Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Σε άλλες εποχές, στην ευλογημένη αυτή χώρα που ακούει στο όνομα
Ελλάδα:
κάποια παιδιά πήγαιναν στο γυμνάσιο για να τελειώσουν μετά από 6 χρόνια και με το απολυτήριο να προσληφθούν σε Τράπεζες, Δημόσιο, Επιχειρήσεις,
κάποια παιδιά πήγαιναν σε τεχνικές σχολές για να μαθητεύσουν και να αποκτήσουν τεχνικές δεξιότητες,
κάποια άλλα παιδιά ΔΕΝ πήγαιναν στο γυμνάσιο ούτε σε τεχνική σχολή αλλά πήγαιναν κοντά σε έναν μάστορα για να μάθουν μια τέχνη και να μπορέσουν να βγούνε στη βιοπάλη και να σταθούν στα πόδια τους…
Αυτά τα παιδιά τα αποκαλούμενα «τσιράκια» περίμεναν κάθε Σάββατο βράδυ για να εισπράξουν το χαρτζιλίκι τους που συχνά συντηρούσε οικογένειες όταν το αφεντικό, ο μάστορας, είχε κάνει εισπράξεις και είχε…κέφια (έξι μέρες πηγαίναμε τότε στα γυμνάσια και τις τεχνικές σχολές και έξι μέρες δούλευαν τα τσιράκια δίπλα στον μαραγκό, τον τσαγκάρη, τον τενεκετζή, τον υδραυλικό)…
Τώρα κάποια παιδιά συνεχίζουν σε πανεπιστήμια και μεταπτυχιακές σπουδές, κάποια παιδιά σε Πολυτεχνεία και άλλα παιδιά «τσιράκια» μαθαίνουν τέχνες…
Τώρα, όμως, ΟΛΑ αυτά τα παιδιά μένουν χωρίς εργασία παρά τους κόπους να αποκτήσουν γνώσεις από πανεπιστήμια και σχολές ή από εμπειρικούς τεχνίτες…
Τσιράκια, πτυχιούχοι και κάτοχοι μεταπτυχιακών ΧΩΡΙΣ απασχόληση και όσοι τυχεροί απασχολούνται αμείβονται με…ψίχουλα!
ΓΙΑΤΙ;
Διότι η δική μου γενιά, του Πολυτεχνείου και των αγώνων, καταχράστηκε το μέλλον των παιδιών της και τα υποχρεώνει – από πάνω - και να «πληρώνουν» τις δικές μας κλεψιές, ατιμίες, λαμογιές χωρίς προοπτική μέλλοντος!
Εάν η Κυβέρνηση Παπανδρέου ΔΕΝ στείλει στα σίδερα τώρα, αμέσως, Μπλε και Πράσινους καταχραστές κρατώντας τους υπόλοιπους στη γραμμή αναμονής για τον Κορυδαλλό, φοβάμαι ότι όταν τα παιδιά μας αποφασίσουν να δράσουν, εφόσον συνεχίσουμε να κρύβουμε τους ενόχους, δεν θα έχουμε τόπο να κρυφτούμε από το θυμό τους…
