το θέμα της Μεταπολιτεύσεως θα μιλήσουμε σε άλλη συνάφεια.
Ας δούμε όμως μερικά ερωτήματα σχετικά με το Πολυτεχνείο.
Είναι αλήθεια ότι το Πολυτεχνείο έριξε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο; Απάντηση. Όχι.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος την 1η Ιουνίου 1973, παίρνει μια γερή απόφαση. Την κατάργηση της Δικτατορίας και του Στρατιωτικού νόμου. Με το Δημοψήφισμα της 29ης Ιουνίου 1973 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Την 1η Αυγούστου 1973, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στο Υπουργικό Συμβούλιο θέτει τις βάσεις για την ομαλή μετάβαση της Χώρας από την 21η Απριλίου στην Μεταπολίτευση με την διεξαγωγή ελευθέρων εκλογών, οι οποίες ορίστηκαν για τον Φεβρουάριο του 1974. Στις 2 Αυγούστου, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με προεδρικά διατάγματα χορηγεί αμνηστία στους κρατουμένους, και δίνει χάρη στον Αλέκο Παναγούλη για το υπόλοιπο της ποινής του. Τέλος καταργεί τον στρατιωτικό νόμο από τις δύο πόλεις πού ακόμα επικρατούσε την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα ο στρατιωτικός νόμος είχε καταργηθεί ήδη από το 1971. Στις 8 Οκτωβρίου, ορκίστηκε η Υπηρεσιακή Κυβέρνηση υπό τον Πρωθυπουργό Μαρκεζίνη πού θα οδηγούσε την Χώρα στις εκλογές του Φεβρουαρίου 1974. Τέλος στις 17 Νοεμβρίου 1973, είχε καθοριστεί συνέντευξη τύπου, όπου θα ανακοινώνονταν οι εκλογές, αλλά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ανέτρεψαν αυτήν την πορεία.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έριξε την Χούντα; Ψέμα. Η εξέγερση όχι μόνο δεν έριξε την Χούντα, αλλά ανέτρεψε την πορεία της Χώρας προς τον εκδημοκρατισμό της όπως είδαμε. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, μπορεί να έβαλε στο περιθώριο τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, εν τούτοις έφερε στην εξουσία τον «αόρατο διδάκτορα» Δημήτριο Ιωαννίδη, ο οποίος από την 23η Νοεμβρίου 1973 έφερε μια δεύτερη Δικτατορία, πολύ σκληρή, πού οδήγησε στην προδοσία της Κύπρου.
Το ΚΚΕ συμμετείχε σε όλη αυτήν την εξέγερση; Όχι. Το ΚΚΕ όχι μόνο δεν συμμετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά το αποκήρυξε ως προβοκάτσια. Το αμαρτωλό ΚΚΕ το εκμεταλλεύτηκε ένα χρόνο μετά, όταν ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής θέλησε να «τιμήσει» τους φοιτητές, τότε το ΚΚΕ καπηλεύτηκε όλη την εκδήλωση, διακηρύσσοντας ότι το ΚΚΕ αγωνίστηκε στο Πολυτεχνείο, ότι οι κομμουνιστές ήταν οι μόνοι πού πολέμησαν την χούντα και την έριξαν. Φτάνει πια με αυτά τα ψέματα. Καλά θα κάνει το αμαρτωλό ΚΚΕ να σταματήσει να μιλά γιατί το βαρύνουν πολλά.
