Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ˙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ – Ώρες Ευθύνης και για τους πολίτες

του Θεόδωρου Παντούλα, διευθυντή του περιοδικού manifesto

Η πρόωρη προκήρυξη εκλογών πιστοποιεί την αμαχητί παράδοση του κομματικού κράτους και παρακράτους στις προτεραιότητες μιας συντονισμένης παραπολιτικής εξουσίας, που εδώ και χρόνια ρημάζει τον τόπο και τις ζωές μας. Μιας εξωθεσμικής εξουσίας, που η κερδοσκοπική απληστία της δεν ορρωδεί ενώπιον της ηθικής και οικονομικής χρεοκοπίας στην οποία έχουμε περιέλθει και η οποία αναζητά μια νέα συναίνεση ανδρείκελων για να συνεχίσει ακωλύτως τις δραστηριότητές της.

Σε αυτό το «πολιτικό» τοπίο περισσεύουν η υποκρισία, οι κατηγορίες για χρηματισμό και οι ανέξοδες ρητορείες. Λείπουν όμως τα μακρόπνοα οράματα, ο επιτελικός σχεδιασμός, η επαρκής και έντιμη έγνοια για το δημόσιο συμφέρον, το οποίο καταφανώς δεν μπορούν ούτε και θέλουν να υπηρετήσουν οι κυρίαρχοι κομματικοί σχηματισμοί. Όσο για τον πατριωτισμό, αυτός όταν δεν διασύρεται από τον καιροσκοπικό μαυρογιαλουρισμό, ποινικοποιείται από ένα διακομματικό ιερατείο που μετρά την πρόοδό μας σιχτιρίζοντας τα γονικά μας.

Η πάνδημη απαξίωση του κομματικού κόσμου, ο οποίος συναγελάζεται με τον υπόκοσμο και συνεπικουρείται από αυτόν –απαξίωση που εκφράστηκε με ενάργεια στις θερινές ευρωεκλογές- είναι απότοκος της γενικευμένης συνειδητοποίησης ότι η πλειονότητα των πολιτευόμενων είναι ενεργούμενο της επιχειρηματικής λωποδυσίας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πολιτικά αναξιοπρεπείς και διανοητικά λίγοι. Γνωρίζουν οι πολίτες ότι δεν έχουν τίποτε να περιμένουν από τους υποτακτικούς της κληρονομημένης κομματικής ολιγαρχίας. Γιατί τι μπορεί να περιμένεις απ’ όσους έχουν αποδεχτεί ότι η χώρα πρέπει να κυβερνάται –τρόπος του λέγειν- ελέω ονόματος από σκιτζήδες γυιούς, θυγατέρες και ανήψια;

Η ερώτηση είναι ρητορική και δεν αφορά τα διορισμένα ή υπό διορισμό στρατεύματα του κομματικού παρακράτους. Έχει απαντηθεί από το κουρασμένο κι αηδιασμένο εκλογικό σώμα, που επ’ εσχάτοις υιοθετεί κριτήρια κατ’ εξοχήν ποσοτικά: ποια τυραννία ζημιώνει λιγότερο τον τόπο και ποια προσβάλλει λιγότερο την νοημοσύνη μας. Αλλά πόσες εκπτώσεις αντέχει η ψευδεπίγραφη Δημοκρατία μας κι από ποιο σημείο και μετά οι εκπτώσεις γίνονται ξεπούλημα; Και πάλι η ερώτηση είναι ρητορική μόνο που αυτή την φορά κανείς δεν είναι σίγουρος για το πού βρίσκεται η κόκκινη γραμμή καθενός.

Ο ψιμυθιωμένος δικομματισμός θα μετέλθει τις συνήθεις τριτοκοσμικές πρακτικές της μικροπολιτικής ομηρίας και της ατομικής εκδούλευσης. Η καθεστωτική αριστερά, έχοντας προ πολλού απολέσει το ηθικό της πλεονέκτημα, θα επενδύσει στον συναισθηματικό εκβιασμό, ελπίζοντας να επιβιώσει στο περιθώριο ή να συνεχίσει την επιτυχημένη καριέρα της ως κολαούζος της εξουσίας. Στα άκρα του πολιτικού φάσματος οι πατριδοκάπηλοι της ακροδεξιάς μεγαλοστομίας και οι πρόσκοποι του σταλινικού λαϊκισμού θα διαγκωνιστούν για να καρπωθούν την δυσαρέσκεια και απελπισία του εκλογικού σώματος.

Κι εμείς; Εμείς εγκλωβισμένοι στις παρυφές αυτού του αποκαρδιωτικού σκηνικού, εδώ και χρόνια, κοσκινίζουμε χωρίς όμως ποτέ να ζυμώνουμε. Ίσως επειδή συχνάκις ο εγωισμός μας αποδεικνύεται υπέρτερος του πατριωτισμού μας κι ας τον επικαλούμαστε με εκπλήσσουσα ευκολία. Γι’ αυτό και ο λεγόμενος πατριωτικός «χώρος» εδώ και χρόνια δεν κάνει χωριό. Το νέο πολιτικό υποκείμενο, που ακαμάτως αναμένει, αποδεικνύεται ένα κατ’ εξακολούθισιν ανεμογκάστρι.

Το να περπατάς όμως με το κεφάλι ψηλά έχει ένα τίμημα.

Όσοι δεν θέλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν ερπετά -επιτέλους- ας το καταβάλουμε.