η εξουσία της ύβρης
η εξουσία της ύβρης
Ο Χριστός μιλούσε, (είπε ο παπάς, την πέμπτη Κυριακή των Νηστειών), στους μαθητές του, για τη σταύρωση. Κι εκείνοι ονειρεύονταν εξουσίες και μεγαλεία.
Μάλιστα τα δυο του ανίψια, τα παιδιά της αδελφής του Σαλώμης (της θυγατέρας, δηλαδή, του Ιωσήφ) του ζήτησαν και ιδιαίτερα προνόμια. Να γίνουν πάρεδροί του. Να καθίσουν ο ένας στα δεξιά του και ο άλλος στ’ αριστερά του. Κι έβαλαν μάλιστα και τη μάννα τους να μεσολαβήσει.
Ο Χριστός τους κοίταξε με συγκατάβαση, για τη μωροφιλοδοξία τους, και τους είπε:
-Δεν ξέρετε τι ζητάτε! Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι (εννοούσε του σταυρικού θανάτου), που εγώ θα πιω και να πάρετε το βάπτισμα (το λουτρό αίματος), που εγώ θα πάρω;
-Και βέβαια μπορούμε! Αποκρίθηκαν εκείνοι, που ασφαλώς δεν είχαν καταλάβει τι εννοούσε.
-Ε, λοιπόν, τους είπε, αυτή η χάρη μπορεί και να σας γίνει. Αλλά το προνόμιο να γίνετε πάρεδροί μου πρόλαβαν και το πήραν κάποιοι άλλοι. Και που, βέβαια, τα γεγονότα απόδειξαν, πως αυτοί οι άλλοι θα ήταν οι ληστές, που θα σταυρώνονταν μαζί του.
Αλλά εκείνοι και πάλι δεν κατάλαβαν τι εννοούσε. Και ασφαλώς θα δυσαρεστήθηκαν, που κάποιοι άλλοι πρόλαβαν να τους πάρουν τις πρωτοκαθεδρίες…
Και το χειρότερο ήταν πως, ενώ δεν κατάφεραν τίποτε, προκάλεσαν και την αγανάκτηση των υπολοίπων μαθητών. Που ασφαλώς κι εκείνοι είχαν ανάλογες μωροφιλοδοξίες, που πληγώθηκαν, όταν κατάλαβαν το πονηρό παιχνίδι των γιων του Ζεβεδαίου.
Γι’ αυτό και ο Χριστός τους κάλεσε όλους μαζί και τους είπε:
Οι κοσμικοί άρχοντες παίρνουν και διατηρούν, συχνά, την εξουσία με δολοφονίες και εγκλήματα. Και γίνονται τύραννοι. Και, ενώ καταδυναστεύουν και καταληστεύουν τους λαούς, δεν ντρέπονται να παρουσιάζονται και σαν ευεργέτες τους και απελευθερωτές τους.
Ε, λοιπόν, η δική σας η κοινωνία, η πολιτεία του Θεού, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να είναι ίδια με την κοινωνία των τυράννων, που αυτοτιτλοφορούνται ελευθερωτές και των ληστάρχων, που αυτοπροσδιορίζονται ως ευεργέτες. Και που αντιπροσωπεύουν την εξουσία της ύβρης σε βάρος των λαών και των ανθρώπων…
Η εξουσία της ύβρης θέλει τους άρχοντες στην κορυφή της πυραμίδας. Έτσι ώστε, όσο ψηλότερα βρίσκονται τόσο και χειρότεροι υβριστές να γίνονται. Και εξάλλου θέλει τους λαούς στη βάση. Σε τρόπο, που, όσο πιο κάτω βρίσκονται, τόσο λιγότερη, έως και ανύπαρκτη να είναι η ελευθερία τους και τόσο αθλιότερη η ζωή τους.
Ε, λοιπόν, εσείς θα κάμετε το τελείως αντίθετο! Θα αναλάβετε το δύσκολο και βαρύ έργο να αναποδογυρίσετε την πυραμίδα της ύβρης. Έτσι ώστε η βάση (δηλαδή οι λαοί) να βρίσκονται πάνω και η κορυφή (οι άρχοντες του, δηλαδή) κάτω.
Όσοι από σας θα θελήσουν να γίνουν πρώτοι, θα πρέπει να αντιτάξουν στην ύβρη την ταπείνωση και στην αρπαγή και εκμετάλλευση την προσφορά και την υπηρεσία προς τους συνανθρώπους τους.
Και βέβαια το κατεστημένο της ύβρης, οικονομικό, πολιτικό, θρησκευτικό, κλπ, δεν θα σας υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων. Και δεν θα σας ράνει με ροδοπέταλα. Αλλά αντίθετα θα σας επιφυλάξει διωγμούς και βασανιστήρια και μαρτυρικούς θανάτους.
