Σε στρατηγική σύμπλευση Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ - Ε.Κ.Τ., συγκυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ), όπως και οι προηγούμενοι, ( Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ – ΛΑΟΣ ) και λοιποί πρόθυμοι και παρατρεχάμενοι, ΠΟΤΑΜΙΣΙΟΙ, ΛΕΒΕΝΤΗΔΕΣ, τρέχουν να σώσουν την χαμένη "αξιοπρέπεια" του καπιταλισμού, τσακίζοντας τον λαό.
Κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους, για να μην καταλάβει ο λαός, ότι...
Κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους, για να μην καταλάβει ο λαός, ότι...
η κρίση, είναι κρίση του συστήματος, της καπιταλιστικής οργάνωσης της οικονομίας και αυτή την οικονομία πάνε να σώσουν, τα διάφορα μείγματα αστικής πολιτικής, όπως εκφράζονται μέχρι τώρα, από τα μνημόνια όλων των αστικών κυβερνήσεων.
Το γνωρίζουν και το κάνουν συνειδητά αυτό και το μόνο που θέλουν είναι, να συγκαλύψουν ότι αυτή η πολιτική, που έχει στρατηγική στόχευση και κινείται στα πλαίσια διάσωσης του συστήματος, για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου, έχει ταξικό πρόσημο και το τίμημα το πληρώνει και θα συνεχίσει να το πληρώνει ο λαός, όσο βρίσκεται σε αναμονή και από παθητική στάση, επιτρέπει να εφαρμόζονται αυτές οι πολιτικές εναντίον του, διαιωνίζοντας αυτό το άθλιο σύστημα.
Όποιες αντιθέσεις υπάρχουν στο εσωτερικό της Ε.Ε. η μεταξύ Ε.Ε., ΔΝΤ, η αντιθέσεις ενδοαστικού χαρακτήρα στο εσωτερικό των καπιταλιστικών χωρών, για το ποιο μείγμα αστικής πολιτικής πρέπει να ακολουθηθεί, δεν γίνεται από την σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και κυρίως του Ελληνικού λαού στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά είναι ανταγωνισμοί μεταξύ μονοπωλίων, καπιταλιστικών κέντρων, χωρών, ομάδα χωρών, επιχειρηματικών ομίλων, για το ποια δύναμη, θα χάσει περισσότερα η λιγότερα από την οικονομική κρίση, την ύφεση, ποια δύναμη θα επωφεληθεί περισσότερο η λιγότερο.
Σε αυτήν την κατεύθυνση γίνονται οι ανταγωνισμοί και οι αντιπαραθέσεις και ας αφήσει τα πονηρά ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, με το κακό ΔΝΤ και την καλή Ε.Ε. η ΕΚΤ, που τάχα δίνουν μαζί της μάχες, σε ακραία φιλελεύθερα κέντρα, για το καλό της χώρας. Όποιο κα να ναι το μείγμα αστικής διαχείρισης, νέα μετρά θα έρχονται συνέχεια και θα χουν αντιλαϊκό περιεχόμενο.
Αυτές οι πολιτικές, στις όποιες εκδοχές αστικής διαχείρισης τους, γίνονται για να ανακάμψουν τα καπιταλιστικά κέρδη, που προϋπόθεση είναι το κυριολεκτικό τσάκισμα των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων. Και σε αυτό συμφωνούν όλοι.
Η πρεμούρα εισόδου στις αγορές για τον δανεισμό της χώρας ξανά με χαμηλά επιτόκια, υπάρχει, για να χρηματοδοτηθούν με πακτωλούς χρημάτων, τα επιχειρηματικά συμφέροντα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, αφού πρώτα αξίωσαν όλα τα μνημονιακά μέτρα, που έριξαν την τιμή της εργατικής δύναμης και την έκαναν πιο εκμεταλλεύσιμη, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας τους.
Όποια << ανάπτυξη >> ευαγγελίζονται οι κόλακες του αστικού πολιτικού συστήματος, θα γίνει σε αυτούς του δείκτες, που βάση τους θα είναι, τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων. Για αυτό θα είναι ανάπτυξη μονόπλευρη, ταξική, με τον κίνδυνο να ξαναμπούμε σε νέο κύκλο οικονομικής κρίσης, αφού σε παγκόσμιο επίπεδο δεν έχει ξεπεραστεί αυτός ο κίνδυνος.
Λεφτά για το κεφάλαιο θέλουν να εξασφαλίσου και μέσα από την ισοπέδωση των εργατικών – λαϊκών - κοινωνικών δικαιωμάτων, για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η διευρυμένη κεφαλαιοκρατική αναπαραγωγή του.
Για το κεφάλαιο θέλουν φθηνό χρήμα και αυτό προσδοκούν από της λεγόμενες << αγορές >> για να το ενισχύσουν, μαζί με την παράδοση ενός εργατικού δυναμικού, που θα δουλεύει με 300 και 400 ευρώ και χωρίς άλλα δικαιώματα και αυτό θα το ονομάσουν <<ανάπτυξη>>, με όλες της κοινωνικές λειτουργίες και υπηρεσίες του κράτους, να είναι σε χέρια επιχειρηματικών συμφερόντων, με ότι θα συνεπάγεται αυτό για τον λαό.
