6/12/2008 Μία εκκωφαντική ριπή και η σφαίρα τρυπάει την καρδιά ενός μαθητή: Ερώτηση ή Απάντηση....;
Γράφει ο Κωστής Σμέρος
Μία εκκωφαντική ριπή και η σφαίρα τρυπάει την καρδιά ενός μαθητή, του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ενός μαθητή άγνωστου στους περισσότερους από εμάς που θα μπορούσε όμως να ήταν ο συμμαθητής μας, ο φίλος μας, ο αδερφός μας. Η Αθήνα φλέγεται, η Ελλάδα στους δρόμους. Μία πολιτεία αμήχανη, βουβή παρασυρόμενη από τα γεγονότα προσπαθεί να καταλάβει τι οδήγησε αυτό το συμπυκνωμένο απόθεμα αυθόρμητης αντίδρασης να προκύψει τόσο έντονο.
Το ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας που οι περισσότεροι παρομοιάζουν με «μέλλον, ελπίδα, όραμα» ήταν στο δρόμο. Άνθρωποι της γενιάς μου και μικρότεροι ένιωσαν ότι το βίαιο κράτος που είχε ανδρωθεί τα προηγούμενα χρόνια δολοφονούσε το συμμαθητή μας, τον φίλο μας, τον αδερφό μας. Έναν από εμάς, το παιδί σας. Αυτό ήταν. Η 6η Δεκεμβρίου 2008 καταγράφεται στις ημερομηνίες του μέλλοντος. Είναι η ημερομηνία που μετά από πολλά χρόνια -δεν ξέρω πόσα, δεν ξέρω αν ζούσα την τελευταία φορά που συνέβη κάτι παρόμοιο- μας έβγαλε στο δρόμο. Χωρίς λόγο; Κάθε άλλο. Ο θάνατος του Αλέξη ήταν το γεγονός που ακολούθησε μία περίοδο γεμάτη σκάνδαλα, συγκάλυψη, ατιμωρησία. Με συνθήκες διακυβέρνησης που με μελανά χρώματα αναφέρονταν σε ιστορίες μεγαλυτέρων ως απόκοσμες αναμνήσεις. Η υγιής αντίδραση αυτής της κοινωνίας που ζήταγε να μάθει το γιατί γίνονται αυτά, αλλά και το που θα καταλήξουν πλέον είχε αίτημα. Ζήταγε την ελπίδα. Αυτή η νεολαία έζησε τη χαρά, ένιωσε τη δύναμη του να αντιδρά, να διαμορφώνει τις κοινωνικές εξελίξεις, να εναντιώνεται στο καθεστώς να καθιστά την ύπαρξη της και τη δράση της ως πρωταγωνιστή της καθημερινότητας. Μέσα από τα συλλογικά αυτά γεγονότα, είναι σίγουρα γοητευτική «η επιτάχυνση του είναι» μας. Και μετά από αυτά τι; Εδώ είναι το ερώτημα. Η 6η Δεκεμβρίου αν μείνει στην ιστορία ως μία μέρα που η Αθήνα καίγεται, ο πολιτικός κόσμος στέλνει εκκλήσεις ηρεμίας και οι διάφοροι προειδοποιούν για ορδές βαρβάρων που έρχονται από όλη την Ευρώπη για να μας κάψουν, πολύ φοβάμαι ότι το νόημα της αλλοιώνεται και το σκοπό του δεν εξυπηρετεί. Δεν πρέπει αυτή η επέτειος να μας κλείνει φοβισμένους στα σπίτια επειδή κάποιοι καπηλεύονται άγρια αυτά τα γεγονότα σκορπώντας τη βία και τον τρόμο, φορώντας ιδεολογικά προσωπεία για να κρύψουν το φόβο τους για μία κοινωνία που πάει μπροστά ενώ αυτοί ζουν στο σκότος των συνδρόμων τους. Αν είναι πάλι η αφορμή για να βγαίνουμε και να διαδηλώνουμε μεμονωμένα με συνθήματα ασυντόνιστα και άσχετα μεταξύ τους πάλι είναι λάθος. Τα αιτήματα εκείνων των ημερών δε σημαίνουν τίποτα αν ακούγονται μόνο για μία μέρα. Τα αιτήματα και τα συνθήματα που ακούστηκαν δε σημαίνουν το παραμικρό αν εμείς οι ίδιοι δεν τα μετατρέψουμε σε καθημερινό αγώνα. Η 6η Δεκεμβρίου είναι η μέρα που πρέπει να σταθούμε ευλαβικά μπροστά στο μνημείο του (κάθε) Αλέξη και να σκεφτούμε αν η γενιά του τον τιμά και διεκδικεί καθημερινά αυτό που της αξίζει: Ένα καλύτερο μέλλον. _
πηγή εφημερίδα Δημότης
