θερμοφόρες του δρόμου

ακρότητες και υπερβολές

γράφει ο Αγγελος Αγγελίδης

όταν συμβαίνουν περίεργα γύρω και τριγύρω, δεν είναι και τόσο εύκολο να ηρεμείς τις σκέψεις σου.

Παντού γίνεται λόγος για το περιβάλλον. Κι η κουτσή κατσίκα ακόμη στη γειτονιά μας έμαθε να μιλάει και να κλαίει για την καταστροφή και την συνεχή υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφη-μερίδες, επιστήμονες και μη, μικροί και μεγάλοι. Ολοι απ΄ το πρωί μέχρι το βράδυ ασχολούνται με το περιβάλλον. Με την καταδίκη του και με την σωτηρία του. Ξέρουν δε ξέρουν, μιλούν. Μιλούν και βγάζουν τη μόρφωσή τους στον αέρα. Αλλοι σκόπιμα, γιατί τέλος πάντων κάτι γνωρίζουν και μπορούν κάτι να πουν κι άλλοι ¨οι κακόμοιροι¨ μόνο μεσ΄ τη τρελή χαρά τους, και την ασχετοσύνη τους. Αδαείς και κατασυγχυσμένοι.

Όμως δεν θα ήθελα να δούμε αυτή την πλευρά, των όσων συμ-πάσχουν για το περιβάλλον και συμπάσχουμε κι εμείς κοντά τους. Ισως αυτή η πολυλογία να είναι κάποια μορφή μόδας ή η ισόβια πανδημία της Ελληνικής φλυαρίας. Δεν θα μας απασχολήσει το φαινόμενο αυτό, ούτε θα επιμείνουμε περισσότερο. Στο κάτω-κάτω αυτοί που μόνο ομιλούν και δεν πράττουν, στο τέλος δεν κάνουν και κανένα κακό.

Θα μας απασχολήσει περισσότερο εκείνη η κατηγορία των συμ-πολιτών μας που έχουν την ευκαιρία να πράξουν και πράττουν αρνητικά ή έχουν την ευκαιρία να αποτρέψουν καταστροφικές πράξεις και δεν το επιχειρούν. Είναι από τη μια, αυτοί που για να πετύχουν κάτι κυρίως κερδοφόρο μπορεί να κάνουν τα πάντα εις βάρος του περιβάλλοντος και από την άλλη εκείνοι που ενώ έχουν την δύναμη να Νομοθετήσουν σωστά για τη σωτηρία του περιβάλλοντος, κλείνουν και μάτια και αυτιά. Νοθεύ-ουν τη λογική τους και πράττουν εν γνώσει τους τα αντίστροφα.

Στις περισσότερες Δημόσιες Υπηρεσίες μας, αν θα βρεθείτε κάποια μέρα του χειμώνα, σίγουρα θα κολαστείτε. Δεν λέω σε όλες, γιατί φοβάμαι πως θα βρεθεί κάποιος θερμόαιμος υπάλληλος να εκφράσει αντίρρηση και θα δεινοπαθήσουμε ώσπου να χάσει το στοίχημα.

Μέρα μεσημέρι και τα φώτα όλα αναμμένα.

Το σώμα του καλοριφέρ να καίει δυνατά και το ακριβώς από πάνω παράθυρο να είναι ορθάνοιχτο.

Τα καλοριφέρ να λειτουργούν κανονικά απ΄ το πρωί και οι πόρτες ολημερίς ορθάνοιχτες επίσης.

Οι συνήθεις δικαιολογίες, αστραπιαία θα ακουστούν. Δήθεν για ανανέωση του αέρα. Δήθεν γιατί ως τώρα δεν είχε πολύ φωτισμό. Δήθεν γιατί χάλασε ο θερμοστάτης, ή γιατί έτσι είναι ρυθμισμένος ο θερμοστάτης του λέβητα απ΄ τον μηχανικό κλπ…κλπ. Κι έτσι καίγεται το πετρέλαιο, που εξαφανίζεται σιγά-σιγά από τη Γη. Κι έτσι φθείρονται άσκοπα μηχανήματα κι εξαρτήματα που καταντούν αναλώσιμα. Κι έτσι δημιουργούνται περισ-σότεροι ρύποι και αέρια στην ήδη μολυσμένη ατμόσφαιρα. Κι έτσι αλυσι-δωτά ευνοούνται κι αναπτύσσονται αναπνευστικές και δερματολογικές παθήσεις σε ανύποπτους ανθρώπους και στα ζώα κλπ…κλπ.