Αυτή την ανάπτυξη βαυκαλίζονται οι θεματοφύλακες του αστικού πολιτικού συστήματος, του καπιταλισμού, γιατί αυτή έχει αντικειμενικά ανάγκη σήμερα το σύστημα για την διαιώνιση του.
Τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα έρθουν με το κλείσιμο της δεύτερης << αξιολόγησης >>, θα προστεθούν σε αυτά που ήδη υπάρχουν και είναι η αιτία που δοκιμάζεται άγρια ο λαός μας.
Η κατάσταση θα επιδεινωθεί με τα νέα αντιλαϊκά μέτρα και τελειωμός δεν θα υπάρχει, αφού ο φαύλος κύκλος της φτώχειας, της ανεργίας, της ανασφάλειας και αβεβαιότητας δεν θα σταματήσει, ούτε με τα ημίμετρα, ούτε με της πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας, που σε κάποιες περιπτώσεις δεν αποτελούν ούτε ασπιρίνη, για να απαλύνουν το ανθρώπινο πόνο, από της συνέπειες των αντιλαϊκών πολιτικών που εξαθλιώνουν μαζικά τον λαό.
Είτε με << μνημόνια >>, είτε χωρίς << μνημόνια >>, οι πολιτικές εξαθλίωσης του λαού μας και η υποτίμηση του βιοτικού του επιπέδου, είναι μονόδρομος για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου, στις σύγχρονες απαιτήσεις της κεφαλαιοκρατικής οργάνωσης της οικονομίας.
Στην ενιαία επίθεση που δέχεται ο λαός μας, πρέπει να απαντήσει και αυτός ενιαία, χωρίς ήξεις αφήξεις και περιστολές με όρους αντεπίθεσης.
Παλεύει σήμερα, τώρα, για την επιβίωση του, για να σταθεί στα πόδια του με αξιοπρέπεια και παράλληλα να οργανώσει την γραμμή της αντεπίθεσης για την ανατροπή.
Μόνο σε αυτή την κατεύθυνση υπάρχει ελπίδα και προοπτική για τον λαό και να βάλει μία και καλή τέλος, στις οικονομικές κρίσεις του συστήματος, στην φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία , την ανασφάλεια, αβεβαιότητα.
Στην παραπάνω κατεύθυνση παλεύει, το ταξικό, αντιμονοπωλιακό κίνημα, για την ταξική ενότητα των εργαζομένων, την λαϊκή συμμαχία, για αγώνα μέχρι την νίκη. Και η νίκη θα έρθει μέσα από της πολλές μικρές και μεγάλες μάχες που έχουμε να δώσουμε και μια μάχη σταθμός, είναι τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ 21 Φεβρουαρίου σε όλη την χώρα και πρέπει να σημάνει συναγερμός.
Το γνωρίζουν και το κάνουν συνειδητά αυτό και το μόνο που θέλουν είναι, να συγκαλύψουν ότι αυτή η πολιτική, που έχει στρατηγική στόχευση και κινείται στα πλαίσια διάσωσης του συστήματος, για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου, έχει ταξικό πρόσημο και το τίμημα το πληρώνει και θα συνεχίσει να το πληρώνει ο λαός, όσο βρίσκεται σε αναμονή και από παθητική στάση, επιτρέπει να εφαρμόζονται αυτές οι πολιτικές εναντίον του, διαιωνίζοντας αυτό το άθλιο σύστημα.
Όποιες αντιθέσεις υπάρχουν στο εσωτερικό της Ε.Ε. η μεταξύ Ε.Ε., ΔΝΤ, η αντιθέσεις ενδοαστικού χαρακτήρα στο εσωτερικό των καπιταλιστικών χωρών, για το ποιο μείγμα αστικής πολιτικής πρέπει να ακολουθηθεί, δεν γίνεται από την σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και κυρίως του Ελληνικού λαού στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά είναι ανταγωνισμοί μεταξύ μονοπωλίων, καπιταλιστικών κέντρων, χωρών, ομάδα χωρών, επιχειρηματικών ομίλων, για το ποια δύναμη, θα χάσει περισσότερα η λιγότερα από την οικονομική κρίση, την ύφεση, ποια δύναμη θα επωφεληθεί περισσότερο η λιγότερο.
Σε αυτήν την κατεύθυνση γίνονται οι ανταγωνισμοί και οι αντιπαραθέσεις και ας αφήσει τα πονηρά ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, με το κακό ΔΝΤ και την καλή Ε.Ε. η ΕΚΤ, που τάχα δίνουν μαζί της μάχες, σε ακραία φιλελεύθερα κέντρα, για το καλό της χώρας. Όποιο κα να ναι το μείγμα αστικής διαχείρισης, νέα μετρά θα έρχονται συνέχεια και θα χουν αντιλαϊκό περιεχόμενο.
