17 Νοεμβρίου σήμερα, ε και;
17η Νοεμβρίου.Μια μέρα που η υποκρισία περισσεύει. Μια μέρα που την έχουμε ανάγει σε Εθνική εορτή διακωμωδώντας και ευτελίζοντας τις πραγματικές Εθνικές εορτές. Αυτές που γιορτάζουμε επειδή πραγματικά κάποιοι θυσιάσθηκαν για την πατρίδα μας...για την Ελευθερία...εναντίον ενός εξωτερικού εχθρού. Εναντίον ενός πραγματικού εχθρού.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως δεν πρέπει να εορτάζουμε την θυσία των νεκρών παππούδων μας στον Γράμμο και το Βίτσι διότι ο εχθρός δεν ήταν ξένος αλλά Έλληνας. Α ναι; Και στο "Πολυτεχνείο", που ούτε καν υπήρξε θυσία, ο εχθρός τι ήταν; Ισπανός; Δεν μπορείτε φίλοι μου της αριστεράς να τα έχετε όλα δικά σας. Kαι τα δικά μας δικά σας, και τα δικά σας δικά σας.
Ο μύθος "εθνική εορτή"; Σαν πολύ δεν το παραξηλώσαμε;...Και αδιαφορώ αν, (με έντονη δόση κομπλεξισμού), η αγαπημένη μoυ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ συμμετέχει στην γιορτή καταθέτοντας στεφάνι. Στεφάνι καταθέτουμε σε ήρωες, που θυσιάσθηκαν για ένα ιδανικό..εδώ, απλά, δεν θυσιάσθηκε κανείς!
Λυπούμαι όμως γιατί η δεξιά έχει παραδώσει την ιδεολογική της ταυτότητα εδώ και χρόνια. Και ΟΥΔΕΙΣ τόλμησε να την διεκδικήσει πίσω. Η ιδεολογική μας ταυτότητα είναι πολύ βαριά...και πολύτιμη, για να την απαξιώνουμε και να την αφήνουμε να σκονίζεται ξεχασμένη σε κάποια χρονοντούλαπα της ζωής μας.
Σκοπός του σημειώματος δεν είναι να ισχυριστώ ότι δεν έγινε τίποτα στις μέρες του Πολυτεχνείου. Αντίθετα! Πήγαινα σχολείο στα Εξάρχεια και θυμάμαι τα δακρυγόνα, την αστυνομία, τους γονείς μας που ήρθαν να μας πάρουν από το σχολείο διότι οι καθηγητές δεν μας άφηναν να φύγουμε. Θυμάμαι που ακούγαμε, σπίτι μας, την Ντοϊτσε-Βέλε στα βραχέα, για να μάθουμε τι πραγματικά έγινε. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει Δικτατορία, ξέρουμε όμως και την απλή πραγματικότητα: Την Χούντα ΔΕΝ την έριξε το Πολυτεχνείο, αλλά το Κυπριακό. Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε όντως μια αντιδικτατορική ενέργεια, σε καμία όμως περίπτωση δεν του αρμόζει ο τιμητικός τίτλος της "Εθνικής Εορτής".
Ο ρόλος του "εξαγνίστηκε" και "μεγαλοποιήθηκε" στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ της Αριστεράς, η οποία έχει, για δεκαετίες, στήσει φάμπρικα, από την μία, ηρωοποίησης των στελεχών της και απ΄ την άλλη, σπίλωσης και απαξίωσης των στελεχών της δεξιάς.
Όχι λοιπόν, στο μύθο του Πολυτεχνείου, στο μύθο της Αριστεράς και της προπαγάνδας της.
Οι φιλελεύθεροι δεξιοί πολίτες σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά. Δεν έχουμε να ντραπούμε για τίποτα.
Είμαστε φιλελεύθεροι.
Είμαστε δεξιοί.
Και είμαστε περήφανοι γι' αυτό!
Ατίθασος
