Το ελληνικό επαχθές χρέος
Ακούμε καθημερινά ότι η χώρα βρίσκεται πριν τη χρεοκοπία και για το λόγο αυτό η κυβέρνηση μάς ζητά να αποδεχτούμε περικοπές στο εισόδημά μας και εκθεμελίωση των ασφαλιστικών και εργασιακών μας δικαιωμάτων. Στόχος των περικοπών (εισοδημάτων και δημόσιων δαπανών) είναι η εξυπηρέτηση του χρέους. Με άλλα πιο απλά λόγια, μαζεύουμε χρήμα το οποίο δίνουμε για να πληρωθούν τόκοι παλαιότερων δανείων. Κι επειδή αυτό το χρήμα που μαζεύουμε δεν είναι αρκετό, συνεχίζουμε να δανειζόμαστε διευρύνοντας το φαύλο κύκλο του χρέους. Δεν είμαστε οι μόνοι...
Ακόμη και οι ισχυροί Ευρωπαίοι Εταίροι όπως διαπιστώσαμε από τις συνεδριάσεις των υπουργών Οικονομίας αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρέους. Η «ισχυρή Ευρώπη» βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες των σκληρών ανελαστικών νομισματικών της επιλογών. Το ευρώ ως νόμισμα φαντάζει πια περισσότερο ως παγίδα μέσα στην οποία πελαγοδρομεί κάθε προσπάθεια άσκησης οικονομικής πολιτικής, παρά ως ευέλικτο οικονομικό εργαλείο. Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες προσπαθούν να βρουν διέξοδο από αυτήν την παγίδα. Κι απ ό,τι φαίνεται αυτή η διέξοδος δε θα είναι κοινή και ίδια για όλες τις χώρες. Η Ευρώπη των δύο, τουλάχιστον, ταχυτήτων είναι πιο κοντά από κάθε άλλη φορά...
Σε ό,τι αφορά εμάς, την Ελλάδα, το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει είναι ολοφάνερο. Με την πολιτική που έχει υιοθετηθεί όχι μόνο περιορίζεται το λαϊκό εισόδημα, αλλά και εκμηδενίζεται η όποια προοπτική ανάπτυξης. Εκτός κι αν θεωρείται ανάπτυξη το ξεπούλημα κάθε προσοδοφόρου τομέα που έχει απομείνει στον έλεγχο του δημοσίου. Αυτές οι εκποιήσεις άλλωστε, δεν πρόκειται να κεφαλαιοποιηθούν προκειμένου να κατευθυνθούν σε αναπτυξιακούς στόχους, αλλά είναι προορισμένες να τοποθετηθούν στο δίχως πάτο βαρέλι του δημόσιου χρέους...
Ακούμε τακτικά επίσης, ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Όμως και ο δρόμος που ακολουθεί η κυβέρνηση, όπως αποδεικνύουν οι αριθμοί, εξυπηρετεί μόνο τους δανειστές, όχι τον εργαζόμενο λαό της χώρας. Δεν το αντιλαμβάνονται άραγε αυτό οι κυβερνώντες μας;
Κάθε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να κινείται και να αποφασίζει λαμβάνοντας υπόψη τρεις ουσιαστικές παραμέτρους: Την οικονομική, την κοινωνική και την πολιτική. Κάθε κυβερνητική επιλογή έχει οικονομικές συνέπειες οι οποίες αποτυπώνονται στην κοινωνία και διαμορφώνουν τις πολιτικές ισορροπίες και συσχετισμούς. Αυτό ισχύει για κάθε κυβέρνηση η οποία έχει νομιμοποιημένη την εξουσία της από τη λαϊκή ψήφο. Είναι προφανές ότι οι τραπεζίτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που έχουν αναλάβει την κυβέρνηση της χώρας ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο να «μαζέψουν το χρήμα μας». Δε δίνουν δεκάρα ούτε για την ελληνική κοινωνία ούτε για το χρεοκοπημένο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Αυτή τελικά ίσως είναι και η σημαντικότερη διαφορά μας από τους περισσότερους Ευρωπαίους Εταίρους μας...
