Γράφει, ο Θόδωρος Δημητριάδης
Οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι ξένοι τουρίστες έρχονται για τα αρχαία μας, Ακρόπολη, Ολυμπία, Δίον, Βεργίνα, Κνωσό κλπ. Άλλοι πάλι νομίζουν ότι έρχονται για τα αξιοθέατα, Μετέωρα, Άγιο Όρος, Σαντορίνη, σπήλαια κλπ.
Αυτό είναι λάθος. Περισσότερο έρχονται για τον ήλιο, τη θάλασσα και το φαγητό. Ναι, για να φάνε!
Όλοι...
ξέρουν τη λεγόμενη “μεσογειακή διατροφή” του Αριστοτέλη και του Ιπποκράτη, και από τη μυθολογία την αμβροσία και το νέκταρ των αρχαίων Ελλήνων θεών. Προγραμματίζουν, λοιπόν, να έλθουν στη χώρα μας για να απολαύσουν γεύσεις που δεν έχουν στη δική τους.
Κανένα εστιατόριο στις χώρες τους δεν σερβίρει χωριάτικη σαλάτα, ταραμοκεφτέδες, μελιτζανόπιτα, ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα, γίγαντες στο φούρνο, χταποδάκι με κοφτό μακαρονάκι, σαγανάκι με μύδια ή γαρίδες, καλαμαράκια γεμιστά με μυρωδικά και τυριά, τηγανητά κολοκυθάκια με τζατζίκι, γαύρο, σαρδέλα παντρεμένη, ιμάμ μπαϊλντί, κλπ.
Η αλήθεια είναι ότι στις περισσότερες χώρες της Δύσης δεν μαγειρεύουν σχεδόν καθόλου. Ψευτοτρώνε το μεσημέρι στην καντίνα του εργοστασίου, και το βράδυ στο σπίτι κάτι πρόχειρο από το ψυγείο ή τον καταψύκτη, ζεσταμένο στο φούρνο μικροκυμάτων.
Για μας τους Έλληνες, αντίθετα, το φαγητό είναι ιεροτελεστία και απόλαυση. Κυριολεκτικά ζούμε για να τρώμε. Αμέτρητα είναι τα λεγόμενα “φαγάδικα” – ταβέρνες, γυράδικα, ψαροταβέρνες, ψησταριές, χασαποταβέρνες, πιτσαρίες, ουζερί, μεζεδοπωλεία, τα οποία όχι μόνο δεν επηρεάστηκαν από την κρίση, αλλά αντίθετα περίσσεψαν και δουλεύουν στο φουλ. Κι όταν εδώ στην Ελλάδα λέμε ότι “θα βγούμε έξω”, εννοούμε ότι πάμε για μάσα και θα καταλήξουμε σε κάποιο τραπέζι.
Οι Ελληνίδες νοικοκυρές ξοδεύουν την ημέρα κατά μέσο όρο 2 ½ ώρες για να μαγειρέψουν τα νόστιμα μαγειρευτά γεμιστά, σαρμαδάκια, παστίτσιο, μουσακά, παπουτσάκια, ιμάμ μπαϊλντί, μπριάμ, γεμιστά κολοκυθάκια αυγολέμονο, κλπ., ενώ οι ταβέρνες μας είναι σκέτη γευστική πρόκληση με τα σουβλάκια, κοκορέτσια, πανσέτες, ζυγούρια, σπεντζοφάι, ψάρια στα κάρβουνα, μοσχαράκι στο πήλινο, αγριογούρουνο στη γάστρα, και τις άλλες νοστιμιές.
Να μη ξεχνάμε ότι μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις, ο Βόλος, είναι γνωστός για τις αμέτρητες παραλιακές του ταβέρνες, τα περίφημα τσιπουράδικα, όπου σερβίρονται 128 διαφορετικοί μεζέδες.
Επίσης, να μη ξεχνάμε ότι κάθε μέρος της Ελλάδας παράγει και είναι ξακουστό για κάποιο νόστιμο τοπικό προϊόν Π.Ο.Π., όπως λ.χ. φέτα καλαθάκι Λήμνου, φασόλια Πρεσπών, πατάτες Νευροκοπίου, πιπεριές Φλωρίνης, κρεμμύδια Θηβών, ελιές Καλαμάτας, αλίπαστα Νέας Κούταλης Λήμνου, αντσούγιες Καλλονής Λέσβου, φάβα και τοματοκεφτέδες Σαντορίνης, μπουρδέτο Κερκύρας, σπεντζοφάι Πηλίου, γαρδούμπα Τριπόλεως, κεφαλογραβιέρα Μετσόβου, αστακός Αη-στράτη, ακτινίδια Κατερίνης, φιρίκια Ζαγοράς, κεράσια Ράχης Πιερίας, χαλβάς Φαρσάλων, βενιζελικά Λήμνου, μαυροδάφνη Πατρών, ρεβανί Βεροίας, κ.ά.
Τέλος, να μη ξεχνάμε και τα καλοκαιρινά πανηγύρια που συνοδεύονται από σούβλες και ψητά στα κάρβουνα, χαλβά Φαρσάλων και λουκουμάδες με μέλι.
Γι’ αυτό το πιο πετυχημένο σλόγκαν που διαφημίζει τη χώρα μας στο εξωτερικό είναι, “Θες καλά να φας; - Στην Ελλάδα να πας”!