Κατερίνη, 31 Μαΐου 2010
Αξιότιμη κυρία Μίχου,
Με πολλή θλίψη, πληροφορήθηκα σχετικά με ομιλία σας στην ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το νόμο περί απόδοσης ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς.
Στην ομιλία σας αυτή, μεταξύ άλλων, αναφερθήκατε στους πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής και στον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο η Πιερία κατάφερε να αφομοιώσει το κύμα αυτό των προσφύγων. “Πιστεύω”, είπατε, “ότι σήμερα θα αποδείξουμε ξανά την ικανότητά μας ως κράτος να ενσωματώσουμε διαφορετικούς πληθυσμούς που επιθυμούν να προσφέρουν στον τόπο μας και να ενταχθούν στο κοινωνικό γίγνεσθαι”.
Θέλω να σας πω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται ότι δεν δικαιούσθε σε καμιά περίπτωση να συγχέετε τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, με οποιονδήποτε άλλον, συμπαθέστατο κατά τα άλλα, άνθρωπο που αναζητά την επιβίωση του ή μια καλύτερη τύχη σε ένα ξένο κράτος. Η Ελλάδα για τον μετανάστη από το Μπαγκλαντές δεν είναι τίποτε άλλο από μια ξένη χώρα στην οποία ευελπιστεί να βρει καλύτερες συνθήκες ζωής από εκείνες που άφησε. Για τον Μικρασιάτη, Πόντιο Έλληνα ήταν η δεύτερη πατρίδα του, το καταφύγιο στο οποίο ήρθε, για να να γλυτώσει από την θηριωδία των στρατιωτικών και παραστρατιωτικών οργανώσεων του τουρκικου κράτους, που έδρασαν στα πλαίσια κεντρικής πολιτικής απόφασης και μεθοδικά οργανωμένης στρατηγικής. Στον τάφο του εγκεφάλου αυτής της στρατηγικής, βέβαια, εσείς καταθέσατε (δια του προέδρου) σας στεφάνι. Δεν το ξεχνούμε ούτε αυτό.
Είναι φανερό ότι τελείτε σε πολιτικο-ιστορική σύγχυση και επακόλουθα, είναι λογικό να καταφεύγετε σε τέτοιες κραυγαλέες γκάφες, είναι όμως και δικό μας καθήκον να τις επισημαίνουμε, απλώς για να σας δείχνουμε ότι δεν ζούμε σε άλλο κόσμο. Αν ξεστομίζατε τέτοια πράγματα προεκλογικά, θα βλέπατε τη βουλή μόνο από τον τηλεοπτικό σας δέκτη. Αν αυτό δεν θέλετε να γίνει στις επόμενες εκλογές, είναι καιρός (ακόμη) να επανορθώσετε. Η συγγνώμη είναι συνήθειο τον τιμίων.
