Τα μέρη που έχουν εγκαταλειφθεί από τους ανθρώπους, καταφέρνουν να αιχμαλωτίζουν τη φαντασία και να σαγηνεύουν τους ταξιδιώτες, προσφέροντας τη μαρτυρία μιας εποχής που πλέον έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μια...
επίσκεψη άλλωστε σε τοποθεσίες τέτοιες, πέραν της απόκοσμης αίσθησης, θα είναι σαν να επέστρεφες πίσω στο χρόνο.
Παρακάτω, μπορείτε να δείτε ορισμένες πόλεις, τοποθεσίες και μνημεία που οι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει και σήμερα μένουν να στέκουν ξεχασμένα στο χρόνο, μάρτυρες ενός παρελθόντος που έχει για τα καλά προσπεράσει…
Tkvarcheli, Γεωργία
Το Tkvarcheli είναι μια σοβιετική πόλη-φάντασμα που βρίσκεται στην Αυτόνομη Δημοκρατία της Αμπχαζία, η οποία έχει αναγνωριστεί από ελάχιστες χώρες. Για τον υπόλοιπο κόσμο, παραμένει μια ξεχασμένη πόλη της Γεωργίας, η οποία κάποια άλλη εποχή τροφοδοτούσε τη σοβιετική βιομηχανία με άνθρακα, καθώς δημιουργήθηκε τη δεκαετία του ‘40, αποκλειστικά για το σκοπό αυτό.
Οι Γεωργιανοί κατέλαβαν την πόλη για πάνω από ένα χρόνο, κατά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας τους, στις αρχές του ’90, αλλά σύντομα την διεκδίκησαν οι δυνάμεις της Αμπχαζίας, με τη βοήθεια και των Ρώσων. Ωστόσο, καθώς η σοβιετική περίοδος έληγε, ο πληθυσμός έφευγε από την πόλη για να εγκαταλειφτεί τελείως έπειτα από κάποια χρόνια. Κινηματογράφος στη Χερσόνησο του Σινά
Στη μέση της ερήμου του Σινά δεσπόζει ένα μυστηριώδες σινεμά, το οποίο δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ! Η περίεργη κατασκευή δημιουργήθηκε από έναν Γάλλο, τον Diynn Eadel, στα τέλη του ’90. Με κάποιο τρόπο, ο Eadel κατόρθωσε να εξασφαλίσει τις άδειες και έπεισε παριζιάνους επενδυτές και αγοράσουν θέσεις και μηχανήματα από παλιές αίθουσες του Καΐρου. Ωστόσο, αν και τελικά η «αίθουσα» κατόρθωσε να διαθέτει 700 θέσεις, δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ, δίχως όμως κανείς να γνωρίζει το γιατί.
Ο εγκαταλελειμμένος, υπαίθριος κινηματογράφος έμεινε σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό, μέχρι να πέσει θύμα βανδαλισμού πριν μερικά χρόνια, όποτε και «ανακαλύφθηκε» από τα διεθνή ΜΜΕ.
Μνημείο Μπουζλούντζα, Βουλγαρία
Μεταφερόμαστε στη γειτονία μας, τα Βαλκάνια, και συγκεκριμένα στη Βουλγαρία, όπου στην κορυφή του βουνού Μπουζλούντζα, δεσπόζει ένα μάλλον περίεργο μνημείο, αφιερωμένο στον κομμουνισμό. Η ιστορία για τη δημιουργία του μνημείου, μας πηγαίνει πίσω, στο 1891, όταν μια σοσιαλιστική οργάνωση της χώρας συναντήθηκε στο συγκεκριμένο σημείο προκειμένου να συζητήσει για το μέλλον της Βουλγαρίας. Η κατασκευή του μνημείου ξεκίνησε το 1974 και το κτίριο έλαβε έναν πλούσιο διάκοσμο από σοβιετικά και βουλγαρικά σύμβολα, μεταξύ των οποίων και μια σειρά από πολύχρωμες τοιχογραφίες. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του κτιρίου είναι το κολοσσιαίο σφυροδρέπανο στη μέση της οροφής του θόλου.
