Του Στέλιου Παπαθεμελή
Προέδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης
Προσπερνούμε τα αναξιόχρεα χαμόγελα εντεύθεν και εκείθεν του Ατλαντικού. Φυσικά και τις πομπώδεις μεγαλαυχίες για το γέρας της ….βίζας! Η επί έτη άρνηση της Ουάσιγκτον να την καταργήσει ήταν ντροπή γι’ αυτήν, όχι για μας που συμπολεμούμε μαζί της εδώ και 200 χρόνια.
Επειδή «προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται» (Δημοσθένης) και το τελευταίον εκβάν ήταν ή όφειλε να είναι ζητούμενο των ταξιδιών δηλαδή να δανεισθούμε με τους ίδιους όρους που δανείζονται οι άλλοι, άνθρακας ο θησαυρός! Και πάλιν και πολλάκις μένουμε εγκλωβισμένοι στα νύχια της περιβόητης Goldmann Sachs η οποία πρώτα δυσφημεί, καταμέμφεται και μηδενίζει τις χώρες – θύματά της και μετά εμφανίζεται έτοιμη να τις σώσει με προκαταβαλλόμενον πάντοτε το αζημίωτον της.
Με καταχθόνια διαβολοτερτίπια έστησε τη φούσκα των στεγαστικών στις ΗΠΑ: Συσσώρευε τα άνευ οιασδήποτε εγγύησης δάνεια – σκουπίδια σε χρεόγραφα CDO που πωλούσε ως παράγωγα στους επενδυτές. Τα CDO τα ασφάλισε στην AIG ως CDS, «τοξικά ομόλογα», γνωστά ως Swaps. Φαύλος κύκλος κερδοσκοπίας. Βέβαια οι AIG, Lehman Bruders κ.λπ. φαλήρισαν, αλλά η «μητρική» G /S ζει και βασιλεύει. Και από την εποχή Σημίτη μέχρι σήμερα μας προσφέρει τις διόλου καθαρές υπηρεσίες της σε ληστρικές τιμές.
Τα δυσώδη swaps παραμένουν ανέγγιχτα, καθώς άβουλος ο Ομπάμα προσέκρουσε στην άρνηση του Κογκρέσου να εγκρίνει τελεσφόρες ρυθμίσεις των «παραγώγων ασφάλισης πιστωτικού κινδύνου έναντι χρεοκοπίας». Κοντολογίς θα εξακολουθήσουμε να ματώνουμε, επαιτώντας δανεικά, όσο θα επιμένουμε να προσφεύγουμε στους συνήθεις υπόπτουςτοκογλύφους, εταίρους της Goldmann Sachs.
Tα περί G20 όπου τάχα ο Ομπάμα θα φέρει το ελληνικής εμπνεύσεως «Ευρωπαϊκό Σχέδιο» για περιορισμό της ανεξέλεγκτης διεθνούς κερδοσκοπίας, είναι επικοινωνιακό τέχνασμα όπερ και τυχόν αποδεκτό θα απαιτούσε μακρό χρόνο για να αποδώσει. Το ευρώ εξαιτίας κακής εκ γενετής οργάνωσής του δεν διαθέτει οικονομική διακυβέρνηση, ούτε σταθεροποιητικό Ταμείο. (Η σύστασή τους προϋποθέτει τροποποίηση της Λισαβόνας). Ούτε βέβαια ρήτρα αλληλεγγύης. Αυτή πάντως αν και την απαγορεύει η Συνθήκη δεν χρειάζεται θεσμικό πλαίσιο για να την λειτουργήσει. Βούληση χρειάζεται, όχι χαμόγελα.
Το αποτέλεσμα του πρωθυπουργικού ταξιδιού στις ΗΠΑ τα αποτύπωσε πολύ ρεαλιστικά Αμερικανός Αξιωματούχος στο Ρόϋτερ («Ελευθεροτυπία» 11/3/10): «…συγχαίρουμε [την ελληνική κυβέρνηση] για τα σκληρά βήματα που έχει ήδη κάνει και έχουμε εμπιστοσύνη ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι της θα την στηρίξουν σε αυτό τον δύσκολο δρόμο». Άρα ξανά στη Μέρκελ για το αόρατο «σχέδιο στήριξής» μας.
