Eurovision 2009 – The Pagan Prosperity
Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Μαΐου 17, 2009
Ο Ευτελισμός της τέχνης, είναι ευτελισμός του πνεύματος”
Τα συμπεράσματα από τον πρόσφατο διαγωνισμό Ευρωπαϊκού τραγουδιού είναι διττά. Απογοητευτικά για την Ελληνική κοινωνία αφού η σήψη δείχνει να έχει κατακτήσει εκτός από τα γούστα και τη νοημοσύνη των πολιτών. Ενθαρρυντικά όμως για την υπόλοιπη Ευρώπη που δείχνει να αντιστέκεται και να σπάει τα δεσμά της μαζικής παραγωγής τέχνης για εξουσιαστικούς σκοπούς και να στρέφεται στη λαϊκή – πολιτιστική του κληρονομιά. Στις Γηγενείς παραδόσεις που αμέσως γίνονται αποδεκτές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ανεξάρτητα από τα άνευρα όντα που απαρτίζουν τις εκάστοτε κριτικές επιτροπές.
Για την Ελλάδα αυτός ο διαγωνισμός επικύρωσε απλά μια φρικτή διαπίστωση: Η κιτσαρία, η ατεχνία, ο πηθικισμός και η έλλειψη ποιότητας δεν είναι απλά ένα συνεχές Κωστοπούλειο δούλεμα αλλά ριζωμένη πεποίθηση. Αυτό φάνηκε από τις ειλικρινείς απορίες των αδελφών Μαγγίρα “μα γιατί δεν μας ψηφίζουν;;” που πραγματικά τις εννοούσαν!
Ήττα σε όλα τα επίπεδα σε μια κοινωνία που το χιουμοριστικό “Θέλω να γίνω Σιτάρ” των Ελληνικών ταινιών έγινε (χωρίς πλάκα) τρόπος έκφρασης και κωμικά αναγνώσματα όπως το Νίιιτρο (με Νι πυργιώτικο) έφυγαν απ΄την τουαλέτα του Μήτρου και έγιναν εθνικά αναγνώσματα. Η πλύση εγκεφάλου του Life – style που κατέληξε στην υποδουλωτική λαίλαπα του εκσυγχρονισμού είναι πλέον επίσημος τρόπος σκέψης της άρχουσας τάξης. Η ιδιώτευση (εγώ να ‘μαι καλά και οι άλλοι να πα να πνιγούνε) ξεκινά πλέον από τον κλητήρα που θέλει να διοριστεί στο δημόσιο για να ‘κονομάει και φτάνει στις μίζες των ολίγων που τις πληρώνουν οι πολλοί.
Η κοινωνική αλληλεγγύη πήγε περίπατο μαζί με την καλαισθησία. Η επιβολή του φασισμού (μην πείτε ότι υπερβάλλουμε, ακριβώς έτσι είναι) ξεκινά από τα άθλια και άσχετα χορευτικά του Ευαγγελινού, ίδια από την εποχή Κορομηλά. Κίνηση άσχετη με το ρυθμό, από εγχειρίδιο χορογραφίας των 80’s. Ένα σύστημα καλοταϊσμένων οσφυοκαμπτών που σχολιάζουν ενθουσιαστικά ενάντια στην αισθητική για να πείσουν για την ποιότητα που παρακολουθούμε. Χορευτικά κλισέ που καταστρέφουν την όποια εμφάνιση, ελεεινές αντιγραφές που ανάγονται σε “δημιουργία”.
Σύνθεση; Ωχ αμάν. Αναπολούμε το Ρακιντζή που έπεισε τους τότε ηλιθίους ότι το τραγούδι του ήταν “μοντέρνο” και στα “Αγγλικά” οπότε ο θρίαμβος θα ήταν σίγουρος. Αίσχος απόλυτο. Σύνθεση Qbase ενός τετάρτου (με το remix) δευτεροετούς φοιτητή του Νάκα. Χρειάζεται να σχολιάσουμε παραπάνω;
Στίχοι; Το απαύγασμα της ασχετοσύνης. Την κάνω από δω (I am doing her from here). You’re my lover, undercover γιατί έτσι μου βγαίνει η Ρίμα. Αίσχος διαχρονικό.
Και πολλά εκατομύρια. Πάρα πολλά. Πληρώνει το κράτος για να κονομήσει ο Σάκης και η δισκογραφική του. Εδώ πρέπει οπωσδήποτε να επέμβει ο εισαγγελέας, διότι με κρατικό χρήμα προάγονται ιδιωτικά συμφέροντα. Ρέκβιεμ γιατί η ημέρα οργής έχει ήδη παιχτεί. Όταν Βίση και Σάκης κονομάνε στου κασίδη το κεφάλι και έξω είναι μηδενικά, αυτό δείχνει και την αξία μας ως κοινωνία. Η δικτατορία των μετρίων και η εκμετάλλευση των πληβείων (όπως ακριβώς και με τις τράπεζες).
Από την άλλη, μια Ευρώπη που διψά για ντόπια λαϊκή τέχνη. Γι’ αυτό και κέρδισε η Έλενα. Τρίτη με το μπουζουκάκι, πρώτη με λίγη ποντιακή λύρα΄και 5” ποντιακής χορογραφίας που ήταν αρκετά να ξεπλύνουν την υπόλοιπη χορογραφική αθλιότητα και να δώσουν στην Ευρώπη αυτό που θέλει: Λίγο αθώο παγανισμό, λίγο Όργιο, λίγο παράλογο και γήινο. Αυτοί που όργωναν τη Γη και γεννούσαν τέχνη δηλαδή. Μαινάδες και όχι άφυλα ρομποτάκια.
Λίγο έγχορδο νορβηγικό (Μαγγίρα, ΔΕΝ ΄έσπασε χορδή από το βιολί. μάθε τα βασικά!), ξωτικά, νεράϊδες. παραμύθι Γήινο και όμορφο. Από μια χώρα που έχει δεκάδες συγκροτήματα με μουσικά στοιχεία από την αρχαία Ευρωπαϊκή παράδοση.
Μια Ευρώπη που αποθέωσε το παγανιστικό παραμύθι με τη μεγαλύτερη διαφορά των τελευταίων δεκαετιών. Μια Ευρώπη που ζητά τις πολιτιστικές της ρίζες. Μια Ευρώπη που προσπαθεί να αποτάξει Κωστόπουλους και Σημίτηδες, Da Capo και κιτσο Life Style. Μια Ευρώπη που μπόρεσε να έχει κοινωνική πολιτική γιατί υπήρχε κοινωνική αλληλεγγύη. Αλλά και τιμωρία για τους ακοινώνητους. Όταν και δω κρεμάσουμε τα ακοινωνητα καθιζήματα της τέχνης, της πολιτικής, της κοινωνίας, τότε ίσως γίνουμε Ευρώπη.
Δημοσιεύθηκε στο ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