Οι φοιτητές κλείνονται στο Πολυτεχνείο και από εκεί με τον ραδιοφωνικό σταθμό πού ιδρύουν, καλούν τους κατοίκους των Αθηνών για συμπαράσταση. Από τότε μέχρι και σήμερα, όλοι τιμούν την «ηρωΐδα» και εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού Μαρία Δαμανάκη. Είναι όμως έτσι;
Η Μαρία Δαμανάκη όχι μόνο δεν θα πρέπει να τιμάται ως «ηρωΐδα» αλλά θα έπρεπε να λογοδοτήσει για τον ύπουλο ρόλο πού έπαιξε τότε μαζί με τον Κώστα Λαλιώτη και άλλους. Πρέπει να πούμε ότι πρώτη εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού ήταν η καταξιωμένη ομότιμη καθηγήτρια κυρία Τόνια Μοροπούλου, αυτή πού ανακαίνισε το Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου. Ενώ μιλούσε η κυρία Μοροπούλου, εντελώς ξαφνικά την αντικατέστησε η Μαρία Δαμανάκη, ο ρόλος της οποίας μέχρι σήμερα θεωρείται ύποπτος, γιατί πρίν από τα μεσάνυχτα τῆς Παρασκευής προς Σάββατο της 17ης Νοεμβρίου 1973 σταμάτησε να εκφωνεί και εξαφανίστηκε!!!, φεύγοντας από την οδό Στουρνάρα χωρίς μέχρι σήμερα να ακουστεί ο συνολικός ρόλος και η συμμετοχή της στα γεγονότα, παρά μόνον ως εκφωνήτρια. Αντιθέτως όπως την υποσχέθηκαν οι Αμερικανοί πού συντόνιζαν όλη αυτήν την προσπάθεια από το ξενοδοχείο ΑΚΡΟΠΟΛ πού βρισκόταν απέναντι από το Πολυτεχνείο και στο οποίο η Μαρία Δαμακάκη και ο Κώστα Λαλιώτης έμπαιναν και έβγαιναν από εκεί, λαμβάνοντας εντολές. Αντθέτως. Η Μαρία Δαμάκη έγινε Βουλευτής στο ΚΚΕ, αργότερα Πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, εκλέχτηκε Βουλευτής με τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και με το ΠΑΣΟΚ, διορίστηκε Επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σήμερα είναι μέλος στο Rockefeller Brothers Foundation, το φιλανθρωπικό ίδρυμα της γνωστής οικογενείας Rockefeller. Η ίδια επίσης αντίθετη στον θεσμό της Βασιλείας και σφοδρή πολέμια του Βασιλέως, τώρα είναι μέλος του Ιδρύματος του Πρίγκηπος του Μονακού Αλβέρτου. Για να μην ξεχάσουμε την δήλωση της στην ελληνική βουλή στις 3 - 12 - 1996 όπου είπε: «Κύριε Πρόεδρε … Τι με ενδιαφέρει κύριε συνάδελφε; Είμαι Εβραία γι’ αυτό μ’ ενδιαφέρει. Και όσο κάνετε προσπάθεια να επικρατήσει ρατσισμός στην Αίθουσα, εγώ είμαι Εβραία. Γι’ αυτό μ’ ενδιαφέρει».
Πάρα πολλές πόλεις στην Ελλάδα έχουν δρόμους με το όνομα «οδός Ηρώων τοῦ Πολυτεχνείου». Ποιους εννοούν ήρωες, μήπως την Μαρία Δαμανάκη, πράκτορας καθοδηγούμενη από ξένα κέντρα; ή τον Κώστα Λαλιώτη πού αυτοπροβλήθηκε ώστε να διαπραγματευτεί με τους στρατιωτικούς έξω από το πολυτεχνείο και από εκεί και πέρα εξαφανίστηκε όπως προηγουμένως και η Μαρία Δαμανάκη, άλλο ότι ο κύριος Λαλιώτης Υπουργός αργότερα του ΠΑΣΟΚ έλεγε τον είχαν μέσα τρεις μήνες στην φυλακή και …ότι έφαγε ξύλο… ασχέτως εάν μπαινόβγαινε στο ξενοδοχείο ΑΚΡΟΠΟΛ όπου ήταν άνθρωποι της Αμερικής.
Ένας άλλος μύθος σχετικά με το Πολυτεχνείο είναι οι νεκροί του. Ποιοι είναι αυτοί οι νεκροί; πόσοι είναι αυτοί οι νεκροί; Μέχρι τώρα δεν έχει δοθεί ακριβής απάντηση. Και δεν δόθηκε, γιατί ουδείς νεκρός υπήρχε εντός του χώρου του Πολυτεχνείου, εκτός από κάποιους τραυματίες πού νοσηλεύτηκαν στο ιατρείο του πανεπιστημιακού ιδρύματος. Αντιθέτως την φράση αυτήν την είπε ο Δημήτριος Ιωαννίδης ο «αόρατος δικτάτωρ» ως προπαγάνδα με μόνο σκοπό να ρίξει από την Προεδρία της Δημοκρατίας τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, αφού λίγες ημέρες μετά ο ίδιος εγκαθίδρυσε την νέα και σκληρότερη δικτατορία.
