Oι θέσεις της "Αριστερής Πρωτοβουλίας ΠΑΣΟΚ" για την κατάσταση στη χώρα, την κυβέρνηση και το Κίνημα
μέσω σίβυλλα
Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗΙΙ. ΕΥΘΥΝΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ
ΙΙΙ. ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
IV. ΠΑΣΟΚ
V. ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΧΕΔΙΟΥ
VI. Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ
VII. Η ΝΟΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ
VIII. ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ
IX. Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
X. ΑΣΑΦΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
XI. Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ
XII. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: ΑΞΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
XIII. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το 'βαλε η ζωή σημάδι, να συναντιόμαστε σε μεγάλα σταυροδρόμια, σε πορείες, σε πλατείες, σε αγώνες κι όταν συναντιόμαστε να κάνουμε κάθε χώρο κοινοβούλιο, συνέδριο, γιορτή για το σοσιαλισμό και τη δημοκρατία.
Το' βαλε η ζωή σημάδι, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να πληθαίνουμε, να δυναμώνει η φωνή μας, να ακουγόμαστε, να μην συμβιβαζόμαστε και να μην κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην αδικία.
Το' βαλε το ΠΑ.ΣΟ.Κ σημάδι στη ζωή μας, να πορευόμαστε το δρόμο της 3ης του Σεπτέμβρη, το δρόμο της λαϊκής κυριαρχίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εθνικής ανεξαρτησίας και της απαίτησης για μια καλύτερη κοινωνία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
καλωσορίζω σε μια συγκέντρωση με τεράστια σημασία. Σε μια κουβέντα συντροφική και αληθινή που θα έπρεπε κανονικά να γίνει σε Συνέδριο του Κινήματος, που θα έπρεπε κανονικά να γίνεται στις Τοπικές, Νομαρχιακές και Περιφερειακές Οργανώσεις, στο Εθνικό Συμβούλιο και σ' όλα τα καταστατικά επίπεδα της οργάνωσής μας, αν αυτή λειτουργούσε. Αν αυτή ακουγόταν. Αν κανείς την υπολόγιζε. Αν αυτή εμπνεόταν απ' τα έργα και τα λόγια των υπεύθυνων της κυβέρνησης που εμείς εκλέξαμε κι εμείς εγκαταστήσαμε οδηγό της χώρας στις 4 Οκτώβρη.
Κάτι έγινε. Κάτι πήγε στραβά. Κάτι δεν πάει καλά. Για πρώτη φορά ακούγονται παράσιτα στην επικοινωνία της βάσης και της ηγεσίας του Κινήματος. Και κάποιοι ευθύνονται γι' αυτό. Κάποιοι δεν θέλουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ να είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ.
ΙΙ. ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ.
Ζούμε την πιο δύσκολη, την πιο σύνθετη κρίση της μεταπολιτευτικής ιστορίας.
Η τρίτη ελληνική δημοκρατία ψυχορραγεί, πνέει τα λοίσθια. Ξεκίνησε το 1974 με την διαχείριση μιας εθνικής κρίσης, αλλά κατορθώσαμε με συνεχείς λαϊκούς αγώνες να αποκτήσουμε δικαιώματα και ελευθερίες, να βελτιώσουμε το επίπεδο ζωής, να διασφαλίσουμε συντάξεις και γενικώς να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες.
Σήμερα, μετά από μια άναρχη και στρεβλή δεκαπενταετή δημοσιονομική πολιτική καταλήξαμε σε επικίνδυνα αδιέξοδα που η υπέρβαση τους απαιτεί να στραγγιχτούν και τα τελευταία αποθέματα ικμάδας του εργαζόμενου λαού.
Ζούμε πλέον επικίνδυνα:
Τα πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα στραγγαλίζονται, τα εισοδήματα των εργαζομένων εξανεμίζονται, η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη και η εργοδοσία αποθρασύνεται. Ανασφάλεια, φόβος και τρόμος είναι τα στοιχεία που συγκροτούν την καθημερινότητα του ελληνικού λαού. Το αύριο φαντάζει πολύ χειρότερο από το χθες. Και η προσφυγή στην διεθνή επιτήρηση εκ μέρους της κυβέρνησης δεν είναι παρά η επιβεβαίωση της αδυναμίας της να κατανοήσει τις νέες σχέσεις οικονομίας και πολιτικής.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Είναι αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Οι ευθύνες της εστιάζονται κυρίως στον τρόπο αντιμετώπισης και διαχείρισης της οικονομικής κρίσης.
Το επιχείρημα που προβάλλει η κυβέρνηση είναι παραλάβαμε χάος και η μόνη μας λύση ήταν η βίαια και αναγκαία προσαρμογή στις απαιτήσεις των χρηματιστηριακών αγορών. Αυτό δεν πείθει και κατ' ουσίαν δείχνει από τη μία τον ερασιτεχνισμό και από την άλλη την ακόρεστη βούληση για την απόκτηση της κυβερνητικής εξουσίας.
Και εξηγούμε, ενώ γνώριζε η κομματική ηγεσία το υπερβολικό εθνικό χρέος και το μεγάλο έλλειμμα, αποφάσισε ανερμάτιστα και σχεδόν τυχοδιωκτικά να διεξάγει μια προεκλογική εκστρατεία παραχολογίας αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Κύριος και αποκλειστικός σκοπός ήταν η εφόρμηση για την κατάκτηση της εξουσίας μέσα από απατηλές υποσχέσεις και λεκτικές εξάρσεις που χαϊδεύουν τις ελπίδες και τις αναμονές των λαϊκών στρωμάτων.
Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ και του κ. Καραμανλή διέλυσε τον οικονομικό ιστό της χώρας με τυχάρπαστες και λεηλατικές πολιτικές σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και της εθνικής οικονομίας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό έπρεπε να λειτουργήσει ως άλλοθι και να επικαλούμεθα άγνοια.
Αλλά ακόμη και αν η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ και το οικονομικό της επιτελείο αγνοούσε το μέγεθος του προβλήματος αυτό δεν σημαίνει ότι έπρεπε επί 8 μήνες να παλινδρομεί με την εφαρμογή μιας επικοινωνιακής πολιτικής που το μόνο που κατάφερε ήταν να απαξιώσει την διεθνή εικόνα της χώρας μετατρέποντας την κρίση χρέους σε κρίση δανεισμού.
Μέχρι να καταλήξει στο μηχανισμό στήριξης, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης πελαγοδρομούσε ανάμεσα σε λεκτικές παλινωδίες και πολιτικές ανακολουθίες και παλινδρομήσεις.
Από το ότι η οικονομία της χώρας μοιάζει με τον Τιτανικό και δεν υπάρχει σάλιο καταλήξαμε στην πολιτική πεινάστε, φτωχύνετε γιατί χανόμαστε, βουλιάζουμε καταστρεφόμαστε.
Αντί λοιπόν οι φωστήρες της κυβέρνησης να διαπραγματευτούν το χρέος με βάση τα στοιχεία των χωρών της ευρωζώνης θεώρησαν ότι είμαστε η μόνη χώρα που αντιμετωπίζει πρόβλημα και περίμεναν την κ. Μέρκελ να αποφασίσει για μας. Αντί να εξηγήσουν ότι το 2009 το χρέος ήταν υπερβολικό σε όλη την Ε.Ε δέχτηκαν να γίνει η χώρα πειραματόζωο των χρηματοπιστωτικών αγορών για να μετρηθούν οι αντοχές των Ελλήνων στην επιβίωση. Αντί να εξηγήσουν και να διαπραγματευτούν το έλλειμμα με βάση τη διαπίστωση ότι το συνολικό δημόσιο έλλειμμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κατά μέσο όρο της τάξης του 7% εξέλαβαν τη χώρα ως ένα αδύναμο περιφερειακό παίκτη που εξουθενωμένος πλέον δηλώνει ότι θα ακολουθήσει τις άδολες συμβουλές των εταίρων πασχίζοντας να λάβουν επαίνους καλής διαγωγής.
Λύσεις προφανώς υπήρχαν, αλλά εμείς προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε ότι μας πρότειναν οι “φιλέλληνες σύμμαχοι και εταίροι”.
Δεν κατάλαβαν λοιπόν ότι τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί και το χειρότερο όλων είναι να γίνουμε πειθήνια όργανα άλλων για να εξασφαλίσουμε την εύνοιά τους.
Ζωή που χαρίζεται είναι ζωή χαμένη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ζούμε την πρώτη κυβερνητική θητεία ΠΑ.ΣΟ.Κ κατά την οποία κάθε επέτειο της νίκης το χαμόγελο μικραίνει.
Ζούμε την πρώτη κυβερνητική θητεία ΠΑ.ΣΟ.Κ κατά την οποία το κοινωνικό κεκτημένο συρρικνώνεται.
Ζούμε την πρώτη κυβερνητική θητεία ΠΑ.ΣΟ.Κ κατά την οποία η κοινωνία νιώθει πιο άνετα μακριά μας παρά κοντά μας.
Έχει άδικο ο πολίτης; Έχει άδικο η κοινωνία;
Νομίζω όχι!
Άλλο σπόρο έσπειρε κι άλλο δέντρο βγήκε.
Άλλη σοδειά περίμενε κι άλλη βρήκε.
Άλλη εντολή έδωσε κι άλλη απόκριση πήρε.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Από το “που πήγαν τα λεφτά;” περάσαμε στο “υπάρχουν λεφτά” και καταλήξαμε στο “φέρτε όλα τα λεφτά” να σώσουμε τη χώρα.
Κι ενώ γίνονται αυτά, τα ακραία νεοφιλελεύθερα στελέχη του οικονομικού επιτελείου πανηγυρίζουν γιατί πληρώνουν εμπρόθεσμα τους διεθνείς τοκογλύφους.
Αυτούς που μας υπερχρέωσαν με συνεργό τη δεξιά παλιότερα τον εκσυγχρονισμό, αυτούς που έκαναν τη μίζα αντικλείδι για το εθνικό θησαυροφυλάκιο, αυτούς που από Παγκόσμιοι Τραπεζίτες θέλουν να γίνουν Παγκόσμιοι Κυβερνήτες.
Ξύπνησαν μια μέρα κι αποφάσισαν να μην κερδίζουν μονάχα 3% και πήραν απόφαση να χρεώνουν 7%. Κι έκαναν την Ελλάδα πειραματόζωο, έβαλαν τη χώρα του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς σημάδι για να ανοίξουν το χορό.
Για να στείλουν το μήνυμα ότι ο Σοσιαλισμός υπέστειλε τη σημαία. Να χλευάσουν το δίλλημα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» και να το κάνουν παραδοχή ότι μπορούμε να έχουμε την απάντηση “ΚΑΙ Σοσιαλισμός ΚΑΙ Βαρβαρότητα”.
ΙΙΙ. ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Υπάρχουν μερικά ερωτήματα που γυρεύουν ουσιαστική απάντηση και δεν έλαβαν καμιά. Είναι ερωτήματα που αφορούν ολόκληρο τον ελληνικό λαό και είναι αμείλικτα.
