Λέτε να δούμε και τον Άνθιμο στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου για το Μακεδονικό;
Το έχει πει ο Μακιαβέλλι, το έχουν πει με πολλούς τρόπους οι Αρχαίοι Έλληνες: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Με άλλα λόγια, αν είσαι στα πράγματα κι έχεις βάλει ένα σκοπό, κάνεις ό,τι (μα ό,τι) περνά από το χέρι σου για να φτάσεις σε αυτόν.
Αν όμως είσαι λίγο παραέξω, έχεις την πολυτέλεια να βλέπεις τα πράγματα με τους μεγεθυντικούς φακούς που σου δίνουν οι αρχές και οι αξίες που ακολουθείς, κι όχι μονοδιάστατα με το σκοπό που θέλεις να πετύχεις.
Υπ αυτή την έννοια, μπορεί να καταλαβαίνουμε τους λόγους για τους οποίους ο Πρωθυπουργός κάλεσε -για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία μας- τον Αρχιεπίσκοπο στο Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να κρίνουμε αυτή την πράξη και στο επίπεδο των αρχών και των αξιών.
Η Ορθοδοξία έχει -ανάμεσα στα άλλα- μια καθοριστική διαφορά από τον Καθολικισμό, την εκκοσμίκευση. Δηλαδή, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ανακατεύεται με τα κοινά, αλλά ασχολείται μόνο με το ποιμαντικό και φιλανθρωπικό της έργο. Αντίθετα η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία όχι απλώς ασχολείται με την πολιτική, αλλά εχει δικό της κράτος, δική της κυβέρνηση, δικές της πρεσβείες στο εξωτερικό.
Πέραν της συμβολικής παρουσίας του Αρχιεπισκόπου στο Υπουργικό Συμβούλιο -που, ως συμβολικλή, κάτι συμβολίζει…- στην πραγματικότητα ο Παπανδρέου του ζήτησε ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ προκειμένου να ελαχιστοποιηθούν οι αντιδράσεις για τη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης. Έβαλε, δηλαδή, συμβολικά και de facto την Εκκλησία στη διακυβέρνηση της χώρας.
Κι αν αύριο έλθει πίσω ο Αρχιεπίσκοπος – αυτός ή κάποιος επόμενος- και, επικαλούμενος την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ που ζήτησε η σημερινή Κυβέρνηση για τους μετανάστες, θελήσει να έχει ενεργό ρόλο και σε ΑΛΛΑ ζητήματα της κυβερνητικής πολιτικής; Με ποια λογική ο Παπανδρέου (που στο παρελθόν μιλούσε ακόμα και για διαχωρισμό Κράτους- Εκκλησίας) θα του πει όχι;
Είναι δεδομένο ότι στην Ελλάδα, λόγω της Νεότερης Ιστορίας μας και κυρίως των 400 ετών τουρκικού ζυγού, η Εκκλησία πάντα έπαιζε ένα ευρύτερο ρόλο που άγγιζε πτυχές της πολιτικής. Κι είναι από όλους ομολογημένο ότι αυτή η παράδοση έχει αφήσει, να το πω έτσι, ε πολλά υψηλόβαθμα στελέχη της Ιεραρχίας την αίσθηση ότι “αυτοδικαίως” θα μετάσχουν και στην πολιτική, “όπως τότε, όπως πάντα”. Στη σημερινή Ελλάδα, μάλιστα, η εμπλοκή της Εκκλησίας στα κοινά έχει συνδεθεί στη συλλογική συνείδηση, με πρωτοβουλίες που πήραν ή ανοχές που έδειξαν κυρίως δεξιές και κεντροδεξιές πολιτικές δυνάμεις.
Γι αυτό η χθεσινή κίνηση του κ. Παπανδρέου ουσιαστικά ξαναβάζει, μετά από μια δεκαετία αποστάσεων που κράτησαν οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή, ξανά στο παιχνίδι της πολιτικής. Με σαφείς συνέπειες. Ίσως ο κ. Πρωθυπουργός περάσει ευκολότερα τη μεταναστευτική του πολιτική. Μετά, όμως θα έλθει ο εκκλησιαστικός λογαριασμός…
ΑΛΛΑΞΑΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
http://tapragmata.gr/?p=1512
