Ιδέες, τίτλοι και ονόματα … σιδηρόδρομοι που παραπέμπουν στην υλοποίηση κοινωνικών προγραμμάτων υπάρχουν χιλιάδες σε αυτήν τη χώρα. Όπως επίσης υπάρχουν ανάλογα «φανταχτεροί τίτλοι» που υποτίθεται ότι οριοθετούν το δημόσιο σύστημα της Υγείας, το δημόσιο σύστημα της Παιδείας και γενικά οτιδήποτε θα έπρεπε να είναι δωρεάν και να απευθύνεται στους πολίτες, που άλλωστε πληρώνουν αδρά για να απολαμβάνουν αυτές τις παροχές. Δωρεάν δεν θα έπρεπε να είναι η παροχή υπηρεσιών υγείας; Τότε πώς γίνεται και επιβιώνουν επιχειρηματικά – οικονομικά όλες οι ιδιωτικές κλινικές; Δωρεάν δεν θα έπρεπε να είναι η παιδεία; Τότε πώς κάθε χρόνο δημιουργούνται δεκάδες νέα φροντιστήρια σε κάθε περιοχή της Ελλάδας; Πού έχει πάει αυτή η αυτονόητη παροχή του κοινωνικού Κράτους προς τον Πολίτη; Μήπως τελικά έχει πάψει εδώ και καιρό να υπάρχει και πολύ απλά σήμερα ζούμε στην επίφαση του; Έχουμε πλέον συνηθίσει στην εικόνα του τίποτε από αυτά τα δωρεάν να μην είναι στην πραγματικότητα δωρεάν και για αυτό δεν ενδιαφερόμαστε για να διεκδικήσουμε την επαναφορά σε πραγματική ισχύ του αυτονόητου;