Τι καλείται τελικά να πληρώσει ο ελληνικός λαός; Την αμυντική θωράκιση της χώρας και τις αδιαφανείς διαδικασίες αγορών των οπλικών συστημάτων; Το ξεχαρβάλωμα της δημόσιας υγείας; Τις υπερκοστολογήσεις των φαρμάκων και του ιατρικού υλικού και τους προμηθευτές των νοσοκομείων για να μην βρίσκει ο πολίτης ούτε γάζες όταν το επισκέπτεται; Την έλλειψη γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού;
Την δημόσια και δωρεάν παιδεία που του κοστίζει σχεδόν το ¼ του εισοδήματος του, για να δει τα παιδιά του στην αδιέξοδη επαγγελματική τριτοβάθμια εκπαίδευση; Την αυτοκρατορική μεγαλομανία των ολυμπιακών αγώνων; Τους εθνικούς εργολάβους και προμηθευτές; Τα δομημένα ομόλογα; Τις μίζες της Ζήμενς;
Την διαφθορά και την διαπλοκή της πολεοδομίας; Τις απαιτήσεις του βατοπεδίου; Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; Τις απαιτήσεις των τραπεζών;
Τι τελικά πληρώνει ο ελληνικός λαός, την εκμετάλλευση του, την προσδοκία των ελπίδων του για μια ανεκτή ζωή, τον εμπαιγμό του, την εξαπάτηση του;
Ο κατάλογος των αποριών θα μπορούσε να διευρυνθεί και το μόνο που θα δείξει είναι η διαπίστωση ότι εν τέλει ο πολίτης είναι το θύμα που οφείλει να καταβάλει φόρο ακόμα και για τον αέρα που αναπνέει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εδώ πρέπει να πάρουμε μια θέση ξεκάθαρη. Δεν γίνεται στο όνομα κάποιων που έβαλαν τα χέρια τους στο μέλι να απαξιώνονται όλα τα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ο Πρόεδρος οφείλει να ξεκαθαρίσει την ήρα από το στάρι και να τιμωρηθούν όλοι όσοι ενέχονται, ώστε να μην υπάρξουν παρόμοια φαινόμενα στο μέλλον.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν έχει ανάγκη από αετονύχηδες αλλά από συνειδητά μέλη και στελέχη που θα σέβονται τους κόπους και τις θυσίες του ελληνικού λαού.
Ο λαός αναρωτιέται γιατί μόνο να πληρώνει ο εργαζόμενος, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο νέος και όχι ο τραπεζίτης, ο μεγαλοβιομήχανος, ο κεφαλαιοκράτης;
Αν φορολογούνταν αναλογικά η κερδοφορία τους όπως το εισόδημα των εργαζομένων το χρέος της χώρας θα μπορούσε να μειωθεί στο μισό. Ο λαός προσφέρει κομμάτι του εαυτού του, της ζωής του και οι υπεύθυνοι για τη διόγκωση του χρέους ψήγματα από το κέρδος τους.
Γιατί λοιπόν πρέπει να πληγεί μονομερώς η πλειονότητα του λαού με περικοπή μισθών, μείωση συντάξεων, αύξηση ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση του ποσοστού επιτρεπομένων απολύσεων, μείωση αποζημιώσεων και τα οργανωμένα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα να διατηρούν την φορολογική τους ασυλία στα όρια της ασυδοσίας;
Γιατί η έξοδος από την χρεοκοπία πρέπει να αφορά τα συνήθη υποζύγια και όχι εκείνους που αφαίμαξαν την ζωντάνια του ελληνικού λαού.
Βέβαια, συντρόφισσες και σύντροφοι, η παρούσα οικονομική κατάσταση της χώρας δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία. Είμαστε και εμείς υπεύθυνοι με τις επιλογές μας και την προσκόλληση μας στην εξουσία και στα πλεονεκτήματα του κυβερνητισμού.
IV. ΠΑΣΟΚ
Επειδή πρέπει να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας, ας πάμε στα δύσκολα:
Με ρωτάνε – και φαντάζομαι σας ρωτάνε – τι είναι το ΠΑΣΟΚ σήμερα;
Τι εκφράζει;
Είναι ένα σοσιαλιστικό κόμμα; Είναι ένα νεοσυντηρητικό κόμμα;
Πως συνδυάζεται το «σοσιαλιστικό» στο όνομα μας με τις σημερινές ασκούμενες Κυβερνητικές πολιτικές;
Έχει σχέση με τα οράματα μας το ΔΝΤ, η σκληρή πολιτική λιτότητας, η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, οι πολιτικές στήριξης της εργοδοσίας, η απελευθέρωση των απολύσεων;
Αυτό συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι η βαρβαρότητα μιας Κυβέρνησης Διεθνούς Συμβιβασμού.
Αυτό που ζούμε σήμερα απέχει έτη φωτός από τα πιστεύω μας, τις ελπίδες μας, τις αξίες μας.
Είναι ένας απίστευτος εφιάλτης που πρέπει να τελειώσει γιατί αλλιώς κινδυνεύει να τελειώσει το ΠΑΣΟΚ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν οραματίστηκε μια Ελλάδα αλυσοδεμένη, υπό τριπλή επιτήρηση. Δεν έφτιαξε το ΠΑΣΟΚ του συμβιβασμού και της απαξίωσης. Δεν μας έμαθε να σκύβουμε το κεφάλι και να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα!