Ωστόσο, μετά τη διάλυση του κομμουνιστικού κόμματος, που ακολούθησε την επανάσταση του 1989, το κτίριο αφέθηκε στη μοίρα του. Η ιδιοκτησία μεταφέρθηκε στην κυβέρνηση, η οποία -δυστυχώς- απλά σφράγισε την κεντρική είσοδο και το άφησε στις ορέξεις των λογής-λογής βανδάλων. Νήσος Χασίμα, Ιαπωνία
Μια φωτογραφία του ιαπωνικού νησιού Χασίμα αρκεί για να αντιληφθεί κάποιος γιατί το προσωνύμιό του είναι «Νησί-Θωρηκτό». Πλησιάζοντας από τη θάλασσα, η νήσος Χασίμα εμφανίζεται σαν ένα γιγαντιαίο θωρηκτό, λόγω του τοίχους που κρατά το νερό μακριά.
Η πόλη Χασίμα στηρίζονταν στην εξαγωγή άνθρακα από το 1887 έως το 1974, βοηθώντας στη βιομηχανοποίηση όλης της Ιαπωνίας. Η δουλειά στα ορυχεία ήταν φυσικά σκληρή κι έτσι η ζήτηση εργατικών χεριών ήταν αυξημένη. Το 1959, στο μικρό νησί (μόλις 64.749 τετραγωνικά μέτρα), ζούσαν 5.259 ανθρακωρύχοι, σε συνθήκες που θυμίζουν αυτές των φυλακισμένων, λόγω της πυκνοκατοίκησης.
Το 1960 το πετρέλαιο άρχισε να αντικαθιστά τον άνθρακα, κι έτσι πολλά ορυχεία σε όλη την Ιαπωνία άρχισαν να κλείνουν. Το ορυχείο της Χασίμα δεν αποτέλεσε εξαίρεση: Έκλεισε το 1974 και μέσα σε λίγες εβδομάδες ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα μέρη της Γης ερήμωσε κι έμεινε να ερειπώνει από τη φθορά που επιφέρει ο χρόνος και τα καιρικά φαινόμενα… Παριζιάνικο διαμέρισμα του ‘40
Για 70 χρόνια, ένα διαμέρισμα στη γαλλική πρωτεύουσα έμεινε σφραγισμένο κι όταν τελικά οι πόρτες άνοιξαν ξανά, μια έκπληξη περίμενε τους ιδιοκτήτες!
Τη δεκαετία του ’40, ο De Florian παράτησε το σπίτι του στο Παρίσι προκειμένου να γλυτώσει από τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Φεύγοντας, κλείδωσε το σπίτι του και δεν επέστεψε ποτέ!
Μετά το θάνατο του De Florian, όμως, το διαμέρισμα επισκέφτηκαν οι κληρονόμοι. Κάτω από τους ιστούς των αραχνών και τη σκόνη, βρίσκονταν όλα ακριβώς στην κατάσταση που τα είχε αφήσει ο ιδιοκτήτης.
Μεταξύ άλλων, στο διαμέρισμα βρέθηκε ένα εντυπωσιακός πίνακας μιας γυναίκας με ροζ φόρεμα, καθώς και ερωτικά γράμματα που όπως επιβεβαιώθηκε είχε γράψει ο Giovanni Boldini, ένας από τους πιο σημαντικούς ζωγράφους της Μπελ Επόκ. Στον ίδιο άνηκε και ο πίνακας που απεικόνιζε τη γιαγιά του De Florian, μια γαλλίδα ηθοποιό της υψηλής κοινωνίας. Το έργο τελικά πουλήθηκε προς 2,1 εκατ. ευρώ! Two Guns, Αριζόνα
Η περιοχή «Two Guns» της Αριζόνα αρχικά έφερε την ονομασία Canyon Lodge και έγινε ευρύτερα γνωστή τη δεκαετία του ’20, χάρη στο φημισμένο αυτοκινητόδρομο Route 66. Οι περιπετειώδεις ταξιδιώτες που διέσχιζαν τον αυτοκινητόδρομο, συνήθιζαν να σταματούν για ανεφοδιασμό στο Canyon Lodge, ένα μικρό εμπορικό σταθμό που άνηκε στους Earle και Louise Cundiff. Η περιοχή κέντρισε την προσοχή του επιχειρηματία Harry «Two Guns» Miller, ο οποίος είδε την εμπορική ευκαιρία που υπήρχε.
