Η πικρή αλήθεια για τους συνδικαλιστές
Ο βασικός σκοπός όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι η προάσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων. Είναι προφανές ότι η προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, πρέπει να έχει μακροπρόθεσμο ορίζοντα και σε καμία περίπτωση βραχυπρόθεσμη, κοντόφθαλμη και συντεχνιακή αντιμετώπιση των διαφόρων προβλημάτων που παρουσιάζονται. Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει στην πράξη...
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αποτελούν πολλές φορές το βήμα για την είσοδο στη βουλή. Κανελλόπουλος, Πρωτόπαπας, Μανώλης, είναι μόνο μερικά από τα πολλά παραδείγματα όπου συνδικαλιστές(;) έγιναν βουλευτές και από υπέρμαχοι των δικαιωμάτων των εργαζομένων έγιναν εκπρόσωποι της εξουσίας και έλυσαν το πρόβλημα της ζωής τους.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν εκθρέψει απίστευτους τύπους όπως οι Κολλάς και Σταμούλης, των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας, που πρωτοστατούσαν στα απίστευτα γεγονότα με τα ξεβρακώματα στο Εφετείο Αθηνών.
Οι πρόεδροι των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων έχουν ξεχάσει πότε κόλλησαν το τελευταίο ένσημο σε χώρο εργασίας και απολαμβάνουν τα παχυλά επιδόματα της θέσης τους, όπως και τα έξοδα παραστάσεως που τους καταβάλλονται.
Άφησα για το τέλος το σημαντικότερο ζήτημα. Ποτέ μέχρι τώρα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για τα προβλήματα των εργαζομένων.
Αν το έκαναν, τότε θα διαμαρτύρονταν έντονα όταν οι εκάστοτε κυβερνήσεις έκαναν χιλιάδες αχρείαστες κομματικές προσλήψεις, που έθεταν μακροπρόθεσμα σε κίνδυνο τις θέσεις εργασίας όλων των εργαζομένων. Θα κατέβαιναν στο δρόμο όταν χαρακτηρίζονταν βαρέα και ανθυγιεινά ορισμένα απίστευτα επαγγέλματα προκειμένου να διαφυλάξουν τα δικαιώματα όσων πραγματικά ασκούν βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Θα αντιδρούσαν όταν έβλεπαν ότι υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων, δηλαδή αυτών στις ΔΕΚΟ με απίστευτες απολαβές και παροχές και αυτών στον υπόλοιπο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με τα χίλια δυο προβλήματα. Θα ασκούσαν συνδικαλισμό με γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι με βάση την κομματική τους προέλευση.
Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα, παρουσιάζει τις παθογένειες που παρουσιάζει και η ευρύτερη κοινωνία. Είναι βαριά άρρωστος και γι' αυτό έχει απαξιωθεί.
Χρειάζονται άμεσα ριζικές αλλαγές και τομές. Σχτικά έχω προτείνει εδώ:
http://politikiprotasi.blogspot.com/2009/04/blog-post_15.html
http://politikiprotasi.blogspot.com