Μας έμαθε να αγωνιζόμαστε για το λαό, δίπλα στο λαό με κάθε κόστος, με κάθε θυσία.
Και αυτές οι εποχές απαιτούν θυσίες, απαιτούν αγώνες, απαιτούν διεκδικήσεις.
V. ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΧΕΔΙΟΥ
Η σημερινή κατάσταση του Κινήματος και της Κυβέρνησής του ΠΑΣΟΚ δεν προέρχεται από παρθενογένεση. Αποτελεί σχεδόν αντικειμενικά προϊόν της πολύχρονης σταδιακής υποχώρησης του Κινήματος σε ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο, της συνεχούς αλλά αθόρυβης μεταλλαγής του σε μηχανισμό εξουσίας και διαχειριστικού κυβερνητισμού και της παθογένειάς του να διολισθαίνει από έλλειψη ιδεολογικών προσταγμάτων σε νεοφιλελεύθερες και διαχειριστικές θέσεις.
Από την εποχή του συνεδρίου του 1996 μέχρι το 2004 το ΠΑΣΟΚ με έκδηλα τα φαινόμενα μετάλλαξης της πολιτικής του φυσιογνωμίας και της ιδεολογικής του στειρότητας, βρέθηκε στην συγκυρία της ηγεσίας του Γιώργου Παπανδρέου, που υποσχέθηκε το ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής και τον ιδεολογικό επαναπροσανατολισμό του.
Γι’ αυτό και η Αριστερή Πρωτοβουλία βρέθηκε δίπλα του και του παρείχε πλήρη στήριξη.
Το ΠΑΣΟΚ μετά την υπέρβαση της αντικειμενικής του εσωστρέφειας, των αδυναμιών του και την ωρίμανσή του, που προήλθαν από τις εκλογικές ήττες του 2004 και του 2007 και αμέσως μετά την επίλυση του προβλήματος της ηγεσίας του και την διαμόρφωση στοιχειωδών όρων πολιτικής παρουσίας του, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι πορεύεται προς την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών δεδομένης της ανίκανης και φαύλης Κυβέρνησης της Ν.Δ του Καραμανλή.
Μπροστά στην κατάσταση αυτή που επιτάθηκε το 2009 από το όργιο σπατάλης, αναποτελεσματικότητας και φαυλότητας της Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, αν και όφειλε να διαγνώσει και την τραγικότητα της οικονομικής, κυρίως, κατάστασης της Χώρας, αλλά και την απόλυτη σχεδόν έλλειψη πίστωσης χρόνου, αναλώθηκε σε δευτερεύοντα ζητήματα, κυρίως εσωτερικών κυβερνητικών διευθετήσεων, σε τακτικές επικοινωνισμού και σε αδικαιολόγητες προεκλογικές δεσμεύσεις, προκειμένου να ικανοποιήσει την ανεξήγητη ανασφάλεια της νεοσύστατης ηγετικής του ομάδας για την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας.
Στις εκλογές πορεύτηκε χωρίς σαφές σχέδιο προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων, υποκαθιστώντας τα μείζονα πολιτικά διλήμματα με επιμέρους αθροίσματα γενικών πολιτικών δεσμεύσεων αν και όφειλε να γνωρίζει ότι η επόμενη ημέρα της Χώρας μετά τις εκλογές δεν θα αποτελεί μόνο μια νέα σελίδα αλλά θα απαιτεί ένα σύνολο ρήξεων και ανατροπών, μια δέσμη μέτρων στο δημοσιονομικό κυρίως επίπεδο και στον δημόσιο χώρο προκειμένου να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις της κατά το δυνατό ομαλότερης εισόδου της Χώρας σε μια περίοδο κρίσης σε όλα τα επίπεδά της (Κοινωνικό, Οικονομικό, Πολιτικό, Ηθικό) και οι όροι της ομαλής εξόδου από αυτήν, μέσα από ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με την ελληνική κοινωνία.
Έτσι, στις 4.10.2009 ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ανέλαβαν την ιστορική ευθύνη της εξόδου της Χώρας από την κρίση που προαναφέρθηκε με μια πανίσχυρη πλειοψηφία (δείγμα της τεράστιας πολιτικής εμπιστοσύνης του λαού μας) και εγκαταστάθηκαν στο επίκεντρο της πολιτικής εξουσίας με απόλυτα ηγεμονικό τρόπο, χάρις στην βούληση των Ελλήνων πολιτών και την καθαρή εντολή τους.
Η νέα Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αντί να εκλάβει την πολιτική αυτή ηγεμονία ως άμεση ευθύνη για δράση και να εκτυλίξει έστω και μερικά τις ατελείς κυβερνητικές επεξεργασίες της, αυτοπαγιδεύθηκε μέσα στην βίαιη κατανόηση των επιπτώσεων της δημοσιονομικής κρίσης της Χώρας.
