Οι Ινδιάνοι της Ελλάδας...
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα που την λέγανε Αμερική ζούσανε οι ιθαγενείς, οι Ινδιάνοι. Ζούσαν ήσυχα την ζωή τους, με τα καλά τους και τα κακά τους, με τις δεισιδαιμονίες και τις παραδόσεις τους, με συμμαχίες και με πολέμους αναμεταξύ τους.
Κάποτε η θάλασσα ξέβρασε κάτι νεοφερμένους Ευρωπαίους, οι περισσότεροι του σχοινιού και του παλουκιού. Όχι ότι όλοι οι Ευρωπαίοι ήταν αυτής της κατηγορίας, απλά αυτοί που πρωτοπήγανε ήτανε ή κυνηγημένοι, ή δραπέτες, ή φυγόδικοι ή τυχοδιώκτες ή πεινασμένοι.
Όταν πρωτοείδαν τους Ινδιάνους, στην αρχή ήταν φιλικοί, προσπάθησαν να αποκτήσουν σχέσεις, μίλησαν για αρμονική συμβίωση.
Όμως τα μιλιούνια από την Ευρώπη συνέχισαν να φτάνουν. Οι πόλεμοι, οι αδικίες, η φτώχια, ο παπισμός, το κυνηγητό στις παλιές χώρες έσπρωχναν όλο και περισσότερους προς τις νέες χώρες, που φάνταζαν παραδεισένιες, γεμάτες υποσχέσεις.
Οι ακτές γέμισαν φυλάκια, χωριά, κωμοπόλεις από τους νεοφερμένους, που ο ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός τους, τους έκανε πιό απαιτητικούς, πιό επεκτατικούς, πιό αψείς. Σύντομα κατάλαβαν ότι μπορούνε να πάρουν το πάνω χέρι και άρχισαν να αποδιώχνουν τους ιθαγενείς...
Οι Ινδιάνοι μάταια περίμεναν τον Μανιτού να βάλει το χέρι του, βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο και υποχωρούσαν ολοένα και βαθύτερα στην ενδοχώρα.
Πολλοί μάλιστα από τους ιθαγενείς θεώρησαν ότι αν συμμαχούσαν με τα λεφούσια των Ευρωπαίων, θα μπορούσαν να αντλήσουν δύναμη από αυτούς, θα μπορούσαν να επιβληθούνε πάνω σε αντίπαλες φυλές, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουνε τους νεοφερμένους για τα δικά τους συμφέροντα. Όταν κατάλαβαν ότι ούτε οι ίδιοι θα γλύτωναν , ήταν πιά πολύ αργά...
Το τι απέγιναν οι Ινδιάνοι το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά από τα καουμπόϊκα έργα. Το τι θα απογίνει με το Far West της Αθήνας ξέρει κανένας να μου πει;
Δεν περιμένω να μου απαντήσει ο Πάκης που μάλλον βολεύεται με το να έχει ένα γκέτο, γιατί έτσι νομίζει ότι περιχαρακώνει τις συνέπειες, δεν θέλω να ακούσω τι έχουν να πούνε οι παράνομοι καουμπόηδες που με το έτσι θέλω, με νταηλίκι και νταβαντζηλίκι θέλουν να αλοιώσουνε την Αμερική.
Θέλω να ρωτήσω αυτούς τους Ινδιάνους, που νομίζουν ότι μπορούν να ελέγξουνε τον μανιασμένο καουμπόη, γιατί η Λουκά και οι παλαιοημερολογίτες είναι θρησκόληπτοι μ' έναν σταυρό και οι άλλοι, που είναι διατεθειμένοι να σφάξουνε για ένα στίχο από το Κοράνι, είναι ευσεβείς με δικαίωμα στην πίστη;
Γιατί τα σύμβολα είναι ιερά και απαραβίαστα, αρκεί να μην είναι τα δικά μας, η σημαία μας, η πίστη μας;
Γιατί δείχνετε τόσο επικίνδυνα βολεμένοι με την ύπαρξη γκέτο;
Εγώ δεν γουστάρω τους φανατισμούς, ούτε τις παρωπίδες, δεν γουστάρω τις κλειτοριδεκτομές, ούτε τις περιτομές, ούτε τις υστερίες για ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, ούτε οτιδήποτε γίνεται με το ζόρι και με το έτσι θέλω ενός μουχλιασμένου ιερατείου.
Ούτε θέλω να πάρει ο εξαδάκτυλος την Πόλη, ούτε η Βιργινία η Τσουδερού την Βόρεια Ήπειρο.
Αλλά δεν θέλω και τους Τσάμηδες να κοιτάνε την Άρτα, ούτε τα Σκοπιανά το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ούτε οι Τούρκοι την Γαύδο και το Φαρμακονήσι.
Θέλετε διεθνισμό; Με γειά σας και χαρά σας, δικαίωμά σας...
Θέλετε όμως να μας πείτε ότι η ατιμωρησία της παρανομίας, η γκετοποίηση των ζωών μας, η ανασφάλεια της καθημερινότητάς μας, η απαλλοτρίωση της ηρεμίας μας είναι σεβασμός στην διαφορετικότητα του άλλου και υπερισχύει του δικαιώματος αυτοδιάθεσής μου;
Ε, τότε, μα τον Μανιτού, θα σας πάρω το σκαλπ!!!
