ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
Μπήκα στο τούνελ της ζωής, όνειρα να ζητήσω
Κι’όσα μπορούσα απ’αυτά, να πραγματοποιήσω.
Η θέληση κι’η μοίρα μου, μπήκαν μαζί αντάμα,
Κουράγιο, η πρώτη μου έδινε και η άλλη μόνο κλάμα.
Θα ήθελα τούνελ φωτεινό,
μα νοιώθω δίπλα μου, τοπίο σκοτεινό.
Να βγάλω θέλω δυνατή κραυγή,
Δεν ταξιδεύει όμως, ο ήχος στη σιωπή.
Μα κι’αν φωνάξω δυνατά, τι πρόκειται να γίνει?
Κι’αν γράψω στο χαρτί, τι τάχατε θα βγει?
Κι’αν φωτιστεί το τούνελ ,για πόσο θα κρατήσει?
Αν οδηγούν το τραίνο, οι ίδιοι μηχανοδηγοί?
Μέσα μου ακούω, μια δυνατή φωνή,
<Αν θές πραγματικά , κάτι να γίνει,
Αν θές το τούνελ, πάντα φωτεινό,
Μην στρέφεις μόνο, το βλέμμα σου στον ουρανό,
Αλλά, ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ>.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
