Η αυλή των θαυμάτων – του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Ο δικηγορικός σύλλογος Κατερίνης παρουσίασε το Σάββατο 27 και την Κυριακή 28 Μαρτίου 2010 το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, Η αυλή των θαυμάτων, στο συνεδριακό κέντρο Κατερίνης. Σάββατο βράδυ. Ώρα 19.15. Στην είσοδο του συνεδριακού κέντρου η Κάτια, παλιά μου συμμαθήτρια και φίλη, δικηγόρος, μοίραζε χαμογελαστή, φυλλάδια με πληροφορίες για το έργο. Η είσοδος ελεύθερη για το κοινό. Έτσι επέλεξε ο σύλλογος και κατά τη γνώμη μου πολύ καλά έκανε. Όχι πως δε θα άξιζε να πληρώσει κάποιος ένα – έστω- συμβολικό αντίτιμο, τη στιγμή που παρά την κρίση ξοδεύουμε σε πράγματα άχρηστα τα λεφτά μας, μα οι συντελεστές γνώριζαν εκ των προτέρων το λόγο για τον οποίο δώσανε την πραγματικά όμορφη αυτή παράσταση… Είχαν την ανάγκη της έκφρασης, της δημιουργίας, της εξωτερίκευσης συναισθημάτων , είτε αυτά λέγονται θυμός, είτε οργή, είτε γενικότερα ανάγκη προώθησης πολιτισμού… Η αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα κανέναν από τους συντελεστές της παράστασης καθώς ο δικηγορικός κλάδος – αχρείαστος να είναι- μου είναι εντελώς άγνωστος. Γνώριζα μόνο τη φίλη μου και παλιά συμμαθήτρια – πλέον μία από τις καλύτερες δικηγόρους του νομού- τη Βούλα και αυτή πήγα να δω.
Το σκηνικό πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της Κατερίνης. ‘Οποιος πριν είχε μιλήσει για πολιτιστική και πολιτισμική κρίση έκανε προφανώς λάθος. Δυστυχώς κύριοι των δήθεν και των τάχα μπισμπιζέ πολιτιστικών συλλόγων Κατερίνης, κάνατε λάθος. Και όχι απλά κάνατε λάθος μα δεν εμφανιστήκατε και πουθενά, και γιατί να το κάνετε άλλωστε αφού ο πολιτισμός σας σταματάει εκεί που αρχίζει η δίωρη δόξα των άλλων. Μια ερασιτεχνική υπερπαραγωγή από μία ομάδα δικηγόρων –ως επί το πλείστων νέων – ίσως θα έπρεπε να σας κάνει να σκεφτείτε σοβαρότερα το ότι ο πολιτισμός είτε είναι θέατρο, είτε είναι σινεμά, είτε είναι βιβλίο… παράγεται σαφώς και μόνο από και με μεράκι και από ανθρώπους που θέλουν απλώς και μόνο την ηθική ικανοποίηση και όχι την τυπική και πολλές φορές ψεύτικη ονοματική ή ονομαστική λαμπρότητα της επαρχιακής αναγνώρισης…
Το να βαπτίζεται κανείς σκηνοθέτης είναι εύκολο… το δύσκολο είναι το να μου προσφέρει εμένα κάποιος ένα όμορφο δίωρο. Το να βαπτίζεται κάποιος συγγραφέας είναι εξίσου εύκολο και μάλιστα τη στιγμή που με λίγα ευρώ σε κάποιο τοπικό τυπογραφείο – το οποίο βαπτίζεται εκδότης - θα δει κανείς το βιβλίο του σε μια βιτρίνα. Προσοχή όμως. Σε μια βιτρίνα της Κατερίνης και μόνο. Οι μπιζμπιζέ πολιτιστικές δήθεν υπερπαραγωγές από ομάδες 60άρηδων οι οποίοι προσπαθούν χωρίς κανείς να τους το ζητήσει να επωμιστούν τον πολιτισμό, το ήθος μα κυρίως την όρεξη για δημιουργία της πόλης μου να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν πια…
Η παράσταση σας παιδιά ήταν υπέροχη. Υπέροχη… Η «αυλή των Θαυμάτων» βασίζεται στην έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς που χαρακτηρίζει τη ζωή του Έλληνα. Η αστάθεια αυτή, τόσο γνώριμη σε όλους μας, αρχίζει από το αλλοπρόσαλλο κλίμα μας, τη «στρατηγική» γεωγραφική μας Θέση, τη φτώχεια του τόπου μας και τελειώνει στην ιδιωτική μας οικονομία.
Όλα στην Ελλάδα ανεβοκατεβαίνουν πολύ εύκολα, κυλούν, φεύγουν και η συνηθισμένη λαχτάρα του Ρωμιού είναι να στεριώσει κάπου, να σιγουρέψει κάτι.
Σ αυτές τις αυλές που κάποια προπολεμική αφέλεια τις είχε πασπαλίσει με ειδυλλιακότητα και ρομαντισμό, η ζωή στην πραγματικότητα ήταν μια πολύ σκληρή ιστορία κι η αθλιότητα περίσσευε.
Σε αυτές τις γειτονιές και σε αυτές τις αυλές άργησε πολύ να φτάσει η καλύτερη ζωή που δημιουργούσε η ανασυγκρότηση και η ανοικοδόμηση.
Το μερίδιο της φτωχολογιάς που κατοικούσε εδώ, το μερίδιό της στο οικονομικό θαύμα που γινόταν, ήταν ένα σκέτο μεροκάματο κι αυτό όχι καθημερινά σίγουρο. Εδώ βασίλευε η ανασφάλεια κι η καταφυγή στο μικροσυναισθηματισμό και στην ονειροπόληση.
Οι άνθρωποι της αυλής, του συγκεκριμένου έργου, είχαν ξεμείνει ανυπεράσπιστοι ακόμη κι από τον ίδιο τον εαυτό τους, ξεχασμένοι μέσα σε συνήθειες και τρόπο ζωής που δεν τους βοηθούσε να δούνε Θεού πρόσωπο.
Γι αυτό και η μεγαλύτερη αλλαγή έφτασε σε αυτούς σαν καημός για μετανάστευση και εκσκαφέας που ισοπέδωσε τις αυλές για να αξιοποιηθούν τα οικόπεδα.
«Η αυλή των θαυμάτων», όταν γράφτηκε, ήταν το κύκνειο άσμα ενός κόσμου βαθιά δικού μας και βαθιά πικραμένου.
Συγχαρητήρια στη Βούλα, στην Κάτια και τα άλλα παιδιά …
Σας ευχαριστούμε… και εις ανώτερα.
Τριανταφυλλίδης Παναγιώτης - συγγραφέας
