ΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ....

Παραμονές της επετείου της Άλωσης όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος γύρεψα να βρω κάτι να διαβάσω να θυμηθώ την Πόλη. Την Πόλη των Ελλήνων τη μονάκριβη. Το μάτι μου έπεσε σ' ένα βιβλίο. ''Όσοι ζωντανοί'' ο τίτλος του κι ο Δραγούμης να ξεδιπλώνει μπρος στα μάτια μου μια εποχή που σε τίποτα δε διαφέρει από τη δική μας. Να περιγράφει την Πόλη όπως εκείνος την έζησε στις αρχές του 20ου αιώνα. Αλλάξαν οι καιροί μας λεν ορισμένοι ξεδιάντροπα. Οι Έλληνες δεν είναι πια οι ίδιοι σαν πρώτα. Χάλασαν, ξέχασαν τις παλιές μέρες της δόξας. Τώρα μόνο για τη βολεψιά τους νοιάζονται. Μήτε για Πατρίδα, μήτε για Θρησκιά μιλάνε. Το κακό τους το καιρό! Σα να μην πέρασε μια μέρα, μια ώρα, μια στιγμή από τότε που η Σάλπιγγα του Αγώνα ηχούσε ξανά κι ο διαλεχτός Έλληνας σα ξυπνητίρι καλούσε τους Ζωντανούς, όσους Ζωντανούς να ξυπνήσουν από το λήθαργό τους.

Δείτε αν και κατά πόσο ήταν αλλιώτικη η εποχή του Δραγούμη από τη δική μας μέσα από τα κείμενά του. Η Πόλη μπορεί να άλλαξε από τότε αλλά η Έλληνες σε τίποτα. Ίδιοι κι απαράλαχτοι.

ΠΡΩΤΙΝΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ

Από τότε που πρωτοπήγε στην Πόλη πέρασαν πέντε χρόνια. Του άρεζε να σημειώνει πάντα τις πρώτες εντύπωσες για να φυλάγει αποκρυσταλλωμένη τη σπιθοβολή, τη φρεσκάδα και τη δροσιά τους. Το πρώτο αντίκρυσμα δε μας φανερώνει βέβαια τα πράματα στρογγυλά και γεμάτα, όπως το αργοπορινό, μα τα βλέπομε ξεκομμένα με σωστές και πολύ ορισμένες γραμμές, που αργότερα, όσο και να μέινουμε σ' έναν τόπο, ποτέ δεν ξαναφανερώνονται έτσι.
Ανάμεσα στα τετράδια του είχε και ένα που επιγράφονταν ''Πόλη''. Τώρα που ξαναυρέθηκε εκεί, το άνοιξε για να δή τι λογής αίσθηση του είχε πρωτοκάμει.

''Όταν περνούσα τον Ελλήσποντο τα ξημερώματα, λέει το τετράδιο, ο νους μου στενοχωρημένος χτυπούσε ολούθε, τριγύρω, πάνου στους τοίχους της φυλακής του. Έλληνες ελεεινοί, σας σιχαίνομαι!''.

Καλή ψυχοστασιά για να μπαίνει κανείς στην Πόλη.Το ίδιο αισθάνθηκε και τώρα, μα πλατύτερα. Φαντάζονταν και μετέφερνε με το νού του στην Πόλη τον τάδε και τον τάδε πολιτικό της Ελλάδας και τον τάδε δημοσιογράφο και παραλληλίζοντας τους με την αυτοκρατορική Πόλη, τους έβρισκε όλους βουτηγμένους σε μιαν ασύγκριτη προστυχιά. Προστυχάνθρωποι,ταπεινότεροι και από τους ταπεινότερους πολιτευόμενους της Πόλης, που τουλάχιστο γνωρίζουν τους Τούρκους από κοντά και ξέρουν να τους πολιτεύονται και η πονηριά τους ακονίζεται καθημερινά και συναισθάνονται την ελληνικότητά τους με το να τους αναγκάζουν οι τριγυρινές ξένες φυλές να μην ξεχνιούνται. Οι Έλληνες του κράτους παραστράτισαν και κατάντησαν Ελλαδικοί- αλλιώτικο είδος ζώο.

Να μην ακούσουν για τους εξωμερίτες, που τους ταράζουν τα πιάνα. Οι άνθρωποι με τα φεσάκια είναι άξιοι μόνο για ανάλατες αττικές ειρωνίες. Έχουν πολύ πνεύμα οι
Ελλαδικοί, προ πάντων οι Αθηναίοι και οι Μωραίτες! Την ησυχία τους, τη ζωούλα τους να κοιτάζουν, αυτό τους νοιάζει μονάχα, και να μη δουν παρα πέρα. Η Ανατολή δεν υπάρχει γι αυτούς, ούτε η και η Δύση. Η Δύση είναι το Παρίσι, καθώς φαίνεται, γιατί ακούς έξαφνα να σου λεν μερικοί:''Όποιος δεν είδε το Παρίσι δεν είναι άνθρωπος''. Μα κι αυτό λίγο τους σκοτίζει. Όπως και να να, κουτσά στραβά ζουν και πορεύονται. Όσοι δε βρουν δημόσια θέση ή υπαλληλία σε τράπεζα ή σ' εφημερίδα, εργασία πρόχειρη, όσοι δεν ευχαριστιούνται με τη δύσκολη καθημερινή δουλειά, φεύγουν στην Αμερική, όπου τρέχει το χρυσάφι στους δρόμους!
Η τυχερή εργασία και το εύκολο κέρδος στην Αμερική βρίσκονται, γιατί οι Έλληνες δε πρέπει να κοπιάζουν και πάρα πολύ, είναι πολύτιμα όντα. Πέρα από το άμεσο ατομικό συμφέρο αρχίζει η τέλεια και βαθύτατη αδιαφορία και το λογοκοπάνισμα για την επιφάνεια κάθε πράγματος. Ενθουσιασμός μόνο για το συμφέρο τους συναρπάζει. Τα άλλα είναι λόγια, μαζί και τα εθνικά ιδανικά και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Όποιος τύχει και δεν ακολουθεί το κοπάδι είναι τρελλός. Βέβαια όποιος έχει κερδίσει κάμποσα χρήματα μονομιάς δίνει και κάτι στο στόλο ή στα νοσοκομεία για να ακούγεται το ονομά του. Το εύκολο κέρδος αγοράζει την εύκολη δόξα.Μόνο κόπος μη γίνεται.

http://egersis.blogspot.com/2009/05/blog-post_6440.html