Οι όποιοι νεκροί που βρέθηκαν τίς επόμενες 48 ώρες, δολοφονήθηκαν στους γύρω δρόμους από το Πολυτεχνείο και τις πλατείες μετά από την εισβολή τοῦ άρματος, όπως στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, Σταδίου, Μπουμπουλίνας, Μάρνη, Καλλιδρομίου, πλατεία Ομονοίας, πλατεία Αιγύπτου, Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, δρόμοι αρκετά μακριά από το πολυτεχνείο και αυτοί από ελεύθερους σκοπευτές. Στο ίδιο συμφωνεί και η ίδια η Σύγκλητος τοῦ Πολυτεχνείου με το αριθμ. 33437/11 – 10 – 1974 έγγραφο ότι «ουδείς εκ των σπουδαστών του Πολυτεχνείου εφονεύθει κατά το ανωτέρω τριήμερον».
Εντός του ιστορικού κτηρίου του Πολυτεχνείου, υπάρχει μία πλάκα με ονόματα φοιτητών πού σκοτώθηκαν. Αυτά όμως τα ονόματα καμία σχέση δεν έχουν με την εξέγερση του 1973, αλλά ήταν φοιτητές πού σκοτώθηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής.
Και κάτι σχετικά με το «μνημείο» του Πολυτεχνείου. Αυτό το κεφάλι πού υπάρχει στην αυλή του ιστορικού κτηρίου, καμία σχέση δεν έχει με την εξέγερση. Αντιθέτως, η κεφαλή αυτή απεικονίζει τον ιστορικό Νίκο Σβορώνο μέλος του ΚΚΕ. Το γλυπτό είναι έργο του Μέμου, το οποίο τοποθετήθηκε στο χώρο επί πρυτάνεως του Ιδρύματος Γ. Βουδούρη, μέλος του ΚΚΕ και προσωπικό φίλος του Μακρή, παρόντος και του εικονιζομένου, δηλαδή του Νικολάου Σβορώνου. Μια ακόμα παγκόσμια πρωτοτυπία.
Συμπερασματικά: Το Πολυτεχνείο όχι μόνο δεν έφερε την πτώση της Χούντας, αλλά αντιθέτως ακύρωσε τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1974 και την πορεία του εκδημοκρατισμού της Χώρας, φέρνοντας μια νέα σκληρότερη δικτατορία πού μας οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου.
Όλοι οι πρωτεργάτες του Πολυτεχνείου 1973 από την άκρα αριστερά μέχρι την δεξιά, πούλησαν αργότερα την συνείδηση τους στην εξουσία.
Μέσα στο Πολυτεχνείο δεν υπήρξε κανένας νεκρός παρά μόνον τραυματίες.
θα κλείσουμε με μια αποστροφή του αριστερού Βασιλείου Ραφαηλίδη, ο οποίος έγραψε στις σελίδες 436 – 7 του βιβλίου του «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830 – 1974», εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου:
«Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Η σημαντικότερη συνέπεια του «έπους» του Πολυτεχνείου, είναι το γεγονός πως η ημέρα της πτώσης του, η 17η του Νοέμβρη, χάρισε το όνομά της στην οργάνωση «17 Νοέμβρη». Επίσης, το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο «ηρωισμός» συνίσταται στην εκφώνηση απ’ το ραδιόφωνο των φοιτητών των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής.
»Πάντως, πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη βουλή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει. Όπως και να’ ναι, το «έπος» του Πολυτεχνείου έγινε ένα ισχυρό αντιστασιακό άλλοθι για κείνους που για εφτά χρόνια λούφαζαν, και ξαφνικά έγιναν αντιστασιακοί εν μία νυκτί. Ευτυχώς που η οίηση και ο κομπασμός για ένα έπος ελάχιστα επικό, άρχισε να ξεφουσκώνει σιγά – σιγά».
Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ.