Έτσι, κατόρθωσε κι έπεισε την οικογένεια των Cundiff να του νοικιάσουν την τοποθεσία για 10 χρόνια. Υπό τη διοίκηση του ίδιου, η πόλη μεταμορφώθηκε σε «τουριστική παγίδα» με το δικό της ζωολογικό κήπο και αξιοθέατα, μεταξύ των οποίων και ένα γειτονικό φαράγγι, όπου είχαν πολεμήσει οι Απάτσι τους Νάβαχο. Μέσα στο φαράγγι δέσποζε μια σπηλιά που ονομάζονται «Σπηλιά του Θανάτου των Απάτσι», καθώς εκεί είχαν ταφεί 42 Ινδιάνοι. Ωστόσο, ο επιχειρηματίας αποφάσισε πως η ιστορία αυτή δεν ήταν αρκετή για να κεντρίσει το ενδιαφέρον των τουριστών και μετονόμασε το χώρο σε «Σπηλιά του Μυστηρίου», έχτισε ψεύτικα ερείπια και έφτασε στο σημείο να πουλήσει τα κρανία των Απάτσι σαν σουβενίρ!
Ωστόσο, λίγο αργότερα η πόλη έπεσε θύμα ληστών, κάτι που δημιούργησε ένταση στις σχέσεις του Miller με τους Cundiff. Σε έναν έντονο καυγά, ο Miller πυροβόλησε και σκότωσε τον Earle Cundiff. Αν και τελικά αθωώθηκε, λίγο αργότερα δέχτηκε επίθεση από λιοντάρια των βουνών και από μια σαύρα Χίλα. Η τύχη σαφώς και δεν ήταν με το μέρος του, κάτι που επιβεβαιώθηκε και το 1929, όποτε και μια φωτιά διέλυσε ολοσχερώς την πόλη. Αφού έχασε μια δικαστική μάχη με την Louise Cundiff για τα δικαιώματα της γης, ο Miller εγκατέλειψε οριστικά την περιοχή. Ο αυτοκινητόδρομος Route 66 αναδρομολογήθηκε προς το απέναντι φαράγγι και η πόλη ερήμωσε. Ριβιέρα Σάλτον, Καλιφόρνια
Η Ριβιέρα Σάλτον που θυμίζει σήμερα τοπίο βγαλμένο κατευθείαν από μεταποκαλυπτική ταινία έχει μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία. Δημιουργήθηκε γύρω από τη Salton Sea, τη μεγαλύτερη λίμνη της Καλοφόρνια, η οποία και προέκυψε από ατύχημα, όταν έσπασε ένα κανάλι άρδευσης από τον ποταμό Κολοράντο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Πολλοί πίστεψαν ότι τα νερό θα στεγνώσει, ωστόσο τα χρόνια πέρασαν δίχως να εξατμίζεται. Επιχειρηματίες είδαν αμέσως την ευκαιρία και δημιούργησαν ένα πλήρες θέρετρο διαφημίζοντάς το σαν το «Θαύμα της Ερήμου». Η Salton Sea, όπως ονομάστηκε, έγινε έτσι η γαλλική ριβιέρα της Καλιφόρνια, με τουρίστες να καταφτάνουν από όλην τη χώρα και να καταλύουν στην περιοχή που κάποτε ήταν ακατοίκητη έρημος.
Ωστόσο, ο «παράδεισος» δεν επρόκειτο να κρατήσει για πολύ. Καθώς η λίμνη τροφοδοτούνταν μόνο από γεωργικές απορροές, η αλατότητα του νερού όλο και αυξάνονταν. Εκατομμύρια νεκρά ψάρια εμφανίστηκαν στην επιφάνεια της λίμνης και τα κόκαλά τους άρχισαν να καλύπτουν την άμμο.
Η δυσωδία ήταν αφόρητη και το τοπίο κάθε άλλο παρά θελκτικό μπορούσε να χαρακτηριστεί. Έτσι οι τουρίστες εγκατέλειψαν την περιοχή. Σε ελάχιστο χρόνο, η Ριβιέρα Σάλτον άδειασε και αφέθηκε να γίνει μια ακόμη περιοχή-φάντασμα.
newsbeast.gr