Από την έλλειψη σχετικού σχεδίου, την πολιτική αδυναμία των προσώπων που αποτελούσαν το πολιτικό-οικονομικό του επιτελείο, την αυτοεπιβεβαιούμενη επάρκεια για τις αυτονόητες διευθετήσεις «αλληλεγγύης» της Ε.Ε. και τον οίστρο της μεγάλης νίκης, αντί να διαμορφώσει έστω και εκ των ενόντων τη σχετική «θεωρία της εξόδου» και να καταγράψει τους στοιχειώδεις όρους της πολιτικής πραγματικότητας που θα την συνόδευαν, αφέθηκε σε αποσπασματικές κινήσεις που υπαγόρευαν οι σχεδόν νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί που αποτέλεσαν τον οικονομικό κυβερνητικό κύκλο του, με αποτέλεσμα τις επικίνδυνες παλινωδίες, την άγνοια διαχείρισης των αγορών και την απόλυτη άρνηση σε μια νέα οικονομική εκκίνηση της Χώρας, βασισμένης σε συνεκτική θεωρία σταδιακής και ελεγχόμενης εξόδου από την κρίση και σε αφήγηση κινούμενη στο πλαίσιο μιας νέας μεγάλης κοινωνικής συμφωνίας-κοινωνικού συμβολαίου, με «μίνιμουμ» κοινωνικής συνοχής και με σαφείς και ευδιάκριτες «κόκκινες γραμμές» βασισμένες στην αξιακή κλίμακα του σοσιαλιστικού και σοσιαλδημοκρατικού χώρου και στην ηθική, την ιστορία και τις αρχές του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, που όπως υποστηρίζει διαχρονικά η Αριστερή Πρωτοβουλία «ιδρύθηκε για να υπηρετεί το Λαό και την Πατρίδα».
VI. Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ
Γίναμε, λοιπόν, όλοι μας, μάρτυρες αναποτελεσματικών και νεοφιλελεύθερων μέτρων της επιλογής του οικονομικού επιτελείου της Κυβέρνησης που είτε αγνοούσε είτε (πολύ περισσότερο) επεδίωκε την αναποτελεσματική αντικατάσταση της πορείας προς «τον άλλο δρόμο» με την εκβιαστική εγκατάσταση της Θεωρίας «του μονόδρομου» μέσω του ΔΝΤ.
Η στάση της Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και οι επιλογές της μπροστά στους εταίρους της Ε.Ε., οι αντιφατικές και αλληλοσυγκρουόμενες προτάσεις της για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης είναι αλήθεια ότι επιβάρυναν τη δημοσιονομική κρίση και εν πολλοίς μετέτρεψαν την κρίση του δημόσιου χρέους σε κρίση δανεισμού της Χώρας, αν και προς τούτο υπήρξαν έγκαιρες και έγκυρες πολιτικές επεξεργασίες και επισημάνσεις της Αριστερής Πρωτοβουλίας αλλά και άλλων που με αγωνία ζητούσαν διαφορετική δέσμη πολιτικής και ταυτόχρονα συμμετοχικές διαδικασίες του κόμματος που θα στράτευαν ό, τι καλύτερο είχε η Χώρα και το ΠΑΣΟΚ σε ιδέες, πολιτικές πρωτοβουλίες, ισχύ και πρόσωπα.
Με την κρίση δανεισμού να επισκιάζει το σύνολο της Κυβέρνησης και με κυρίαρχη τη μονομέρεια και την μονοθεματικότητα της κυβερνητικής δράσης, η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντί να αποτελέσει τον κυρίαρχο παράγοντα επίλυσης του προβλήματος, έγινε μέρος του και θυσίασε για την αντιμετώπισή του, πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, μηδέ και του Γιώργου Παπανδρέου εξαιρουμένου.
Αντί της ψυχραιμίας και του σταθερού βηματισμού, ο πανικός, ως κακός σύμβουλος, ενέπλεξε τον Πρωθυπουργό στην αντιμετώπιση των καθημερινών διαχειριστικών πρωτοβουλιών και ουσιαστικά τον μετέτρεψε (και τον ενσωμάτωσε) στην ομάδα διαχείρισης κρίσης που αναζητούσε σε καθημερινή βάση διέξοδο μέσα από τις αγορές που «ήξεραν» πως να επιβάλουν την άποψή τους, μέσα από τις δαιδαλώδεις διαδικασίες των ατελών (και εχθρικών πολλές φορές) οργάνων της Ε.Ε.
Η Χώρα μετατράπηκε, όπως σωστά παρατήρησε ο Γιώργος Παπανδρέου, σε «πειραματόζωο» των διεθνών αγορών και των νέων χρηματοπιστωτικών προϊόντων τους, σε πεδίο άσκησης των αντοχών του κοινού νομίσματος της ευρωζώνης και τελικά μέσα από αντιφατικές και αλληλοσυγκρουόμενες αναλύσεις, η Χώρα οδηγήθηκε δέσμια στις πασίγνωστες για την κοινωνική τους σκληρότητα διαδικασίες του Δ.Ν.Τ. υπό τις ευλογίες του Διευθυντηρίου της Ε.Ε., χωρίς κόκκινες γραμμές και δίχως ορατή ελπίδα εξόδου, με την ύφεση να ακυρώνει κάθε προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης και με την ανυπαρξία ανάπτυξης να βαθαίνει αδιέξοδα την κρίση.
VII. Η ΝΟΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ
Μπροστά στον καταιγισμό των μέτρων και των δεσμεύσεων του Δ.Ν.Τ. και στην κοινωνική και ιδεολογική απομόνωση του κυβερνητικού σχήματος ΠΑΣΟΚ αλλά και μπροστά στις βέβαιες αντιδράσεις των συνδικάτων των εργαζομένων, η Οργάνωση ΠΑΣΟΚ αφέθηκε στην απομόνωσή της από το ζωτικό και συμμαχικό κοινωνικό της περίγυρο.
Ακαθοδήγητη, χωρίς γραμμή πλεύσης, παρέμεινε σιωπηλός θεατής των εξελίξεων.
