Σοβαροί… μεσήλικες
Νομίζω πως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα μας , καθώς μεγαλώνουμε , είναι … η σοβαρότητα , η καλύτερα η σοβαροφάνεια . Υπάρχει μια γενική κατεύθυνση προς το κοινώς αποδεκτό , το «σωστό» , το ελεγχόμενο , το προβλεπόμενο ,το γκρίζο , το μουντό , το μέτριο .
Η σοβαρότητα είναι φθορά και φθείρει πρώτα πρώτα τη ψυχή μας. Αφήνουμε στην άκρη το παιδί που είναι μέσα μας , την καθαρή και ακατέργαστη πλευρά του εαυτού μας, το βαθύ εγώ μας πριν την αλλοίωση από το κοινωνικό «σύστημα».
Αυτή η τάση για σοβαροφάνεια , δε νομίζω πως είναι έμφυτη. Μας τη μαθαίνουν και μας την επιβάλλουν σιγά-σιγά. Μαθαίνουμε να φοβόμαστε τα χειρότερα και να αρκούμαστε στα όσα λίγα έχουμε (και δεν εννοώ μόνο τα χρήματα ) , μαθαίνουμε να είμαστε υπεύθυνοι , εργατικοί , συνετοί και ευγενικοί ακόμα και όταν μας εκμεταλλεύονται, και δουλεύουμε για το κέρδος τους , ακόμα και όταν μας στέλνουν στον "πόλεμο" τους , να "σκοτώσουμε" και να "σκοτωθούμε". Αυτή η σοβαρότητα είναι γεννημένη από το φόβο και την αδυναμία καθώς και από την σχεδόν πλήρη αδυναμία μας να δημιουργήσουμε γύρω μας … χαρά.
Σοβαροί και υπεύθυνοι πολίτες, με σκοτωμένο κάθε ίχνος δημιουργικής αναζήτησης, διασκεδάζουμε δείχνοντας τη μαγκιά μας και το υπερφίαλο εγώ μας στα σκυλάδικα. Εκεί πετάμε για λίγο τη μάσκα του καθωσπρεπισμού , και νομίζουμε πως είμαστε άτομα χαλαρά και φευγάτα , βγαίνουμε από τα καλούπια της καθημερινότητας , αλλά δε μας είπαν ότι μπαίνουμε στα καλούπια του week-end. Και μέσα σε καλούπια δε χωράει η δημιουργικότητα , δε χωράει η φαντασία, δε χωράει το παιδί που κρύβουμε μέσα μας.
Είμαστε μουντοί και σοβαροί , απλοί αριθμοί , και αν κάποιοι νομίζουν ότι διαφέρουν επειδή σπάνε πιάτα , πετάνε λουλούδια , πηγαίνουν για διακοπές τα σαββατοκύριακα ή πίνουν άφθονες μπύρες βλέποντας ποδόσφαιρο , γελιούνται.
Όλα είναι προεπιλεγμένα. Παραμένεις ένας ελεγχόμενος ενήλικας , ένας πρόωρος, ψυχικά ,(και όχι ηλικιακά) μεσήλικας. Έτσι βολεύεις.
Τα παιδιά δε βολεύουν . Δεν ακούνε , δε συμμαζεύονται . Αμφιβάλλουν , αντιδρούν , επιμένουν .Παίζουν και κοροϊδεύουν .Τα παιδιά δε μαντρώνονται εύκολα , είναι δημιουργικά και κουβαλάνε μέσα τους μία εν δυνάμει αλλαγή. Όπως και να είναι τα πράγματα τριγύρω τους , πάντα θα θέλουν κάτι άλλο , κάτι καλύτερο , ενώ ο μεσήλικας αποφεύγει τις αλλαγές από φόβο μη χάσει αυτά τα λίγα που νομίζει πως έχει και επειδή ξέρει πως είναι ανίκανος να σπάσει το καβούκι του και να υπάρξει έξω από τα όρια της φυλακής του , παραμένει περιορισμένος πείθοντας τον εαυτό του πως αυτή είναι η επιλογή του.
Έχουμε αρρωστήσει μέσα στις φυλακές μας , δε μπορούμε στιγμή εκτός. Προτιμάμε να πεθάνουμε σιγά-σιγά , φυλακισμένοι παρά να βγούμε, έστω και για λίγο ελεύθεροι εκτός ορίων. Τα όρια της φυλακής μας , συνήθως , δεν έχουν υλική υπόσταση .Δεν είμαστε περιορισμένοι σε συγκεκριμένο χώρο . Μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε.
Τα μόνα όρια της φυλακής μας είναι η προσωπικότητα μας . Τίποτα άλλο , κανείς δε μπορεί να μας φυλακίσει , και να μας στερήσει την ελευθερία μας παρά ο ίδιος μας ο εαυτός. Κανείς δε μας αναγκάζει να «ωριμάσουμε» , να σκοτώσουμε το παιδί μέσα μας και να υιοθετήσουμε τη μεσήλικη μουντή και γκρίζα σοβαρότητα.
Δυστυχώς όλα αυτά τα κάνουμε μόνοι μας . Μας σπρώχνουν προς αυτή την κατεύθυνση , σίγουρα , με όλους τους τρόπους , αλλά η επιλογή είναι πάντα δική μας.
Επιλέξτε να αφήσετε το παιδί που κρύβεται μέσα σας, ελεύθερο. Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος , κι αν δε γίνει ο κόσμος τουλάχιστον θα γίνουμε εμείς, κι αν όχι καλύτεροι σίγουρα πιο ενδιαφέροντες.
Σ’ έναν κόσμο με προκάτ επιλογές πανομοιότυπους χαρακτήρες, σταθερές δουλειές , επαναλαμβανόμενες συνήθειες, και τακτικά παραστρατήματα με γρήγορη επαναφορά, μάλλον … δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Αυτός συμβολικά, είναι ο κόσμος του ανεξαρτήτως πραγματικής ηλικίας «μεσήλικα». Μόνο ενδιαφέρον είναι το χρήμα , η απόκτηση του, η διατήρηση του, η επέκταση του , η επίδειξη του, η υπερβολή και η φθηνή μαγκιά. Σ’ έναν συμβολικό κόσμο παιδιών (πάντα ανεξαρτήτως ηλικίας), θα μπορούμε να αμφιβάλουμε , να ψάχνουμε, να φτιάχνουμε , να δημιουργούμε , να απορρίπτουμε , να ανεχόμαστε και να δεχόμαστε τους άλλους όπως είναι.
Αυτός ο τρόπος ζωής , προσωπικά μου φαίνεται πως έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ας ξαναγίνουμε όλοι παιδιά.
