Τον Δεκέμβριο του 1944 ο κομμουνισμός αιματοκύλισε την Αθήνα, προσπαθώντας πραξικοπηματικά να ανατρέψει την νόμιμη κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου.
Τον Μάρτιο του 1946 το ΚΚΕ αρνήθηκε να συμμετάσχει στις εκλογές για να μην φανεί ότι είναι μια ισχνή μειοψηφία στην Ελληνική κοινωνία και καταρρεύσει ο μύθος της «Εαμικής κοσμογονίας». Παράλληλα, την ίδια ημέρα, στις 31 Μαρτίου, πάνοπλα μέλη του Κ.Κ.Ε. δολοφόνησαν τους άνδρες της Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο, προετοιμάζοντας αυτό που επακολούθησε, έναν τρίχρονο αιματηρό εσωτερικό πόλεμο.
Από τα τέλη του 1946 έως τον Αύγουστο του 1949, το Ελληνικό Έθνος, αντί να διεκδικήσει τα ιστορικά του δικαιώματα σε Κύπρο και Βόρειο Ηπειρο, ως μέλος των νικητών του Β� Παγκοσμίου Πολέμου, αγωνιζόταν να κρατήσει ελεύθερη και Ελληνική την Βόρειο Ελλάδα από τους κομμουνσιτές του «Δημοκρατικού Στρατού» και των σκληρών δικκατορικών κομμουνιστικών καθεστώτων που τους υποστήριζαν.
Το 1949 τα περισσότερα τμήματα του «Δημοκρατικού Στρατού» αποτελούνταν από «Σλαβομακεδόνες» που πολεμούσαν για την Βουλγαρία και την «αυτόνομη Μακεδονία».
28.000 Ελληνόπουλα απήχθησαν από τον κομμουνιστικό «Δημοκρατικό Στρατό» από τις οικογένειές τους και στάλθηκαν στους «σοσιαλιστικούς παραδείσους», οδηγώντας χιλιάδες Ελληνικές οικογένειες σε διάλυση και αφανισμό.
Με τιμή
Νίκος Δούλγερης, Κατερίνη