Η απογοήτευση, η έλλειψη συμμετοχής, η άγνοια προοπτικής, το σκοτεινό μέλλον, οι απειλές «ποινικοποίησης» κάθε κριτικής στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, μετατράπηκαν σε θυμό ενάντια στον κυβερνητικό μονόδρομο και η έτσι και αλλιώς νοθευμένη Οργάνωση ΠΑΣΟΚ περιέπεσε σε σιωπή, τάσεις ιδιώτευσης, αναζήτηση ατομικών διαδρομών και οδήγησε στην απόλυτη ανυποληψία και εσωστρέφεια το Κόμμα ΠΑΣΟΚ.
VIII. ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ
Η Αριστερή Πρωτοβουλία, με θέσεις, με παρεμβάσεις και με τοποθετήσεις των στελεχών της σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε θεσμική διαδικασία (ακόμη και όταν την απειλούσε με «ποινικοποίηση» η κομματική γραφειοκρατία) ανέδειξε και επισήμανε τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής γραμμής.
Το ΠΑΣΟΚ ξορκίζοντας τα μέτρα ως «εκτός της ιδεολογίας του» φαίνεται να προκρίνει μια κοντόθωρη στρατηγική υποσχέσεων προς την ελληνική κοινωνία για την γρήγορη απαλλαγή της χώρας από τη διεθνή επιτήρηση.
Η στρατηγική αυτή είναι αδιέξοδη και ανιστόρητη. Εκπονήθηκε από τεχνοκράτες, χωρίς συσσωρευμένο και κατακτημένο το αναγκαίο μέγεθος πολιτικών και κοινωνικών εμπειριών και βασίζεται στην μονοσήμαντη και εκβιαστική (υπό μορφή μονόδρομου) κατάσταση έκτακτης ανάγκης δανεισμού της χώρας η οποία «δεν μπορεί να δανείζεται πλέον από τις διεθνείς χρηματαγορές» και στην απροθυμία της ΕΕ να υιοθετήσει οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν επεξεργάστηκε εναλλακτικές προτάσεις, αλλά ούτε είχε και τη βούληση να διαμορφώσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό πλαίσιο το οποίο θα έθετε τις πραγματικές διαστάσεις της κρίσης.
Ότι, δηλ. η κρίση της χώρας είναι πρωτίστως αποτέλεσμα του τρόπου της θέσπισης και του μοντέλου της λειτουργίας της ευρωζώνης και δευτερευόντως της διαχρονικής ανεπαρκούς διαχείρισης των ελληνικών κυβερνήσεων, με επιστέγασμα τις εγκληματικές πολιτικές των κυβερνήσεων Καραμανλή.
Η στρατηγική αυτή του ΠΑΣΟΚ πάσχει από εσωτερικές αντιφάσεις. Η κύρια αντίφαση εντοπίζεται στην αυτονόητη και διοικητική-όχι πολιτική-αποδοχή, ότι πρέπει πειθαρχημένα να πράξουμε (μέσω εθνικής προσπάθειας) αυτό που μας υπαγορεύουν η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι αγορές προκειμένου να τερματισθεί γρήγορα η επιτήρηση.
Η κυβερνητική προσπάθεια εξαντλείται σε απλή διαχείριση της κατάστασης μέσα από τη διασφάλιση της εκτέλεσης των συμφωνηθέντων με την ΕΕ και το ΔΝΤ, μετατρέποντας ουσιαστικά την κυβέρνηση σε εγγυητή της αποπληρωμής των δανείων των διεθνών κερδοσκόπων.
Υπάρχουν, όμως και πρόσθετες αντιφατικές όψεις αυτής της στρατηγικής, όπως είναι η αδυναμία εκτέλεσης του προγράμματος σταθερότητας, η έλλειψη στοιχειώδους αναπτυξιακής στρατηγικής, η παρατεταμένη και βαθειά ύφεση στην οποία θα περιπέσει η ελληνική οικονομία –που αν και είναι αναμενόμενο από όλους, εντούτοις θα δημιουργήσει νέα κοινωνικά προβλήματα–, καθώς και το ότι το πρόγραμμα «σταθεροποίησης» θα έχει τουλάχιστον δεκαετή διάρκεια με άγνωστη την κατάσταση της χώρας μετά από το «πείραμα» αυτό.
Σε κάθε περίπτωση, η θέση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι καθόλου διασφαλισμένη και το μέλλον του ως πολιτικού φορέα του σοσιαλδημοκρατικού χώρου αμφισβητείται, στο μέτρο που η κρίση υπερβαίνει τον εκλογικό κύκλο της χώρας και διαμορφώνει μόνιμες αποστάσεις του πολιτικού φορέα ΠΑΣΟΚ από τις κοινωνικές δυνάμεις που εκφράζει.
IX. Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία από πολιτική σκοπιά σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η γερμανική επιβουλή εναντίον της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των χωρών της Ευρώπης προσλαμβάνει πλέον το χαρακτήρα άμεσης απειλής που προκαλεί αναστάτωση σε πολλές χώρες και πρώτα απ’ όλα στη Γαλλία.
Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και η γερμανική ελίτ προωθούν μέτρα ασφυκτικού ελέγχου των οικονομιών όλων των ευρωπαϊκών κρατών, παραβιάζοντας όλες τις ευρωπαϊκές συνθήκες.
Σε ένα άρθρο του ένας δημοσιογράφος σημείωσε πως αν υιοθετηθούν οι προτάσεις του Βερολίνου τότε η Ευρώπη θα μετατραπεί σε ένα απέραντο «δημοσιονομικό Νταχάου».
Και μπορεί ο χαρακτηρισμός να παραπέμπει σε εικόνες από άλλες εποχές αλλά δυστυχώς είναι η θλιβερή πραγματικότητα.
