Κατερίνη 20-02-2018
πήρες τηλέφωνο στις έξι.
το σήκωσα, απάντησα, μιλήσαμε.
παίρνω τηλέφωνο ξανά.
εννιά και λίγο…. και τελειώνω απ΄ τη δουλειά.
πλήρης η συνεννόηση.
κινήσεις ακριβείας.
αργότερα βρεθήκαμε.
πρότεινες ταβερνάκι…, ήρθα.
κιλό κρασί.
λίγες πατάτες τραγανές, ελιές, κρεμμύδι και ντομάτα.
ζεστό ψωμί.
κοψίδια χοιρινά καλοψημένα.
έβρεχε έξω.
η νύχτα χειμωνιάτικη, μουντή.
στις γειτονιές απλώνεται μυστήριο.
στο τζάκι χόρευαν οι σπίθες από ώρα.
ζεστάθηκαν τα χέρια μας, απρόσμενα.
απ΄ το κρασάκι λύθηκε στα γρήγορα η γλώσσα.
η μέρα σίγουρα μας κούρασε.
ο ταβερνιάρης, μας συνέφερε σε κέφι.
αμίλητοι τιμήσαμε τα υπάρχοντα.
τα πιατικά αδειάζουν ένα-ένα.
λέξη δεν βγήκε απ΄ το στόμα μας.
άλαλη η γλώσσα έπαιξε στις γεύσεις.
ήρθε η ώρα να μιλήσουμε.
είχαμε αλήθεια μέρες να βρεθούμε.
πολλά στις σκέψεις μου στροβίλιζαν.
περίμεναν σειρά να εκφραστούν.
όμως με πάγωσες, αδίστακτε.
σώριασες μονομιάς τα κέφια, τη χαρά μου.
σε είδα να ακουμπάς πίσω τη πλάτη σου.
στο στόμα σου να βάζεις δυο γλυφίδες.
έκανες τη συνάντηση μονόδρομο.
έκλεισες την συνύπαρξη μόνο στο κύκλο το δικό σου.
αισθάνθηκες τη βόλεψη απόλυτα.
αγνόησες το φίλο σου και την αξιοπρέπειά του.
δείχνω αμήχανος αισχρά στο όλο θέαμα.
δυσφόρησα αμέσως με όση διάκριση μπορούσα.
νιώθω λιοντάρι πονεμένο σε κλουβί, που μόνος έφτιαξα.
σε συγχωρώ φίλε ανθρώπινα, αλλά ξανά…. μη περιμένεις.