Αλλά αυτό δεν θα ισχύσει μόνο για σας και για τους μελλοντικούς εργάτες της πολιτείας του Θεού, αλλά και για μένα τον ίδιο. Που δεν ήρθα στον κόσμο, όπως εσείς νομίζετε, για ν’ απολαύσω μάταιες κοσμικές δόξες και ανόητα μεγαλεία. Ούτε να εκμεταλλευτώ και να καταπιέσω τους λαούς. Αλλά να τους υπηρετήσω. Και να προσφέρω τον εαυτό μου θυσία για τη σωτηρία τους και την προκοπή τους…
Έγινε, είπε ο παπάς, μήπως η χριστιανική κοινωνία, όπως τη θέλησε ο Χριστός; Δυστυχώς όχι! Γιατί, αντί να αναποδογυρίσουν την πυραμίδα της ύβρης, βρήκαν συμφεροντικότερο να αναποδογυρίσουν το Ευαγγέλιο…
Κι όχι μόνο η χριστιανική κοινωνία δεν έγινε, όπως την ήθελε ο Χριστός, αλλά ούτε καν η Εκκλησία. Της οποίας οι άρχοντες αρέσκονται να προσφωνούνται δεσποτάδες, που σημαίνει τύραννοι. Κάτι, που και στην πραγματικότητα είναι και με βάση το πνεύμα του Ευαγγελίου, η χειρότερη ύβρη. Και σε βάρος του Θεού και σε βάρος των συνανθρώπων τους.
Γιατί, ενώ παρουσιάζονται ως αντιπρόσωποι του Χριστού του ενσαρκωτή της ύψιστης αυταπάρνησης είναι ακριβώς αυτοί, που περισσότερο από κάθε άλλον ενσαρκώνουν το νιτσεϊκό ιδανικό. Αφού θέλουν να είναι νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους. Και να βρίσκονται έτσι σε άκρα αντίθεση με το όραμα, που ο Χριστός θέλησε να εμπνεύσει στους μαθητές τους…
Βέβαια, όταν κάποιος λέει τέτοια πράγματα, μπορεί να χαρακτηριστεί αναρχικός. Όμως…
Αναρχικότερη, με αστρονομική διαφορά έναντι των οποιωνδήποτε αναρχικών είναι η άρχουσα αναρχία, η κοσμική και η θρησκευτική. Δεδομένου ότι μπορεί να καπηλεύονται κάποιες αρχές, αλλά αρχές ούτε έχουν ούτε σέβονται. Και πριν και πάνω απ’ όλες δεν σέβονται τις αρχές της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, που είναι οι συνιστώσες της οποιασδήποτε ευνομούμενης κοινωνίας.
Και, για να ’ρθουμε στο εδώ και στο τώρα, είναι ολοφάνερο πως η άρχουσα αναρχία, όχι μόνο μια και δυο και τρεις και πέντε φορές , αλλά τριανταπέντε τώρα χρόνια, πολιτεύεται με τον πιο άθλιο τρόπο. Αφού κλέβουν με μυριάδες χέρια. Για να περάσουν, τώρα τελευταία, απ’ τις συγκεκαλυμμένες κλοπές στις προκάλυπτες, έστω και νομιμοφανείς ληστείες.
Και μην ενυπωσιάζεστε με τα οποιαδήποτε τρεχαλητά τους και τις οποιεσδήποτε φλυαρίες, που αναμασούν εδώ και χρόνια. Ο δρόμος της σωτηρίας είναι ένας και μοναδικός. Ο δρόμος της δικαιοσύνης. Που, παρόλα τα σούρτα φέρτα τους, δεν φαίνονται να τη θέλουν. Παρόλα τα όσα περί δικαιοσύνης, υποκριτικά, φλυαρούν. Αφού εξακολουθούν να επιμένουν στην αδικία τους. Όμως…
Το ότι αυτοί επιμένουν στην αδικία δεν είναι καθόλου παράδοξο. Αφού ο προσανατολισμός τους αυτός εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Το παράδοξο και το εξωφρενικό είναι ότι την αδικία και την απανθρωπιά τους, σε βάρος μας, τη στηρίζουμε εμείς οι ίδιοι.
Και γι’ αυτό φτάσαμε εδώ, που φτάσαμε σήμερα.
Και δεν θα βρούμε άκρη και τέρμα στον κατήφορο, εφόσον επιμένουμε να κατρακυλούμε μαζί τους, στου κακού τη σκάλα, ανόητα και αμετανόητα.
Εφόσον επιμένουμε να υποκλινόμαστε μπροστά στην εξουσία της ύβρης.
Παπα-Ηλίας