Βέβαια όλα αυτά είναι συνηθισμένα φαινόμενα και ίσως να μην προσθέτουν κάτι το καινούργιο, τέτοιες αναφορές. Ομως τις περισσότερες φορές υποφέρουμε απ΄ τις συνήθειές μας, που δυστυχώς συνθέτουν τον δεύτερό μας εαυτό. Εκείνο που άρχισε να γίνεται όντως δυσνόητο και ακατάληπτο είναι η τεχνολογική καινοτομία που φαίνεται σα ¨νέο φρούτο¨ στην εποχή μας. Η θερμοφόρα ανακάλυψη. Οι ¨σόμπες¨ υγραερίου των πεζοδρομίων. Οι θερμαντικές ¨λυχνίες¨ κάτω απ τις τέντες. Οι ¨άνωθεν¨ ωμικές αντιστάσεις που θερμαίνουν τα πλαστικά σαλόνια των πεζο-δρομίων. Δεν επαρκεί ο χώρος των καταστημάτων; Ή δεν θέλουμε εμείς, μέσα; Δεν θέλουμε να μείνουμε μέσα, στο σπίτι μας. Θέλουμε να βγούμε έξω. Κι όταν βγαίνουμε έξω, δεν θέλουμε πάλι μέσα. Μέσα που είναι έξω και θέλουμε και πάλι και πιο έξω. Και βάλαμε τα τραπεζάκια μας στο πεζοδρόμιο. Και φέραμε τις καρέκλες μας μέσα στο δρόμο. Και τυλιχ-θήκαμε στα νάυλον και στα πλαστικά. Κι ανάψαμε τις ¨σόμπες¨ του δρόμου. Για να ζεσταθούμε. Να ζεσταθούμε έξω στο δρόμο και στο πεζο-δρόμιο, γιατί μέσα είχε ζέστη. Αλλά εμείς, βγήκαμε έξω.

Κι αντί ¨Κυρία¨, μια πόλη την κάναμε ¨Καρα…κυρία¨. Θέαμα με διαχωριστικά και πλαστικοποιημένα περιτυλίγματα. Κι εκεί μέσα μπαί-νουμε και μένουμε κάτω από τις τέντες. Εκεί συνωστιζόμαστε, εκεί επικοι-νωνούμε, εκεί κι έτσι ευδαιμονούμε.

Ας μην ξεφύγω όμως. Το πρόβλημα των ¨εκεί¨, αν υπάρχει πρό-βλημα εκεί, είναι δικό τους. Ολότελα δικό τους. Η ελευθερία των ανθρώ-πων, σεβαστή για όλους και απ΄ όλους. Το πρόβλημα όμως των άλλων; Ποιών; Αυτών που προστατεύουν το περιβάλλον. Αραγε πώς νοιώθουν; Πώς θα δικαιολογήσουν την κατασπατάληση της ενέργειας για τη θέρ-μανση των πεζοδρομίων και της ατμόσφαιρας της πόλης; Οι περισσότεροι άνθρωποι, πώς να συμβιβαστούν με το οξύμωρο σχήμα της εποχής μας; από τη μια οι σύγχρονοι επιστήμονες της Τεχνολογίας να ψάχνουν για καλύτερες μηχανές μεγίστης απόδοσης και από την άλλη, ίσως και τα παιδιά τους ακόμη, να ζεσταίνουν το αγνό και φυσικό περιβάλλον στη προσπάθειά τους να ζεστάνουν λίγο τη ψυχική ή τη ψυχολογική τους ατμόσφαιρα.

· Κι άντε, γι΄ αυτούς που διασκεδάζουν κι ευδαιμονούν εκεί μέσα.

· Κι άντε, γι΄ αυτούς που είναι επαγγελματίες και μοσχοπουλούν τα τεχνολογικά τους επιτεύγματα.

· Κι άντε και γι΄ αυτούς που θέλουν να αυγατίσουν τα έσοδά τους μετατρέποντας τα πεζοδρόμια και τους δρόμους σε επαγγελμα-τικούς χώρους.

Ολοι οι άλλοι, τί κάνουν; Ολοι εκείνοι που αγωνιούν για το περιβάλλον και τη σωτηρία του; Ολοι εκείνοι που τρέχουν από Συνδιά-σκεψη σε Συνδιάσκεψη και από Ημερίδα σε Ημερίδα; Εκείνοι που έχουν τη δύναμη να Νομοθετήσουν σωστά και ουσιαστικά; Εκείνοι που μπορούν να απαγορεύσουν την προέλαση των τραπεζοκαθισμάτων στους δρόμους; Που μπορούν να απαγορεύσουν την κατάληψη των δρόμων από ορισμένα και μόνο καταστήματα; Που μπορούν να σώσουν την όμορφη εικόνα μιας επαρχιακής πόλης; Που μπορούν να απαγορεύσουν στο εμπόριο όλα αυτά τα συστήματα θέρμανσης ανοιχτού χώρου στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος και του πλανήτη;

υστερόγραφο : το φαινόμενο δεν χαρακτηρίζει μόνο την Κατερίνη.

δυστυχώς συμβαίνει σε πολλές πόλεις.