Αυτές οι πολιτικές, στις όποιες εκδοχές αστικής διαχείρισης τους, γίνονται για να ανακάμψουν τα καπιταλιστικά κέρδη, που προϋπόθεση είναι το κυριολεκτικό τσάκισμα των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων. Και σε αυτό συμφωνούν όλοι.
Η πρεμούρα εισόδου στις αγορές για τον δανεισμό της χώρας ξανά με χαμηλά επιτόκια, υπάρχει, για να χρηματοδοτηθούν με πακτωλούς χρημάτων, τα επιχειρηματικά συμφέροντα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, αφού πρώτα αξίωσαν όλα τα μνημονιακά μέτρα, που έριξαν την τιμή της εργατικής δύναμης και την έκαναν πιο εκμεταλλεύσιμη, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας τους.
Όποια << ανάπτυξη >> ευαγγελίζονται οι κόλακες του αστικού πολιτικού συστήματος, θα γίνει σε αυτούς του δείκτες, που βάση τους θα είναι, τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων. Για αυτό θα είναι ανάπτυξη μονόπλευρη, ταξική, με τον κίνδυνο να ξαναμπούμε σε νέο κύκλο οικονομικής κρίσης, αφού σε παγκόσμιο επίπεδο δεν έχει ξεπεραστεί αυτός ο κίνδυνος.
Λεφτά για το κεφάλαιο θέλουν να εξασφαλίσου και μέσα από την ισοπέδωση των εργατικών – λαϊκών - κοινωνικών δικαιωμάτων, για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η διευρυμένη κεφαλαιοκρατική αναπαραγωγή του.
Για το κεφάλαιο θέλουν φθηνό χρήμα και αυτό προσδοκούν από της λεγόμενες << αγορές >> για να το ενισχύσουν, μαζί με την παράδοση ενός εργατικού δυναμικού, που θα δουλεύει με 300 και 400 ευρώ και χωρίς άλλα δικαιώματα και αυτό θα το ονομάσουν <<ανάπτυξη>>, με όλες της κοινωνικές λειτουργίες και υπηρεσίες του κράτους, να είναι σε χέρια επιχειρηματικών συμφερόντων, με ότι θα συνεπάγεται αυτό για τον λαό.
Αυτή την ανάπτυξη βαυκαλίζονται οι θεματοφύλακες του αστικού πολιτικού συστήματος, του καπιταλισμού, γιατί αυτή έχει αντικειμενικά ανάγκη σήμερα το σύστημα για την διαιώνιση του.
Τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα έρθουν με το κλείσιμο της δεύτερης << αξιολόγησης >>, θα προστεθούν σε αυτά που ήδη υπάρχουν και είναι η αιτία που δοκιμάζεται άγρια ο λαός μας.
Η κατάσταση θα επιδεινωθεί με τα νέα αντιλαϊκά μέτρα και τελειωμός δεν θα υπάρχει, αφού ο φαύλος κύκλος της φτώχειας, της ανεργίας, της ανασφάλειας και αβεβαιότητας δεν θα σταματήσει, ούτε με τα ημίμετρα, ούτε με της πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας, που σε κάποιες περιπτώσεις δεν αποτελούν ούτε ασπιρίνη, για να απαλύνουν το ανθρώπινο πόνο, από της συνέπειες των αντιλαϊκών πολιτικών που εξαθλιώνουν μαζικά τον λαό.
Είτε με << μνημόνια >>, είτε χωρίς << μνημόνια >>, οι πολιτικές εξαθλίωσης του λαού μας και η υποτίμηση του βιοτικού του επιπέδου, είναι μονόδρομος για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου, στις σύγχρονες απαιτήσεις της κεφαλαιοκρατικής οργάνωσης της οικονομίας.
Στην ενιαία επίθεση που δέχεται ο λαός μας, πρέπει να απαντήσει και αυτός ενιαία, χωρίς ήξεις αφήξεις και περιστολές με όρους αντεπίθεσης.
Παλεύει σήμερα, τώρα, για την επιβίωση του, για να σταθεί στα πόδια του με αξιοπρέπεια και παράλληλα να οργανώσει την γραμμή της αντεπίθεσης για την ανατροπή.
Μόνο σε αυτή την κατεύθυνση υπάρχει ελπίδα και προοπτική για τον λαό και να βάλει μία και καλή τέλος, στις οικονομικές κρίσεις του συστήματος, στην φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία , την ανασφάλεια, αβεβαιότητα.
Στην παραπάνω κατεύθυνση παλεύει, το ταξικό, αντιμονοπωλιακό κίνημα, για την ταξική ενότητα των εργαζομένων, την λαϊκή συμμαχία, για αγώνα μέχρι την νίκη. Και η νίκη θα έρθει μέσα από της πολλές μικρές και μεγάλες μάχες που έχουμε να δώσουμε και μια μάχη σταθμός, είναι τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ 21 Φεβρουαρίου σε όλη την χώρα και πρέπει να σημάνει συναγερμός.
Σαββίδης Παναγιώτης
