Η φωνή της ράτσας

Τα έθνη τα μικραίνουν ή τα αποθανατίζουν οι πολίτες τους. Κάθε πολιτεία χαίρεται τόση ευτυχία, όση αναλογεί στην σωφροσύνη των πολιτών της. Είναι όμως να απορείς! Άμα μπήκαν οι Γερμανοί στο συγκρότημα «Μολών Λαβέ» του οχυρού Ρούπελ, απάνω από τους νεκρούς βρήκαν γραμμένη με κιμωλία την φράση: «Στις Θερμοπύλες σκοτώθηκαν οι τριακόσιοι. Εδώ θα πέσουν οι ογδόντα»
Οι... 

Σπαρτιάτες οι παλιοί ετοιμάζονταν από παιδιά με προσεκτική αγωγή για μεγάλα έργα. Τούτους τους φαντάρους, πότε νοιάστηκε η δικιά μας πολιτεία να τους διαπαιδαγωγήσει; Το κράτος τους είχε εγκαταλείψει στην τύχη τους, οι αναρχικές προπαγάνδες τους κατηχούσαν ελεύθερα. Ποιος λοιπόν είχε σταλάξει, στις καρδιές τους το μοναδικό δίδαγμα της αυτοθυσίας; Η ΡΑΤΣΑ!

Αυτή ένωσε μπροστά στον κίνδυνο τους Έλληνες χωρίς εξαίρεση. Όταν τα χιόνια σταμάτησαν την προέλαση του στρατού μας στην Αλβανία, κάποιος μέραρχος φοβήθηκε πως οι αφάνταστες κακουχίες θα μπορούσαν να κλονίσουν το ηθικό του μετώπου και ζήτησε στα συντάγματά του να του στείλουν πίνακες από τους στρατιώτες εκείνους που ήσαν γνωστοί ως κακόγνωμοι, για να τους απομακρύνει.
Άμα έλαβε τους πίνακες αυτούς, διάβασε κατάπληκτος: «Δεκανεύς τάδε, εφονεύθη στην μάχη της Μόροβας. Στρατιώτης τάδε, ετραυματίσθη στην επίθεση της Ντούνιτσας. Στρατιώτης τάδε, επροτάθη για τον πολεμικόν σταυρόν..»
Σε μια εποχή που τα μεγάλα κράτη κλονίστηκαν και είχαν διαλυθεί οι στρατοί τους, η φωνή της ράτσας οδήγησε τους δικούς μας φαντάρους να πολεμήσουν σαν να είχαν αναστηθεί από την ίδια την αρχαία Αθήνα 

(απόσπασμα από το βιβλίο του Χρήστου Ζαλοκώστα «ΡΟΥΠΕΛ»)