Οι λαοί της Ευρώπης αν δεν συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις της Γερμανικής Καγκελαρίας θα εξοντώνονται οικονομικά.
Μέχρι τώρα, το σύμφωνο σταθερότητας που έχει συμφωνηθεί προβλέπει το πολύ μέχρι την καταβολή προστίμων και την επιτήρηση της οικονομίας μιας χώρας, αν το έλλειμμά της υπερβαίνει συστηματικά το 3% και το δημόσιο χρέος της το 60% του Α.Ε.Π. Της.
Τώρα η Μέρκελ θέλει όχι μόνο πρόστιμα, αλλά και παρακράτηση των κονδυλίων της Ε.Ε. που προορίζονται για κάποια χώρα, αν αυτή παρουσιάζει αυξημένο έλλειμμα ή χρέος. Επιπλέον, αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου της στα όργανα της Ε.Ε.!
Και δεν σταματούν εδώ :
Οι Γερμανοί θέλουν, να καθιερωθεί το δικαίωμα του Βερολίνου να αποφασίζεται αυτομάτως, βάσει κανόνων που αυτό θα θέσει, τη χρεοκοπία ευρωπαϊκών κρατών, η οποία χωρίς να ομολογείται θα οδηγεί στην αποβολή τους από την Ευρωζώνη και πιθανόν στην εκδίωξή τους και από την Ε.Ε., αν αυτό κρίνει η Γερμανία ότι τη συμφέρει!
Εννοείται ότι σε περίπτωση που υιοθετηθούν οι γερμανικές απόψεις, η Ελλάδα δεν έχει καμία ελπίδα σωτηρίας.
Επιπροσθέτως, οι Γερμανοί θέλουν να καταργήσουν ουσιαστικά τα Εθνικά Κοινοβούλια των χωρών - μελών της Ε.Ε. στο κορυφαίο θέμα της κατάρτισης του προϋπολογισμού του κράτους.
Τι ζητάνε;
Προκαταβολικό έλεγχο των προϋπολογισμών των κρατών!
Λες και είναι τα ευρωπαϊκά κράτη... επαρχίες του Δ’ Ράιχ!
Είμαστε λοιπόν μπροστά σε μια προσπάθεια επιβολής ενός καθεστώτος «δημοσιονομικού ολοκληρωτισμού».
Μια νέα, αποκρουστική Ε.Ε., υπό απόλυτη γερμανική ηγεμονία, γεννιέται μέσα από την οικονομική κρίση. Μια Ε.Ε. που δεν μας αρέσει καθόλου.
Μια ΕΕ που απέχει πολύ από τα δικά μας οράματα. Και αυτή την εξέλιξη πρέπει να την αντιπαλέψουμε.
Πως;
Όχι με τη χώρα μας σε κατάσταση ομηρίας.
Όχι με δεμένα τα χέρια μας με την απειλή της χρεοκοπίας να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας.
Όχι με αυτές τις πολιτικές.
Όχι με την αποκρουστική λογική που λέει:
«Δεν φτάνει που μας επέβαλαν ένα ποταπό πρόγραμμα για να φτωχύνουν όλοι οι Έλληνες, δεν φτάνει που μας «γδέρνουν» με τοκογλυφικά επιτόκια τα ίδια τα κράτη – μέλη της Ε.Ε., δήθεν για να μας «σώσουν», θέλουν να είμαστε και τόσο δουλόφρονες, ώστε να τους... ευγνωμονούμε κι από πάνω!».
Η Ελλάδα βρίσκεται στη δυσχερέστερη θέση της με τη συμβολή και όλων αυτών που θεώρησαν ότι η συγκεκριμένη πορεία είναι αναγκαστική και τα μέτρα επιβεβλημένα.
Η Ελλάδα βρίσκεται μόνη της και η Κυβέρνηση απόλυτα απομονωμένη, όχι μόνο από την κοινωνία που σταδιακά ξεπερνώντας το σοκ των μέτρων και της κινδυνολογίας των τελευταίων ημερών, σκέφτεται, αντιδρά, ξεσηκώνεται, βγαίνει στους δρόμους και το χειρότερο παίρνει πολιτικές αποστάσεις από το ΠΑΣΟΚ.
Αλλά και από τα υπόλοιπα κόμματα.
Βαδίζουμε σε μάχη χωρίς συμμάχους.
Μόνο με εχθρούς και με ανθρώπους που μας βλέπουν με καχυποψία αναρωτώμενοι αν τελικά ήταν η πορεία αναγκαστική ή κάποιοι μας οδήγησαν σε αυτή, ξεγελώντας και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό της χώρας.
X. ΑΣΑΦΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει.
Τα πολιτικά κόμματα τρίζουν, το συνδικαλιστικό κίνημα πορεύεται αμήχανο και χωρίς πυξίδα. Η κοινωνία και οι πολίτες βράζουν. Κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει πως θα ξεσπάσει.
Η βία θα τρομοκρατήσει την κοινωνία. Η ανασφάλεια και ο φόβος φαίνεται να κυριαρχούν και τα πολιτικά κόμματα φαίνονται να μην κατανοούν ότι δεν μπορούν να υπάρξουν με την σημερινή τους ταυτότητα πολύ περισσότερο δεν μπορούν να μεταβληθούν σε άβουλα στρατεύματα μέσα από πειθαρχικές ποινές.
