Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2020

Επικίνδυνες και… πονηρές αναλύσεις επί των εθνικών μας θεμάτων


γράφει ο Γιάννης Κουριαννίδης 
Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης 
«Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» 

Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά τον τελευταίο καιρό από «βαθυστόχαστες» αναλύσεις αναφορικά με την τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα. 

Δεν... 
 



είναι λίγοι αυτοί που αυτοπροβάλλονται ως «ειδήμονες» στρατηγικοί αναλυτές και που, έχοντας διαβάσει δυο – τρία βιβλία και μερικά άρθρα σε εξειδικευμένα έντυπα, θεωρούν ότι είναι υποχρεωμένοι οι πολίτες να υφίστανται την βάσανο των δημοσίων παρεμβάσεων και καταθέσεών τους. Έφτασαν, μάλιστα, κάποιοι προ μερικών εβδομάδων να ισχυρίζονται, ότι το «παιχνίδι» της Τουρκίας με τη Λιβύη ήταν απλώς ένας αντιπερισπασμός και ότι ο Ερντογάν μετατόπιζε το κέντρο του ενδιαφέροντος από την … Ουκρανία στη Λιβύη! Υποτίθεται πως στο Κίεβο θα παιζόταν το μεγάλο παιχνίδι με τη μη ανανέωση της σύμβασης για το ρωσικό φυσικό αέριο, που έληγε στις 31 Δεκεμβρίου, μένοντας η Ευρώπη χωρίς ενέργεια, κάτι που θα αναβάθμιζε τον ρόλο της Τουρκίας διεθνώς τη στιγμή που η Δύση θα παρακολουθούσε με αγωνία ένα θέμα ανύπαρκτο στη Μεσόγειο (μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης και ελληνικές αντιδράσεις)! Το ότι, βεβαίως, λίγες ημέρες πριν τη λήξη του 2019 η σύμβαση Ουκρανίας – Ρωσίας ανανεώθηκε για άλλα 5 έτη, δεν συμμάζεψε στο παραμικρό τους αρλουμπολόγους, οι οποίοι συνέχισαν τη συνωμοσιολογία τους, αφού … το πράγμα πουλάει! Φυσικά η Τουρκία συνεχίζει να πιέζει ποικιλοτρόπως με το θέμα του μνημονίου της με τη Λιβύη, έσυρε τον Χαφτάρ στη Μόσχα και συνεχίζει τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας (αυξημένες κατά 657% από το 2013!) και τις υπερπτήσεις της πάνω από τα ελληνικά νησιά (αυξημένες κατά 1.027% από το 2013!). 

Υπάρχουν, όμως, και δραστηριότητες που επικαλύπτονται με επιστημονικό μανδύα, όπως συνέδρια και ημερίδες με ανάλογο περιεχόμενο. Λ.χ., στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών πραγματοποιήθηκε πρόσφατα εκδήλωση με θέμα «Θαλάσσιες ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο», με τη συμμετοχή, μεταξύ αρκετών γνωστών συνεργατών ιδρυμάτων … κυβερνητικού ενδιαφέροντος (ΕΛΙΑΜΕΠ κ.λπ.), μεταξύ των οποίων και ο … πολύφερνος Χρήστος Ροζάκης. 

Αν κανείς αναρωτιέται σε τι ουσιαστικό μπορεί να αποσκοπούν δημόσιοι διάλογοι και τοποθετήσεις αναφορικά με τα εθνικά μας θέματα, πλην της ικανοποίησης της ματαιοδοξίας αλλά και της αυτοπροβολής όσων συμμετέχουν σε αυτά, θα ήταν χρήσιμο να αναρωτηθεί και σχετικά με την απήχηση έχουν όλα αυτά στον μέσο Έλληνα. Προφανώς όλα αυτά είναι ενταγμένα σε ένα ευρύτερο σύστημα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, κατά κανόνα απληροφόρητων πολιτών, κάτι που επιτείνεται και καλλιεργείται καθημερινά, διά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (διάβαζε «Προπαγάνδας»). 

Αυτό που θα πρέπει πρωτίστως να συνειδητοποιήσουμε, δεν είναι το αν θα μας ωφελούσε η προσφυγή ή όχι στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αλλά το ότι είναι «ντροπή να συζητάς με το Σκυλόφραγκο», όπως έγραφε ο Περικλής Γιαννόπουλος, για τα δίκαιά σου. Τα εθνικά μας δίκαια διαμορφώθηκαν στο πέρασμα των αιώνων, στην ιστορική πορεία του λαού μας, με ποταμούς αιμάτων και θυσιών. Αυτός είναι και ο λόγος.