φωνάζω τα παιδιά, αλλά αυτά είναι πολύ ταπεινά, γιατί ξέρουν και το έχουν ζήσει ότι τα παιδιά που γυρίζουν εδώ για διάφορους λόγους συγκρίνουν και καταλαβαίνουν. Ο Γιώτσας φωνάζει, αλλά ο άλλος σε αγνοεί και το να σε αγνοούν είναι το χειρότερο. Φωνάζω για το καλό των παιδιών. Όπως έχω το παιδί μου, έχω και το παιδί του φίλου μου και όλα τα παιδιά.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανέβει σε τεχνική και οι ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας έχουν πλέον παραστάσεις και από άλλα πρωταθλήματα και μπορούν να σταθούν καλύτερα. Γενικά όμως πάσχει σε όλα τα επίπεδα από κάτω προς τα επάνω.
Κανονικά πρέπει να σταματήσουν όλα τα πρωταθλήματα μέχρι το καλοκαίρι και να αποφασίσουν οι ομάδες, αν θέλουν πραγματικά ν' αλλάξουν τα πράγματα ή δε θέλουν στην πράξη. Πώς το έκανε η Θάτσερ στην Αγγλία; Πώς αυτό θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του γιου μου, για παράδειγμα, από τη στιγμή που μόλις βλέπει επεισόδια κλείνει την τηλεόραση;
Όταν αγωνίζεσαι σε μία ομάδα Β' εθνικής και δεν πληρώνεσαι, τι μπορείς να περιμένεις; Εμείς παίζαμε, πληρωνόμαστε, αισθανόμαστε όμορφα και τώρα ο ποδοσφαιριστής δεν έχει χρήματα για να πιει έναν καφέ. Αυτό δεν είναι επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Καλύτερα παίξε ερασιτεχνικά και βρες μία δουλειά για να εξασφαλίσεις το μέλλον σου.
Η δουλειά του ποδοσφαιριστή είναι μία τεμπέλικη δουλειά. Επειδή μαθαίνεις μόνο μέσα στην προπόνηση και δίνεσαι 100%, δεν μπορείς ν' ασχοληθείς με κάτι άλλο και έρχεται μία στιγμή που δεν έχεις μία στην τσέπη και δεν έχεις μάθει και τίποτα.
Οι ποδοσφαιριστές μπορούν άνετα να συνδυάσουν τα μαθήματα με το ποδόσφαιρο. Ο αρχηγός της ομάδας βγάζει 20 παρά κάτι γενικό βαθμό στο σχολείο, χωρίς να έχει χάσει ούτε μία προπόνηση όλα αυτά τα χρόνια και χωρίς να μιλάει καθόλου.
Από τη στιγμή που θα στείλουμε κάποιον κάπου σημαίνει ότι είναι καλός. Από τη στιγμή εκείνη όμως και μετά μετράνε όλα τα υπόλοιπα. Ο χαρακτήρας του, η συμπεριφορά του, το πόσο αντέχει σε συνθήκες πίεσης και μακριά από το σπίτι του, όλα παίζουν ρόλο. Καμία ομάδα δε θέλει στις τάξεις της παίκτη με προβληματικό χαρακτήρα, γιατί αυτός θα παρασύρει και άλλους. Προτιμώ έναν καλό χαρακτήρα, μέτριο παίκτη να τον φτιάξω, όπως θέλω εγώ, παρά ένα καλό παίκτη με κακό χαρακτήρα.
Εγώ έπαιξα με το ταλέντο. Τα παιδιά αυτά σήμερα είναι δουλεμένα και παίζουν με το αποτέλεσμα της δουλειάς από πολύ μικρή ηλικία. Τα παιδιά που έχουν την ψυχή θα συνεχίσουν. Μου αρέσει το Γ' τοπικό και με βολεύει για τα συγκεκριμένα παιδιά που έχω. Δεν μπορούν, λόγω ηλικίας, να σταθούν σε Β' και Α' κατηγορία. Αν μπορούσαμε να είμαστε 14 ομάδες θα ήταν ένα πολύ καλό πρωτάθλημα.
Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δεν το βοηθάει η πολιτεία. Δεν πιστεύω ότι ο ΟΠΑΠ δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο για παράδειγμα. Ο κόσμος δεν ακολουθεί σε όλες τις ομάδες και είναι πολύ δύσκολο να πληρώνουμε μόνοι μας τους διαιτητές και να φτιάχνουμε τα γήπεδα.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι όλα είναι πρόχειρα και αλλάζουν κάθε έξι μήνες. Εσύ μπορεί να έχεις την καλύτερη πρόθεση, αλλά σε έξι μήνες θα σε φάνε. Οι Γερμανοί είχαν είκοσι χρόνια να πάρουν το παγκόσμιο κύπελλο και έκαναν τον κατάλληλο σχεδιασμό.
Πήραμε κατά λάθος το ευρωπαϊκό κύπελλο και αντί το ποδόσφαιρο να πάει καλύτερα, διαλύθηκε τελείως. Δεν υπάρχει Γ' εθνική, ομάδες αποσύρονται από το πρωτάθλημα και δεν ξέρουν πού χρωστάνε, για ποιο ποδόσφαιρο μιλάμε από τη στιγμή που ομάδες που πληρώνουν είναι στην ίδια μοίρα με αυτές που δεν πληρώνουν και συμμετέχουν χωρίς να το δικαιούνται.
Δεν υπάρχει τίποτα ωραίο, εκτός από αυτά τα πιτσιρίκια και την εξέλιξή τους. Θα πρότεινα στα νέα παιδιά, αν μπορούσαν να επιλέξουν, να πάνε εξωτερικό με τα χίλια. Αξιοκρατία. Στην Ελλάδα παίζουν τα παιδιά των μπαμπάδων που έχουν λεφτά, το ζούμε κάθε μέρα. Μπορεί ο γιος να μην είναι καλός, αλλά ο μπαμπάς έχει άκρες. Πιστεύω και ελπίζω να αλλάξει αυτό κάποια στιγμή.
http://www.metrosport.gr/article/o-asterios-giotsas-sto-metrosportgr
