Επτατάξιο Εκκλησιαστική Σχολή της Τήνου στην οποία φοίτησα. Ο Άγιος Κίτρους ως Σχολάρχης – χωρίς υπερβολή – βάδιζε στα χνάρια του Αγίου Νεκταρίου! Η συμπεριφορά του, το ύφος του, τα βήματά του, οι ενέργειές του ήταν ακριβώς οι ίδιες με του Αγίου! Σοβαρός, γλυκός, σοφός, ήρεμος, άγιος. Όταν αργότερα διάβασα το γνωστό βιβλίο «ένας Άγιος του αιώνα μας» κι έμαθα πώς ο Άγιος Νεκτάριος αντιμετώπιζε ως Σχολάρχης τα διάφορα προβλήματα και τις κατά καιρούς καταστάσεις, διαπίστωσα πως είχαμε ανάμεσά μας έναν άλλον Άγιο Νεκτάριο. ΔΕΝ υπήρξε ιεροσπουδαστής στην Τήνο που να μην αγάπησε τον πατέρα Αγαθόνικο και να μην τον εκτίμησε ή να μην τον εκτιμά. Ήταν και είναι για όλους μας ο πατέρας μας, Ο Αγαθόνικος. Έτσι τον αποκαλούσα κάθε φορά που του έγραφα ή του μιλούσα: «πατέρα Αγαθόνικε». Και το χαιρόταν… Κι εκείνος στις απαντήσεις του: «Γλυκέ μου, καλέ μου, Στεφανε μου»… Θυμάμαι, είχαμε στη Σχολή μας ένα μικρό παρεκκλήσι για τις λατρευτικές καθημερινές μας ακολουθίες. Το παρεκκλήσι αυτό ήταν η καταφυγή μου. Σ’ αυτό συχνά πυκνά, συναντούσα τον πατέρα, καθισμένο σε μια καρέκλα σιωπηλά να προσεύχεται. Μόνος, απόθετε στο Θεό τα δικά μας προβλήματα. Ήταν ως λειτουργός υπέροχος! Μου έλεγε: «Δεν επιτρέπονται στο Ιερό Βήμα πολλά βήματα. Τα βήματά σου ως Ιερεύς, να είναι τόσα που να μπορεί να τα μετρήσει κάποιος την ώρα που θα λειτουργάς». Δε φορούσε ακριβές και φανταχτερές ιερατικές στολές. Λειτουργούσε στη Σχολή μας πάντα με την ίδια στολή. Και σε ερώτησή μου, «γιατί δεν αγοράζετε μια καλύτερη στολή», η απάντησή του με εντυπωσίασε: «Θανάση μου, να σταθώ μπροστά στο γυμνό Εσταυρωμένο με ακριβή και φανταχτερή στολή;»!! Η αδελφή του κάποτε τον επισκέφθηκε στη Σχολή μας και ως δώρο του πρόσφερε μια στολή. Τη φόρεσε, γιατί επιμέναμε. Την ίδια ημέρα την έκαψε με τη λαμπάδα, κατά την ώρα της μικρής εισόδου. «Τι ήθελα και σας άκουσα, και την φόρεσα;», μονολόγησε. Με τους γονείς των ιεροσπουδαστών ήταν πάντα απλός, καταδεκτικός, γλυκομίλητος, αγαπητός. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από την αποφοίτησή μου και θυμόταν, ακόμη και το όνομα της μάνας μου και του πατέρα μου! Για χάρη των παιδιών του, των ιεροσπουδαστών, για την προσωπική μας ελευθερία ως μαθητές και ως άνθρωποι, δεν δίσταζε – πάντα ευγενικά – να κοντραριστεί με την φασιστική ή την υποκριτική συμπεριφορά ορισμένων… Δυστυχώς κοντά μας τον άφησαν μόνο τρία χρόνια… Τα λόγια που είπε τότε σε κάποιον ισχυρό που τον έβλεπε με καχύποπτο μάτι, ηχούν ακόμη στα αυτιά μου: «Ήμουν και είμαι στρατιώτης. Κανένας στρατιώτης δεν επιλέγει τον αξιωματικό του και ως στρατιώτης είμαι στη διάθεση της Εκκλησίας». Γι’ αυτή του τη θέση τον εκτίμησε αργότερα και τον εκτίμησαν πολλοί… Άρχοντας, ευγενικός, όταν είς τό γραφείο τής Νεότητος Ι.Α.Α τού παρουσίασα την υποψήφια παπαδιά, πήρε τίς βέρες καί λέει χαριτολογώντας, τρία χρόνια δεν μπόρεσα νά τόν δαμασω, καί εσύ Εύη τόν έβαλες μέσα σέ αυτή τή βέρα, μπράβο καί νά είστε ευλογημένοι.. Ευλογία είναι πού Ως Ιερομόναχο ήτο στο Γάμο μας καί στη χειροτονία μου...Ήτο για μία Εβδομάδα νά χειροτονιθω ,προ Του νά λάβει Τήν Αρχιερωσυνη.Δεν πρόλαβα νά με χειροτονισει εις Διάκονο.Στην χειροτονία του αγκαλιά κλαιγαμε. Τον επισκεπτόμουν συχνά, σχεδόν κάθε χρόνο. Αρχικά στην Μητρόπολή του και αργότερα στο κρεβάτι του πόνου. Η αρρώστια και τα χρόνια τον είχαν αλλοιώσει το σώμα, γιατί η γλυκιά του μορφή παρέμενε πάντα φωτεινή και αγία. Ο πατέρας Αγαθόνικος, ο πρ. Άγιος Κίτρους, ζει στην καρδιά μου και θα ζει ως ότου πεθάνω.
π.Στεφανος Καλύβας.
