ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ...!
Απορεί κανείς εάν υπάρχει κάτοικος αυτής της χώρας που παραμένει ασυγκίνητος, απαθής και ανεπηρέαστος από όλα όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και σε καμιά περίπτωση δεν αρμόζουν στα ήθη, στις αρχές και στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Η βία, το έγκλημα, η διαφθορά αποτελούν πλέον σημεία της καθημερινότητας μας, ταράσσουν τα θεμέλια μιας κοινωνίας που έχει χάσει την ταυτότητα της, γεννώντας ταυτόχρονα μίση και πάθη μεταξύ των ανθρώπων. Το κακό πλέον υπερτερεί του καλού, είναι αυτό που προκαλεί και καλύπτει οτιδήποτε θετικό επιχειρεί να βγει στην επιφάνεια.
Πόσο όμορφη και απλή ήταν η ζωή μας πριν από δεκαετίες. Πόσο καθαρή και ήρεμη ήταν η σκέψη μας και η διάθεση μας για προσφορά και δημιουργία. Ο σεβασμός και η αγάπη για τον συνάνθρωπο, ακόμη κι αυτή η τυπική καλημέρα, είχαν μια αγνότητα και ειλικρίνεια που στη σημερινή εποχή πήραν τη θέση τους η ψυχρότητα και η υποκρισία. Μια εγκληματική πράξη, μια ληστεία, ως σπάνια φαινόμενα, μας προκαλούσαν εντύπωση. Δεν μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους το μέγεθος της διαστροφής και της παράνοιας που βιώνουμε σήμερα, κατ’ εξακολούθηση και χωρίς φραγμούς.
Μπορεί να συγκριθεί η εποχή που πιτσιρικάδες παίζαμε ελεύθερα στις αλάνες χωρίς το φόβο των απαγωγών και των λοιπών κινδύνων που απειλούν στην σύγχρονη κοινωνία τη ζωή των παιδιών μας; Κοιμόμασταν ήσυχοι στα σπίτια μας με ανοιχτά παράθυρα και πόρτες. Τώρα τριπλοκλειδωθήκαμε με συναγερμούς και συστήματα ασφαλείας και δεν εμπιστευόμαστε πλέον ούτε τον γείτονα. Εγκαταλείψαμε το φως και ζούμε στο σκοτάδι. Χάσαμε την ελευθερία και είμαστε φυλακισμένοι στο κελί του εαυτούλη μας, χωρίς να μιλάμε, χωρίς να σκεφτόμαστε. Συμβιβαστήκαμε, βολευτήκαμε, ακυρώσαμε κεκτημένα χωρίς να προνοήσουμε, χωρίς να προβλέψουμε. Εγκλωβισμένοι στα πονηρά πλοκάμια του Ιντερνέτ, η σκέψη και το μυαλό μας «μολύνθηκαν».
Νοσταλγούμε τα χιόνια του χειμώνα για να έχουμε νερό το καλοκαίρι. Ξεχάσαμε πότε ανθίζουν τα λουλούδια και τα φύλλα αν πέφτουν πλέον απ’ τα κλαδιά των δέντρων. Μολύναμε τη φύση κι αυτή μας εκδικείται. «Θα μας χάσει ο θεός…», μοιρολογούν οι γεροντότεροι. Όχι, δεν θα μας χάσει ο θεός. Μόνοι μας επιδιώκουμε την αυτοκαταστροφή κάνοντας αλόγιστη χρήση της ελευθερίας και των αγαθοδωρημάτων του θεού.
Πολλοί βέβαια λένε να μη γυρίζουμε στο παρελθόν. Πρέπει να κοιτάμε μπροστά. Ίσως όμως ταξιδέψαμε γρήγορα στο μέλλον προσπερνώντας αλησμόνητα επιτεύγματα του παρελθόντος. Μακάρι να διαθέταμε τη δυνατότητα για μια σύντομη βόλτα στο παρελθόν, προκειμένου να εκτιμήσουμε όσα απωλέσαμε στην εποχή της εξέλιξης και της προόδου. Μη λησμονούμε ότι μια στιγμή του χθες ήταν σημαντική και ξεπερνά κατά πολύ τις πλούσιες υπερβολές που μας ταλαιπωρούν σήμερα.
Δεν αντέχουμε άλλη παραπλάνηση και εξευτελισμό της αξιοπρέπειας μας. Ως πότε θα καθοδηγείται η ζωή μας από δάνεια, πιστωτικές κάρτες και ακάλυπτες επιταγές. Μήπως η δραχμή είχε μεγαλύτερη αξία και το νόμισμα του ευρώ μας έχει παρασύρει σε ένα ξέφρενο καταναλωτισμό χωρίς όρια; Δεν μπορεί να είναι αυτή η Ελλάδα, η πατρίδα που κληρονομήσαμε και θα παραδώσουμε στη νέα γενιά.
Ας κρατήσουμε μέσα στην καρδιά μας, στις συνήθειες μας, στη ζωή μας, κάτι από τα παλιά. Ας καλλιεργήσουμε επιτέλους τις θετικές παραδοσιακές έννοιες που στο παρελθόν αποτέλεσαν την πυξίδα για να προχωρήσουμε μπροστά και εμείς τις αγνοήσαμε παρασυρμένοι από ψεύτικα όνειρα. Αν σεβαστούμε και διδαχτούμε από το παρελθόν, δεν θα πρέπει να μας καταβάλλει φόβος για το παρόν και τον μέλλον μας. Είναι καιρός να αποδράσουμε από την ψευδαίσθηση ενός κόσμου που αποπροσανατολίζει, παραπλανάει και αποναρκώνει ήθη και παραδόσεις. Θα μας το επιτρέψουν;
Γ.Τ.
anemomilos
