Τα blogs “παρέλυσαν” την τσιμπίδα του νόμου!
- «Σκότωσε την ερωμένη του»…
«Ε, θα ασκηθεί δίωξη για ανθρωποκτονία!»…
- «Βίασε μια 20χρονη κοπέλα»…
«Ε, το πιθανότερο είναι ότι θα τιμωρηθεί με ποινή κάθειρξης»…
- «Με αποκάλεσε μαλ@*!@, π!*^!η, κλπ.»…
«Ε, κάνε του μήνυση για εξύβριση!»…
- «Το «Χ» blog έγραψε κάτι υβριστικό σε βάρος μου»…
«………….Μμμμ…Και τώρα;;;»…
Τον τελευταίο καιρό λόγω της «έξαρσης» του φαινομένου των blogs και συνακόλουθα του αντίκτυπου που αυτό έχει, έχει ξεσπάσει «επιδημία» αγωγών κατά διαφόρων blogger.
Και ορθώς, μέχρι ένα βαθμό, διότι η ελευθερία της έκφρασης επιτρέπει την οξεία κριτική και την ειρωνεία, όχι όμως και την εξύβριση, τη δυσφήμηση, τη συκοφαντική δυσφήμηση και την προσβολή της προσωπικότητας των άλλων.
Το ζήτημα έγκειται στο ότι δεν υφίσταται νομικό πλαίσιο λειτουργίας των ιστοτόπων (blogs).
Με βάση ποιο νομοθετικό καθεστώς λοιπόν θα τιμωρηθούν οι δράστες;…
Πολλά δικαστήρια και εισαγγελείς της χώρας, κατά την εκδίκαση υποθέσεων δυσφήμησης μέσω ιστοσελίδων του διαδικτύου, εφαρμόζουν ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ τον «Νόμο περί ποινικής και αστικής ευθύνης του Τύπου».
Σύμφωνα δε με τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, τα αδικήματα που τελούνται διά του Τύπου είναι αυτόφωρα και οι αντίστοιχες υποθέσεις εκδικάζονται στα Τριμελή Πλημμελειοδικεία.
Η τακτική αυτή άρχισε το καλοκαίρι του 2006, όταν συνελήφθη blogger για δυσφήμηση διά του Τύπου και ακολούθησε σωρεία παρόμοιων αγωγών και καταδικαστικών αποφάσεων, με τις οποίες επεβλήθησαν σε bloggers ποινές για αδικήματα που τελέσθηκαν διά του Τύπου.
Ως εκ τούτου, έχει διαμορφωθεί νομολογία, η οποία κρίνει τη δυσφήμηση διά του διαδικτύου ως δυσφήμηση διά του Τύπου, εφαρμόζοντας απλά και μόνο κατ’ αναλογία τον αντίστοιχο νόμο, εφόσον δεν υπάρχει ανάλογη νομοθετική ρύθμιση.
Ωστόσο υπήρξαν και περιπτώσεις, όπου εισαγγελείς και δικαστές έκριναν ότι οι όροι «ηλεκτρονική εφημερίδα» και «δημοσιεύσεις μέσω Διαδικτύου» διαφοροποιούνται από τον όρο «Τύπος» κι έτσι, παρέκαμψαν τον Νόμο περί Τύπου και παρέπεμψαν τις υποθέσεις στα Μονομελή Πλημμελειοδικεία, ακολουθώντας διαφορετική τακτική από συναδέλφους τους.
Γιατί άραγε; Γιατί δεν ακολουθείται μια ομοιόμορφη τακτική;
Η δίωξη για δυσφήμηση, συκοφαντική δυσφήμηση, (και άλλα αδικήματα), δια του Τύπου απαιτεί μήνυση - έγκληση.
Τα αδικήματα του Τύπου είναι αυτόφωρα, σπανίως όμως εφαρμόζεται αυτή η διαδικασία.
Γιατί;;;
Ένα αδίκημα Τύπου σε έντυπη εφημερίδα, σπάνια διώκεται αυτόφωρα, διότι από την κυκλοφορία μέχρι την ανάγνωσή της, την κίνηση κάποιας διαδικασίας και την ανεύρεση του δράστη, περνάει ο χρόνος του αυτοφώρου.
Το ίδιο συμβαίνει στο ραδιόφωνο αλλά και στην τηλεόραση, διότι μέχρι να βρεθούν τα αποδεικτικά στοιχεία και ο δράστης, περνά και πάλι ο χρόνος του αυτοφώρου.
Στο διαδίκτυο όμως, η ανάρτηση είναι συνεχής. Επομένως, υπάρχει πάντα η 24ωρη προθεσμία για την υποβολή έγκλησης, τον εντοπισμό του δράστη και την κίνηση διαδικασίας σύλληψής του.
Ανύπαρκτο λοιπόν, το «πνεύμα νομοθετικής σύμπνοιας» στο συγκεκριμένο ζήτημα!
Προσωπικά πιστεύω, ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμόζεται κατ’ αναλογία ο «Νόμος περί Τύπου» και στα εν λόγω «διαδικτυακά αδικήματα».
Η Πολιτεία όμως, μέχρι σήμερα δεν έχει θεσπίσει σαφή νόμο για τον ηλεκτρονικό τύπο και τις ηλεκτρονικές εφημερίδες, τις οποίες δεν έχει αναγνωρίσει με ιδιαίτερο νόμο ως «τύπο». Ιδού λοιπόν το παράδοξο! Ενώ οι ηλεκτρονικές εφημερίδες δε χαρακτηρίζονται ως «τύπος», οι bloggers ωστόσο, τιμωρούνται με βάση τον Νόμο περί Τύπου!
Τι μέλλει γενέσθαι; Ή θα χαρακτηριστούν ως «Τύπος» (όπως ορίζει ο Νόμος περί Τύπου) ή ως «ηλεκτρονική εφημερίδα» (όπως κάποια Δικαστήρια ήδη έχουν δεχθεί)!…Ή θα είναι τα blogs αρσενικού γένους ή θηλυκού! Όχι πια ερμαφρόδιτα!
