Τα νέα μέτρα ως προμελετημένο έγκλημα
Τα νέα μέτρα ως προμελετημένο έγκλημα
κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
του οικονομολόγου Αντώνη Μάντζιου
Το επιχείρημα της μόνης λύσης επικαλούνται όλοι όσοι για τους δικούς τους λόγους υποστηρίζουν την λήψη των πρόσφατων οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης.
Ένα επιχείρημα που ακούγεται από αυτούς που δεν θίγονται από τα μέτρα αλλά και από αρκετούς καλόπιστους που πλήττονται από αυτά.
Το επιχείρημα αυτό μπορεί να ισχύει. Γιατί αν για παράδειγμα αφήνεις επί μακρόν μια πληγή να πυορροεί το επόμενο βήμα είναι η γάγγραινα και μετά μόνη λύση η κοπή του άκρου, μια λύση που είναι οριστική ( το άκρο κόβεται για πάντα ) δεν συνεπάγεται όμως απαραίτητα και τη θεραπεία του ασθενούς οπότε το άκρο κόβεται λίγο παραπάνω και πάει λέγοντας. Και αν αυτό το παράδειγμα θυμίζει λίγο χούντα και πιθανά να ενοχλεί, θα πρέπει όμως εξ ίσου να ενοχλεί και να αντλούνται τα σχετικά συμπεράσματα από την αναφανδόν υποστήριξη των μέτρων από το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη αλλά και από την σιωπηρή από τη Ν.Δ.
Νομίζουμε ότι μια υπεύθυνη αντιπολίτευση από τη στιγμή τουλάχιστον που άρχιζε να βγαίνει μπροστά στα γκάλοπ όφειλε να κάνει κάθε προσπάθεια όχι μόνο να γνωρίζει την οικονομική κατάσταση αλλά και να επεξεργάζεται τρόπους και να ασκεί ανάλογη αντιπολιτευτική πολιτική προετοιμάζοντας την κοινωνία για την επόμενη ημέρα.
Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση ήταν σε πλήρη γνώση για την οικονομική πορεία της χώρας όπως φυσικά και η Ν.Δ. Όλο όμως αυτό τα διάστημα ένα χρόνο πριν τις εκλογές αλλά και προεκλογικά κινήθηκε συνειδητά στη γραμμή «λεφτά υπάρχουν» προσπαθώντας από τη μια να αποσπάσουν την ψήφο των πολιτών και από την άλλη αποτρέποντας τους πολίτες από το να αντιληφθούν την πραγματική εικόνα της οικονομίας και των μέτρων που προτίθενται να πάρουν, σε μια προσπάθεια να περισώσουν τον δικομματισμό από την επερχόμενη κατάρρευση. Πρώτα από όλα όμως ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρίας να ξεμπερδέψουν μια και καλή με κεκτημένα δικαιώματα, Συλλογικές Συμβάσεις, προστασία κατά των απολύσεων, να οδηγηθούν, δήθεν κατ ανάγκη, στην πλήρη φιλελευθεροποίηση της αγοράς εργασίας
Έτσι και μετά τις εκλογές με μια παιδαριώδη αφέλεια περιέφεραν στα κανάλια και στας Ευρώπας την εικόνα μιας χρεοκοπημένης Ελλάδας που παρακαλούσε την ελεημοσύνη, αν είναι δυνατόν, των κερδοσκόπων αγορών. Αν εδώ προσθέσουμε και την αδράνεια 3,5 μηνών φυσικά και φαντάζει σαν μόνη λύση η αφαίμαξη των δημοσίων υπαλλήλων και των εργαζομένων.
Γιατί φυσικά δεν μπορείς να έχεις άμεσα αποτελέσματα αν μειώσεις την φοροδιαφυγή, δεν μπορείς άμεσα να εισπράξεις από νέους φορολογικούς συντελεστές, δεν μπορείς άμεσα να σταματήσεις τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, δεν μπορείς να διαγράψεις το χρέος από τους Φαραωνικούς Ολυμπιακούς αγώνες. Αν θέλεις άμεσα ρευστό το δανείζεσαι όσο όσο προστρέχοντας στον Σάυλοκ και βλέπουμε.
Αρνούνται να δουν ότι η μείωση των αποδοχών πρώτα στο Δημόσιο και μετά στο ιδιωτικό τομέα από κοινού με την αύξηση του ΦΠΑ, και την αύξηση στα καύσιμα, θα μειώσει δραματικά την κατανάλωση, άρα και την παραγωγή θα βαθύνει την ύφεση θα αυξήσει την ανεργία, θα μειώσει τα προσδοκόμενα έσοδα και θα χρειαστούν και νέα μέτρα αργότερα, μπαίνοντας κοινωνία και οικονομία σε ένα φαύλο κύκλο.
Για όσους θυμούνται πουλήσαμε τον ΟΤΕ, τα λιμάνια, τους δρόμους κλπ , για να μειώσουμε τα ελλείμματα του Δημοσίου και τώρα μας καλούν να πουλήσουμε τα νησιά και την Ακρόπολη, την Ελλάδα.
Ας μη ξεχνάμε όμως ότι ο δικομματισμός συνειδητά στήριξε την διαφθορά, τον κομματισμό, την φοροδιαφυγή και την φοροκλοπή. Ο ίδιος ο δικομματισμός σήμερα με τη συμπαράσταση του ΛΑΟΣ επικαλείται τον κακό του εαυτό για να καταργήσει κερδισμένες με αίμα κατακτήσεις των εργαζομένων κλείνοντας το μάτι στους κερδοσκόπους και τις αγορές διευρύνοντας τα κέρδη του κεφαλαίου στηρίζοντας με το άλλο χέρι και πάλι την διαφθορά, την αναξιοκρατία, την ευνοιοκρατία, τον κομματισμό.
Εν κατακλείδι δεν αρκεί το όχι στα μέτρα. Είναι εθνική ανάγκη να σπάσει το απόστημα, να τσακιστεί ο δικομματισμός, να καταργηθεί το σύμφωνο σταθερότητας. Χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη των κοινωνιών της Ευρώπης και όχι των αγορών. Και αυτό αφορά όλους μας. Εργαζόμενους στον Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα μικρομεσαίους, άνεργους, τη νεολαία μας τις γυναίκες. Χωρίς κομματικές παρωπίδες και κομματικούς πατριωτισμούς, Με ενότητα και αγώνα, σήμερα και αύριο. Για πάντα.
