think politics Ήταν από τα συνθήματα που σημάδεψαν τον προεκλογικό αγώνα του Οκτωβρίου, επαναλαμβανόμενο κατά κόρον από το Γ.Παπανδρέου. Το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» ήταν αυτό που έκρυβε την πεμπτουσία της προσδοκίας μίας νέας πολιτικής. Μακριά από σκάνδαλα, σκιές, γκρίζες ζώνες και υποψίες. Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν τόσο καταλυτικό που ακόμα και στο μυαλό του πιο δύσπιστου καταχωρήθηκε με έντονα γράμματα η ανάγκη αυτής της αλλαγής. Έξι και κάτι μήνες μετά φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα: Για ποιά αλλαγή μιλάμε; Σε ποιό επίπεδο και με ποιό όφελος για το λαό; Ξεκινώντας από την πρώτη ανακοίνωση της νέας τότε Κυβέρνησης, αυτή με την αλλαγή του στόλου των κρατικών αυτοκινήτων και φτάνοντας μέχρι σήμερα που ψηφίστηκε ο Νόμος (για τον οποίο εννοείται ότι δεν ακούστηκε τίποτε από τους κατ’εξοχήν φορείς της ενημέρωσης) για την εσωτερική αγορά, με τον οποίο νόμο ενσωματώθηκε στην Ελληνική Νομοθεσία ένα ακόμα τερατούργημα σε βάρος των εργαζομένων, πού είναι άραγε η αλλαγή που ονειρεύτηκε ο πολίτης; Στην προεκλογική περίοδο είχαμε έναν Κ.Καραμανλή που τα παρουσίαζε όλα πιο μαύρα από κατάμαυρα και ένα Γ.Παπανδρέου που άφηνε μία μικρή ελπίδα για κάτι καλύτερο, κάτι αλλιώτικο. Έπαιζε ρόλο και το γεγονός ότι επρόκειτο για μία σοσιαλιστική Κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θα αντιμετώπιζε τα πράγματα με μία άλλη οπτική, διαφορετική από αυτή μίας συντηρητικής Κυβέρνησης. Με την επίκληση των δύσκολων στιγμών που περνάει η Χώρα δέχθηκαν όλοι οι πολίτες να κάνουν τις δικές τους θυσίες, πολύ περισσότερες από αυτές που τους αναλογούν. Όμως, αυτό που μία Κυβέρνηση ζητά από τους πολίτες της να κάνουν, θα πρέπει κάποια στιγμή να έχει ένα τέλος. Το πιο ευλύγιστο ξύλο να πάρεις και να προσπαθείς να το λυγίσεις μέχρι τέρμα, κάποια στιγμή θα σπάσει. Εάν μάλιστα το ξύλο είναι μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου, ενός «καραβιού» τότε αυτό κινδυνεύει να βουλιάξει. Σε αυτό το σημείο είμαστε. Στο σημείο «μηδέν». Με μία πολιτική που απέχει όχι έτη αλλά χιλιετηρίδες φωτός από τα υπεσχημένα προεκλογικά, με κάθε ημέρα να είναι χειρότερη από την προηγούμενη, με την ελπίδα να έχει αποδημήσει προ πολλού η Κυβέρνηση μοιάζει να έχει βουλιάξει από καιρό χωρίς να έχει καταφέρει να αλλάξει κάτι. Το Δημόσιο παραμένει το ίδιο υδροκέφαλο με πριν, κανένας από τους δημόσιους οργανισμούς ή τις εταιρείες του Δημοσίου δεν καταργήθηκε, το περίφημο oppengov ήταν απλά το άλλοθι για να υπάρξει το ίδιο κομματικό κράτος με το παρελθόν, τα ανούσια και εν πολλοίς στενόμυαλα νομοσχέδια της προηγούμενης Κυβέρνησης – όπως αυτό με τους ημιϋπαίθριους – επανήλθαν με παρεμφερή τρόπο, αλλά τον ίδιο σκοπό, και γενικά όλα μα όλα είναι το ίδιο. Εκτός από τα spreads που συνεχίζουν να ανεβαίνουν με τον ίδιο μονότονο και κουραστικό ρυθμό κάθε ημέρα. Και είναι αυτά που μας πνίγουν την ώρα που πραγματικά βουλιάζουμε…
