Σάββατο βράδυ βρέθηκα σε γνωστό μπαρ της νότιας Πιερίας. Το πάρκινγκ, αν και μεγάλο, άρχισε να γεμίζει από νωρίς.
Σε κάποια στιγμή παρατήρησα από εκεί που καθόμουν μια έντονη κινητικότητα στο χώρο στάθμευσης και κατευθύνθηκα προς τα εκεί, περισσότερο από φόβο μην μου χτύπησε κάποιος το αυτοκίνητο.
Ρώτησα τον παρκαδόρο τι έγινε και αυτός με έναν βαθύ αναστεναγμό και στεναχώρια στη φωνή του μου απάντησε "κάθε μέρα τα ίδια ρε μεγάλε! Νομίζουν ότι επειδή έχουν μεγάλο αμάξι, έχουν και μεγάλο πουλί..." .
Στην αρχή μου φάνηκε αστείο, αλλά κάθισα λίγο να το συζητήσω μαζί του και παράλληλα να δω ο ίδιος τι εννοεί. "Μεροκαματιάρηδες που κατάφεραν να πάρουν ένα πολυτελές αυτοκίνητο, μεταμορφώνονται σε σταρ της τηλεόρασης όταν τα οδηγούν. Αν μπορούσαν θα τα έβαζαν μέσα στο μαγαζί, να τους δουν όλοι."και συνέχισε :"οι χειρότεροι όμως είναι τα παιδάκια νεόπλουτων που μαζί με το πολυτελές αυτοκίνητο, συνοδεύουν και κανένα γκομενάκι... εκεί να δεις. Παρκάρουν το αμάξι τους κλείνοντας ακόμα και την είσοδο καμιά φορά και όταν τουςκάνεις παρατήρηση όλοι τους λες και βγήκαν από φροντιστήριο σου λεν την ίδια ατάκα:<<πες στο αφεντικό σου ότι είμαι ο τάδε, ας με βρεί μέσα να μου το πει από κοντά>>"
Την ώρα που μου τα έλεγε αυτά, όχι πάνω από ένα τέταρτο, είδα με τα μάτια μου πάνω από πέντε τέτοια περιστατικά..
Τον χαιρέτησα, του ευχήθηκα να κάνει υπομονή και αυτός το μόνο που είχε να μου πει ήταν ένα ευχαριστώ που τον άκουσα.
"Μεταμορφώνονται σε σταρ της τηλεόρασης." αυτό μου έμεινε. Ο δηθενισμός σε όλο του το μεγαλείο. Ανάγκη υπεροχής. Θα μπορούσε κάποιος να σχολιάζει με τις ώρες τέτοια περιστατικά, εγώ το μόνο που έχω να πω είναι : ΚΡΙΜΑ!
