Ο μύθος της φοροδιαφυγής και η άγρια Λιτότητα τύπου Μητσοτάκη.

Δημοσιεύθηκε από Γιάννης Παπαϊωάννου

Για κάθε ευρώ συναλλαγής μαζί με τον ΦΠΑ 19% και την φορολογία εισοδήματος ή παράγεται (με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς) 25-30 λεπτά φόρος.

Αποτέλεσμα αυτού μετά από τρεις –τέσσερις συναλλαγές με αποδείξεις ΦΠΑ κλπ, το κάθε ευρώ καταλήγει εξολοκλήρου στο κράτος.

Αν όλα τα ευρώ που κυκλοφορούν στην αγορά ανά το κόσμο μπορούσαν να φορολογηθούν πλήρως σε κάθε τους συναλλαγή και τα κράτη μπορούσαν να εισπράξουν τον νόμιμο φόρο… Σε λίγες ώρες δεν θα υπήρχε ευρώ στην αγορά ούτε για δείγμα.

Αυτό το απλό παράδειγμα αποδεικνύει ότι φοροδιαφυγή μέχρι ένα επίπεδο είναι απαραίτητη αν όχι επιθυμητή ή ευεργετική για να λειτούργει η αγορά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα και η πραγματικότητα του σκληρού καπιταλισμού που ιστορικά σιχαίνεται το κράτος και τους φόρους.

Σήμερα στην χώρα μας συντηρείτε ένας μύθος που παρουσιάζει την πάταξη της φοροδιαφυγής περίπου την κότα που γεννά χρυσά αυγά.

Βεβαίως δεν έχει ειπωθεί ότι όλες οι μεγάλες οι μεσαίες και οι μικρές επιχειρήσεις κόβουν αποδείξεις, ενώ οι μόνοι που δεν κόβουν ή μάλλον δεν τις κόβουν όλες είναι οι ατομικές οικογενειακές επιχειρήσεις και αυτοαπασχολούμενοι. Που βεβαίως για να προμηθευτούν ένα προϊών και να το μεταπωλήσουν, απευθύνονται σε κάποια μεγάλη επιχείρηση και πληρώνουν εκεί ΦΠΑ και τιμολόγια αφού όλα καταγράφονται.

Αν θυμηθούμε εδώ -μια ακόμη κότα με χρυσά αυγά- δηλαδή τις προεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης για τις ανείσπρακτες όφειλες προς το Δημόσιο που έφταναν τα 30 δις και που σταδιακά έπεσαν στα 15 μετά στα 5-6 μετά στα δύο και μετά μηδενιστήκαν και ξεχαστήκαν θα δούμε ότι και εκείνη η είδηση παρουσιάστηκε περίπου με την κότα που γεννά χρυσά αυγά.

Όλα αυτά κατά την γνώμη μου οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η προσπάθεια για την σύλληψη της φοροδιαφυγής θα καταλήξει σε μια τρύπα στο νερό. Από το κίνημα των αποδείξεων θα προκύψουν ελάχιστα οφέλη και το υπουργείο το γνωρίζει. Για αυτό και δεν εξειδικεύει το όφελος για τον καταναλωτή καθώς κινδυνεύει ακόμη και να μπει μέσα.

Γι αυτό και ζητά μικρά ποσά αποδείξεων που αρχίζουν από 2000 ευρώ. Αν χαθεί η φοροδιαφυγή σε περιόδους που οι τράπεζες δεν ρίχνουν νέα ευρώ στην οικονομία τότε σε ελάχιστες ημέρες το ευρώ θα γίνει μουσειακό είδος.

Δεν ειναι τυχαίο ότι φοροδιαφυγή υπάρχει και στις πιο οργανωμένες χώρες του κόσμου.

Αυτό που θέλει να πετύχει η κυβέρνηση είναι να δώσει μια αίσθηση δικαιοσύνης και «σοβαρής δουλειάς» και με αυτό τον τρόπο να προλειάνει την κοινή γνώμη για την οικειοθελή συμμέτοχη της στην άγρια Λιτότητα που είναι μπροστά μας με το νέο φορολογικό και την εισοδηματική πολιτική.

Τα 25 δις που θα πρέπει να αντλήσει από την αγορά τα επόμενα 3 χρόνια η κυβέρνηση -και που για να έχουμε μια τάξη μεγέθους- ισοδυναμούν με το τέταρτο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης-, αν αντληθούν μόνο από την φορολογία σημαίνουν πολύ πρόχειρα ότι αυτές οι τέσσερις -πέντε συναλλαγές που αναφέρω στην αρχή τους άρθρου δεν θα μπορέσουν να γίνουν λόγο έλλειψης ρευστότητας.

Και αυτό σημαίνει άγρια λιτότητα και αιματηρές περικοπές δαπανών για όλους μας και ειδικότερα για τους γνωστούς ύποπτους τους μισθωτούς. Αυτό σημαίνει αυρρίκνωση και κλείσιμο επιχειρήσεων αγορων και εμπορίου. Αυτο σημαίνει ύφεση.

Για αυτό το υπουργείο δεν μίλα για σκληρά και μαλακά μέτρα αλλά για Δίκαια και Άδικα.

Βεβαίως Το δίκαιο και το άδικο είναι το τελευταίο επικοινωνιακό φύλο συκής σε μια ρητορική που ξεκίνησε από το «λεφτά υπάρχουν» και «αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό για όλους», για να εξελιχτεί διαδοχικά σε «πάγωμα μισθών πάνω από 2000» ευρώ μετά σε περικοπές επιδομάτων και τελικά σε πραγματική μείωση 4-5% των μισθών.

Για μια ρητορική που ξεκίνησε από το θα εξαντλήσουμε όλα τα μέσα για να πάρουμε πίσω τον ΟΤΕ τις υποδομές και τα λιμάνια και κατέληξε σε νέο πακέτο αποκρατικοποιήσεων 2,5 δις ευρώ.

Μια στρατηγική που ο Μητσοτάκης χαιρέτισε λέγοντας για τον Γ, Παπακωνσταντίνου ότι «απέδειξε ότι και ικανός είναι και προς τη σωστή κατεύθυνση κινείται».

Και που πρόκειται για σκληρή, μονεταριστική, μονολιθική, ευρωπαϊκή αντιαναπτυξιακή πολιτική, πνιξίματος και συρρίκνωσης της αγοράς με στόχο την αναζήτηση ισοροπίας σε χαμηλότερο επίπεδο. Βεβαίως αυτή είναι η μόνη λύση που επιτρεπεται στις βρυξέλλες. Δεν έχουμε επιλογή.

Η μόνη σωτηρία για την Οικονομία μας είναι η όσο το δυνατόν συντομότερη έναρξη ενός ενάρετου κύκλου ανάπτυξης παράγωγης πλούτου και δαπανών, και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον Ορίζοντα τουλάχιστον με δικές δυνάμεις.

Ίσως ένα νέο κύμα ανάπτυξης έρθει απέξω, ίσως αργήσει να έρθει, Το σίγουρο είναι ότι όταν θα έρθει δεν θα είμαστε όλοι εκεί αλλά πολλοί λιγότεροι, γιατί η “κοινωνική συνοχή” -και όλοι αυτοί οι ενοχλητικοί για τους ευρωπαίους ορισμοί- εξέλειπαν από το λεξιλόγιο μας.

Όσο για το ΠΑΣΟΚ ας το πάρουμε απόφαση σύντροφοι. “Ή αλλάζουμε ή Βουλιάζουμε” !