Γράφει, ο Θόδωρος Δημητριάδης
Σχεδόν κάθε μέρα στα blogs, στο facebook και την τηλεόραση βλέπω λαχταριστές συνταγές: Αβοκάντο με χαβιάρι, σολομός με σπαράγγια, αστακομακαρονάδα, τόνος με μουστάρδα, κοτομπουκιές με τσένταρ, γαρίδες σαγανάκι, καλαμάρια γεμιστά με τυριά, χοιρινές μπριζόλες με...
δαμάσκηνα, ψητό ρολό τυλιγμένο με μπέικον, σνίτσελ με ψαρονέφρι, μπιφτέκια κεμπάπ, σουφλέ σοκολάτας, κλπ.
Την ίδια ώρα ενάμισι εκατομμύριο (1.500.000) μακροχρόνια ή βραχυχρόνια άνεργοι συμπατριώτες μας δεν έχουν να φάνε ούτε ένα ξεροκόμματο ψωμί, και τη βγάζουν με κανένα συσσίτιο, με απομεινάρια της λαϊκής, με ελεημοσύνη από γείτονες ή καμιά σούπα από τη γιαγιά κ.ά.
Κι άλλοι τρεισήμισι εκατομμύρια (3.500.000), συμπατριώτες μας κι αυτοί, είναι φτωχοί ή στο όριο της φτώχειας και έχουν ξεχάσει τι γεύση έχει το κρέας, το ψάρι, τα τυριά και τα γλυκά.
Γι’ αυτούς έχουν βγει οι παροιμίες,
“Ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται”
“Φάτε μάτια ψάρια, κι η κοιλιά περίδρομο”“Ο χορτάτος τον πεινασμένο δεν τον καταλαβαίνει”.
