ΚΥΡΙΑΚΗ 8-11-2009 (11.30 πμ)

Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΦΩΝΑΖΕΙ ΔΥΝΑΤΑ

ΣΤΟ ΑΙΓΙΝΙΟ

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΔΙΟΔΙΑ

γράφει ο Αγγελος Αγγελίδης

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, σχετικά πρόσφατα τόνισε:

« η κοινωνική στράτευση θα φέρει πολιτική δράση και πίεση σε κάθε φορέα εξουσίας, να πράξει το καθήκον του, να παρέμβει, να αλ-λάξει νόμους αν χρειαστεί.

Η πείρα έχει δείξει ότι όταν οι πολίτες μιας τοπικής κοινωνίας που απειλείται η υγεία της ή η οικονομική της δραστηριότητα ή η καθη-μερινή ποιότητα της ζωής της αντιστέκονται, η τοπική και η κεν-τρική εξουσία υποχωρούν ».

• Αναλύοντας τα νοήματα των λόγων του Προέδρου της Δημοκρατίας, σκέφτηκα και πάλι την κοινωνικοοικονομική κατάσταση που οργανω-μένα δημιουργείται σε βάρος της Πιερίας από ιδιωτικές επιχειρήσεις.
• Από τη μια η μεθόδευση των εργασιών κατασκευής είναι τέτοια που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποπεράτωσή τους, πιθανόν πολύ νωρίτερα από τα χρονοδιαγράμματα. Από την άλλη μέχρι σήμερα καμιά δράση δεν ελήφθη σοβαρά υπόψη από τους ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, αγνοώντας το περί δικαίου αίσθημα ενός ολόκληρου λαού.
• Η αναγνώριση και η κατανόηση του προβλήματος, οι ειλικρινείς μεταξύ μας δηλώσεις και τα τηλεοπτικά λογίδρια αποδείχθηκε ότι δεν λύνουν το πρόβλημα. Διότι ενώ εμείς παραμένουμε στα λόγια, κάποιοι άλλοι χτίζουν και δημιουργούν για αύριο τετελεσμένες καταστάσεις.

Χτίζονται τα ΔΙΟΔΙΑ.

Θα χτίζονται μέχρι που τα σκούρα κουστούμια,

με τα ανέκφραστα πρόσωπα κάτω απ΄ τα μαύρα γυαλιά,

θα πατούν στα ακροδάχτυλα των ποδιών τους.

Να γίνονται ψηλότεροι και πρώτοι να είναι στο φακό, στων ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ τη ΓΙΟΡΤΗ.

Οι παρουσίες εκείνων των προσώπων,

των σημαντικών ; των αγωνιστών ; των ρυθμιστών της λαϊκής μας τύχης ;

Ανύπαρκτες. Οδυνηρά και προκλητικά, ανύπαρκτες.

Αλλοι στα Γραφεία τους, άλλοι στις Εταιρίες τους,

άλλοι στους Φορείς τους, άλλοι στις Δουλίτσες τους,

άλλοι στα Φορτηγάκια τους και άλλοι στα Καφενεδάκια τους.

Εκείνων οι παρουσίες, που έπρεπε πρώτοι και μπροστά να βρίσκονται.

Κάποτε γινόταν οι δηλώσεις. Και γράφονταν τα ψηφίσματα.

Κι έπαιρνε Αριθμό για το Πρωτόκολλο το ΘΑΥΜΑ,

το θαύμα που στο τόπο μας έμελλε να συμβεί.

Μα. Κι αν οι προφήτες μας πολλοί, το θαύμα άργησε. Κι αργεί.

Σκυμμένα τα κεφάλια. Μαύρη η απόγνωση.

Η απόγνωσή μας όμως γίνεται δύναμη για το δίκιο.

Η λογική μας, γίνεται και πάλι οδηγός μας.

Γι΄ αυτό

Λαέ καλόβουλε, ειλικρινή κι ανεπηρέαστε.

Λαέ που πάντοτε, εσύ το μάρμαρο χρυσάφι θα πληρώνεις.

Λαέ που σύντομα το δρόμο σου θα κλείνουν, με μπάρες και μ΄ εμπόδια.

Το πέρασμα στο δρόμο σου, στη βόλτα ή στη δουλειά σου.

Αδιάφορα μην αφεθείς στα λόγια ορισμένων.

Και σ΄ υποσχέσεις ψεύτικες μην ξεχαστείς, ούτε στη τακτική τους.

Φάρος να είν΄ η λογική, που ίδια είναι σ΄ όλους.

Τη δύναμή σου μη ξεχνάς, ούτε τις αρετές σου.

Ευγένεια κι Υπομονή. Δουλειά, Δικαιοσύνη.

Κάποτε ήταν φυλακή και στο κελί το ίδιο,

δυό άνδρες ίδιοι κι όμοιοι, όμοιοι σαν τους άλλους.

Μιά μέρα ο δεσμοφύλακας, τους τάζει ένα δώρο.

Επιθυμία έντονη, πόθος για το καθένα.

Ο ένας απ΄ αυτούς τους δυο, σφυρί ζητά όσο μικρό και να ΄ναι.

Ο άλλος ζήτησε μπογιά χρυσή κι ένα καλό πινέλο.

Σωστός ο δεσμοφύλακας, το τήρησε το τάμα.

Σαν πέρασε λίγος καιρός,

μεσ΄ το κελί το ίδιο, μια μέρα και ένα πρωί,

τα πράγματα αλλάζουν.

Ο ένας μόνο απ΄ τους δυό, μεσ΄ τη τρελή χαρά του,

με τα δεσμά ν΄ αστράφτουνε, σαν τα χρυσά. Τόσο καλοβαμένα.

Ο άλλος όμως άφαντος, έσπασε τα δεσμά του.

τα παραπάνω αφιερώνω σ΄ όλους εκείνους

που χωρίς ιδιοτέλεια αφήνουν το καναπέ τους και μάχονται έντιμα, πολιτισμένα και δημοκρατικά.

αλλοίμονο όμως βαρύ σ΄ εκείνους

που φοβούνται χωρίς αιτία στο καταμεσήμερο και προσβάλλουν τη δημοκρατία που ζούμε.