Για άλλη μια φορά ο πρωθυπουργός κύριος Παπανδρέου, αναφερόμενος στα αγροτικά μπλόκα, διαβεβαίωσε τους Έλληνες πολίτες ότι η κυβέρνησή του είναι έτοιμη να προχωρήσει σε έναν διάλογο, ώστε “να καταστεί η αγροτική οικονομία μας βιώσιμη και ανταγωνιστική”.
Δυστυχώς αυτή η προσέγγιση των πραγμάτων είναι αφελής, γι αυτό επικίνδυνη. Τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου είναι γνωστά πρώτα από όλα στους αγρότες και ακολούθως σε όποιον ασχολείται έστω και παρεμπιπτόντως με το θέμα. Δεν αναζητούνται τα προβλήματα, οι λύσεις αναζητούνται. Και παραγωγικός διάλογος με τους εμπλεκόμενους φορείς σημαίνει πάνω από όλα ότι η κυβέρνηση, που τον προκαλεί, έχει ένα αρχικό σχέδιο πάνω στο οποίο διαλέγεται. Οι πιο οπισθοδρομικοί από εμάς θα πρόσθεταν ότι το αρχικό αυτό σχέδιο έπρεπε να έχει διατυπωθεί ρητά κατά την προεκλογική περίοδο και να έχει εγκριθεί με τη λαϊκή ψήφος τις τελευταίες εκλογές. Για τόση ονειροπόληση μιλάμε…
Αν δεν δούμε την πραγματικότητα κατάματα, δεν θα την αντιμετωπίσουμε ποτέ. Μετά τη Μεταπολίτευση, ζούμε θεατές στο ίδιο κακοπαιγμένο και βαρετό έργο: Κάθε κόμμα -χωρίς εξαίρεση- που κερδίζει τις εκλογές αποδεικνύει ότι δεν έχει δομημένο πρόγραμμα -κι όποτε είχε, φοβόταν να το πει!!!- και το ρίχνει το τσάμικο, με συγχωρείτε, στο διάλογο… Φλύκταινες πρέπει να έχουν βγάλει οι γλώσσες των διαλεγομένων, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Το 1981 ο Ανδρέας κατηγόρησε την κακιά δεξιά ότι του παρέδωσε καμένη γη. Νωρίτερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε εφεύρει το περίφημο σύνθημα “παρέλαβε χάος, έφτιαξε κράτος”. Όλοι χάος παραλαμβάνουν, δεν τίθεται θέμα. Μετά τον Ανδρέα ήρθε ο Μητσοτάκης που έσφιξε τα λουριά για να γλυτώσουμε από το χάος που του παρέδωσε ο Παπανδρέου. Ο Σημίτης μάλιστα, πρωτοτύπησε λέγοντας ότι παρέλαβε όχι χάος, αλλά “μια πολύ δύσκολη κατάσταση” από τον… Παπανδρέου. Ο Καραμανλής ο Β! παρέλαβε κι αυτός το χάος του από τον Σημίτη και τώρα ο Παπανδρέου ο Β! παραλαμβάνει κι αυτός, εν είδει χριστουγεννιάτικου δώρου, το χάος, εξαιτίας του οποίου καμία προεκλογική κορώνα δεν έχει την παραμικρή αξία.
Ο σημερινός πρωθυπουργός τέθηκε ενώπιον του ίδιου αμείλικτου διλήμματος, με τους προκατόχους του: Ή θα δημοσιοποιήσω τις προθέσεις μου ως αρχικό σχέδιο, αλλά δεν θα βρω συνομιλητές, καθώς όλοι οι ενδιαφερόμενοι θα απεργούν και θα διαδηλώνουν, ή θα ξεκινήσω έναν διάλογο από το μηδέν”. Θα του έλεγα το “nihil ex nihilo”, αλλά δεν θέλω να τον φορτώσω με μεταφράσεις από τα λατινικά. Περιορίζομει αν τον ρωτήσω ένα απλό πράγμα: Πότε ένας διάλογος χωρίς ατζέντα οδήγησε έστω και σε ένα μικρό, περιορισμένο, αναιμικό αποτέλεσμα;
Η απάντηση είναι γνωστή σε όλους. Και πρώτα από όλους στον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου, που πέρυσι τέτοιο καιρό κατήγγελε (δικαίως) τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, ο οποίος ξεκινούσε έναν διάλογο από μηδενική βάση. Φέτος ο κ. Παπανδρέου κάνει το ίδιο με τους αγρότες και με τη δημόσια διαβούλευση, που εξελίσσεται -φυσιολογικά- σε χαώδεις συζητήσεις…
Από αυτές τις χαώδεις συζητήσεις ο κύριος Παπανδρέου θα προμηθευτεί το χάος που θα κληροδοτήσει στους διαδόχους του. Τίποτε άλλο δεν θα καταφέρει. Εδώ θα είμαστε!