Ο Όλι Ρεν σέρβιρε τα πρώτα μέτρα για τον δημόσιο τομέα μέσω της «Κοριέλλα ντε λα Σέρα». Τα δεύτερα για τον ιδιωτικό τα ξεφούρνισε προχθές από το «Βήμα»: περαιτέρω ελαστικοποίηση των ήδη ευέλικτων εργασιακών σχέσεων προοιωνιζόμενη κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων, απεριόριστες απολύσεις, διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία, μισθολογικές μειώσεις, κ.ά.π.
Οι διαρκώς οξυνόμενες αντιφάσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού μετακινούν ραγδαία την κρίση από την χρηματοπιστωτική στην πραγματική οικονομία. Τα ελλείμματα ωστόσο δεν είναι αιτία, αλλά αποτέλεσμα της ύφεσης. Η έκδηλη ανεπάρκεια των ευρωπαϊκών θεσμών υποδηλώνει πόσο λίγο, έως καθόλου μπορούμε να ελπίζουμε σε ευρωπαϊκή λύση. Ξεχάστε εντελώς την αμερικανική.
Πρέπει να ξεκολλήσουμε από την G /S και τα παραρτήματα της. Αυτή η Τράπεζα είναι «μια εξαιρετική επιτηδευμένη μηχανή μετατροπής του ωφέλιμου κοινωνικού πλούτου στο πιο άχρηστο και ανεξήγητο πράγμα στη γη: καθαρά κέρδη για πλούσιους, ιδιώτες» (Mat Taibbi, Τετράδια, χειμώνας / άνοιξη 2010 σ.120).
Στη Δύση η οργανωμένη απληστία νικούσε πάντοτε την ανοργάνωτη Δημοκρατία. Και εξακολουθεί να την νικά, όσο το κεφάλαιο θα παίζει ασύδοτα το παιχνίδι «μόχλευση – απομόχλευση – υπερμόχλευση».
Όταν θα εφαρμόζουμε τυφλά τις ανάλγητες απαιτήσεις Ρεν, η ύφεση θα αυτοτροφοδοτείται και η οικονομία θα βουλιάζει, υπό τα χειροκροτήματα των αγορών που θα ζητούν διαρκώς επιπρόσθετα μέτρα. Τώρα άλλα 24.
Τελικά η έξοδος από την κρίση είναι αποκλειστικά εθνική υπόθεση. Και ή την παίρνουμε στα χέρια μας σχεδιάζοντας τρόπους επανεκκίνησης της οικονομίας, τόνωσης της ζήτησης και προωθούμε ταυτόχρονα ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, ή αλλιώς γινόμαστε αξιοθρήνητοι. Το κράτος το λειτουργούν οι εργαζόμενοι, αφού αυτοί πρωτίστως πληρώνουν τους φόρους. Οι εισοδηματικά ανώτεροι δηλώνουν πενέστεροι των πρωτοείσακτων υπαλλήλων.
Ο κ. Παπανδρέου έχει κεκτημένη ταχύτητα περιοδειών. Ιδού στάδιον λαμπρόν: Πεκίνο, Εμιράτα και ξανά Μόσχα. Θα βρει εκεί δανεικά με αξιοπρεπείς όρους.
Ώρες, ώρες ξαναζούμε σκηνές όταν «ένας κληρικός ξεσήκωσε τους Έλληνες» (Ομπάμα). Πήγε αντιπροσωπεία στο Συνέδριο της Βερόνα (1823). Επέστρεψε άπρακτη, αλλά αποφασισμένη, όπως αποτυπώνεται στις δηλώσεις του επικεφαλής της Ανδρέα Μεταξά:
«Όθεν κύριοι αφέθημεν εις μόνας τας δυνάμεις ημών. Αγαθή τύχη οι ηγεμόνες μάς εγκατέλειψαν και εις ημάς μόνον έχομεν να ελπίζωμεν»!
Ακατανίκητες δυνάμεις, όταν θελήσουμε! διεθνείς
