Σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς, πιστεύω ότι ο μόνος σίγουρος τρόπος να εξηγήσεις τα πράγματα, είναι να μην απομακρύνεσαι, όσο γίνεται, από τα γεγονότα. Τα γεγονότα, είναι ξεροκέφαλα, γιατί υπάρχουν, ενώ οι αναλύσεις ή οι χαρακτηρισμοί έρχονται και παρέρχονται. Πάμε στα γεγονότα, λοιπόν, για να βγάλουμε συμπεράσματα.Ο Μαντέλης ομολόγησε. Ο Τσουκάτος επίσης. Είπαν αυτό που όλοι γνωρίζαμε: Ότι η πολιτική κάστα τα παίρνει. Ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο. Είμασταν σίγουροι γι αυτό. Τώρα, κάποιοι από τους πρωταγωνιστές απλώς το επιβεβαίωσαν.
Συνεπώς η αυτοκάθαρση είναι επιτακτική ανάγκη. Υποθέτω όλοι συμφωνούμε σε αυτό. Το ζήτημα είναι ΠΟΙΟΙ θα την κάνουν; Θα την κάνει ο κ. Σημίτης που, όντας 8 χρόνια Πρωθυπουργός βγήκε να διαρρήξει τα ιμάτιά του μόλις τώρα, μετά την ομολογία Μαντέλη; Που δεν είπε λέξη μετά την ομολογία Τσουκάτου; Που τώρα δήθεν διακατέχεται από ιερά οργή; Ποιος πιστεύει τέτοιες μπαρούφες;
Μήπως την αυτοκάθαρση θα την κάνουν όσοι επί Νέας Δημοκρατίας εξέθρεψαν ένα κλίμα ρουσφετιού, συναλλαγής, διαφθοράς και συγκάλυψης; Αυτοί που έχουν μηδενική εμπιστοσύνη από τους πολίτες; Σε καμία περίπτωση.
Κι όμως: Στο ΠΑΣΟΚ ηγείται ο πιο βασικός συνεργάτης του κυρίου Σημίτη και ο αποδέκτης του “δακτυλιδιού της διαδοχής”. Με ποια λογική ο συγκεκριμένος πολιτικός είναι ο “αρχάγγελος της κάθαρσης”; Επειδή τώρα θέλει να “κάψει” παλιούς του συντρόφους για ίδιον πολιτικό όφελος; Αυτό τον κάνει πιστευτό στην κοινή γνώμη; Ας γελάσω…
Κι όμως: Στη Νέα Δημοκρατία, μεγάλο μέρος των κυβερνήσεων Καραμανλή αποτελούν στενούς συνεργάτες της νέας ηγεσίας η οποία- για να είμαστε δίκαιοι- ελάχιστα μετέσχε στις κυβερνήσεις Καραμανλή και συνεπώς ελάχιστα μετέσχε στη διαμόρφωση του κλίματος που αναφέραμε πιο πάνω. Λέμε ελάχιστα και δεν λέμε καθόλου, γιατί -για παράδειγμα- δεν ξεχνούμε το αίσχος της μεταφοράς του Επικουρείου Απόλλωνος από την Ηλεία στη Μεσσηνία…
Η αυτοκάθαρση δεν μπορεί να γίνει με υλικά του χθες. Με πρόσωπα του χθες. Με κόμματα του χθες. Με νοοτροπίες του χθες. Αν τα σημερινά κόμματα διατηρήσουν τα πρόσωπα και τις νοοτροπίες του χθες, θα γίνουν ιστορία, όχι πολιτική. Το ζήτμηα δεν είναι η αυτοκάθαρση της πολιτικής, αυτό είναι δεδομένο. Το ζήτημα είναι ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ. Κι αυτό είναι ακόμα ζητούμενο…