Η Ν.Δ. φαίνεται ότι αργά αλλά σταθερά θα μεταβληθεί σ' ένα κόμμα ανάλογο με εκείνα της χριστιανοδημοκρατικής Ευρώπης. Θα συντηρητικοποιηθεί ακόμα περισσότερο διατηρώντας ταυτόχρονα τα χαρακτηριστικά της λαϊκής δεξιάς.
Θα νοιάζεται δήθεν για τα προβλήματα του λαού για να τον οδηγήσει σε πειθήνια υποστήριξη του κεφαλαίου. Δέσμια της καταστροφικής κυβερνητικής της πολιτικής, απαξιωμένη στα μάτια του κόσμου, χαμένη μέσα στις ισορροπίες, στα πρόθυρα της διάσπασης, παίρνει ζωή αποκλειστικά και μόνο από τα δικά μας λάθη και τις δικές μας επιλογές.
Το ΛΑΟΣ αντιπροσωπεύει τη νέα μορφή του νεοφασισμού. Αποτελεί, όπως του αρμόζει άλλωστε, το αναγκαίο στήριγμα της άρχουσας τάξης του κεφαλαίου. Θα στηρίζει όλα τα μέτρα που το ευνοούν στο όνομα του έθνους και της πατρίδας, στο όνομα της κάθαρσης για να εξαπατήσει το φοβισμένο πολίτη. Ανησυχεί για την δημοκρατία μέχρι να την εξαφανίσει.
Για αυτό δεν νοιώθω άνετα ούτε και περήφανος όταν ο Καρατζαφέρης εμφανίζεται σαν σύμμαχος και συμπαραστάτης της δικής μας πολιτικής.
Το δυστύχημα είναι ότι κάποιοι στην Κυβέρνηση δεν ενοχλούνται με την εξέλιξη αυτή, ξεχνώντας ότι σε εποχές κρίσης, σε εποχές φόβου και ανεργίας κόμματα αυτού του τύπου εύκολα καλλιεργούν την φοβικότητα στην κοινωνία και δυναμώνουν μέσα από τη συντηρητικοποίηση της.
Το παράδειγμα του Λεπέν στη Γαλλία θα πρέπει να γίνει ένα καλό μάθημα για όλους μας.
Η Αριστερά δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την εποχή. Το ΚΚΕ σταθερά μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε μια καρικατούρα σταλινικού κόμματος, με κυρίαρχη πολιτική του επιλογή την περιχαράκωση του θεωρούμενου δικού του χώρου επιρροής. Δεν πρόκειται να αλλάξει μέχρι τη στιγμή που τα ίδια τα μέλη του απαιτήσουν την προσαρμογή στη σημερινή πραγματικότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βιώνει τη μεγαλύτερη του κρίση με αποτέλεσμα την σφοδρή αντιπαράθεση στο εσωτερικό του και την διάσπασή του.
Η προσπάθεια να μετατραπεί σε ένα άλλο ΚΚΕ, απέτυχε παταγωδώς και οι εμπνευστές αυτής της πολιτικής αργά ή γρήγορα θα βρεθούν έξω από την πολιτική βιτρίνα.
Υπάρχουν δυνάμεις με τις οποίες θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε και να συνεννοηθούμε. Και αυτή θα πρέπει να είναι μια σταθερή μας πολιτική στάση.
XI. Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εμείς είμαστε η δημοκρατική παράταξη.
Εμείς είμαστε το μεγάλο πολυσυλλεκτικό κόμμα που οδήγησε τον λαό στην εξουσία, απελευθέρωσε κοινωνικές δυνάμεις και έδωσε όραμα και προοπτική στον Ελληνικό Λαό.
Σε μας ανήκει η πολιτική ευθύνη ακόμα μια φορά.
Πολύ φοβούμαι όμως, ότι αυτό που εννοούμε, ως κόμμα σήμερα θα έχει την εικόνα ενός άδειου πουκάμισου χωρίς κορμί και πόδια για να μπορέσει να σταθεί όρθιο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Έτσι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε.
Δεν πρέπει να συνεχίσουμε.
Απευθύνομαι στον Πρόεδρο μας, τον σύντροφο Γιώργο Παπανδρέου.
Σύντροφε πρόεδρε, ξέρω ότι μαζί με εμάς πονάς και εσύ.
Ξέρω ότι νοιώθεις την αγωνία των στελεχών μας και του απλού κόσμου.
Ξέρω ότι καταλαβαίνεις τα αδιέξοδα των πολιτικών επιλογών στις οποίες σε οδήγησαν όσοι αποδείχτηκαν λίγοι, για την αντιμετώπιση των καταστάσεων που ζούμε.
Ξέρω ότι μπορείς να αλλάξεις τη ροή των πραγμάτων.
Πάρε τώρα αποφάσεις.
Άλλαξε τη φορά των πραγμάτων.
Τέλειωσε με ότι σάπιο, ανίκανο και συντηρητικό υπάρχει στο χώρο μας.
Άλλαξε ότι αποδείχτηκε επικίνδυνο για το λαό και τη χώρα.
Γκρέμισε το ΠΑΣΟΚ των παραγοντίσκων, των απολίτικων συμβούλων, των αλεξιπτωτιστών της πολιτικής, των «υπαλλήλων» των τραπεζών, των βολεμένων με όλες τις καταστάσεις και όλες τις συγκυρίες.
Γκρέμισε το ΠΑΣΟΚ της αδύναμης ηγετικής ομάδας, των άδειων γραφείων, των πεθαμένων οργανώσεων.
Γκρέμισε το ΠΑΣΟΚ της κρίσης, των απολίτικων διαδικασιών, της από-ιδεολογικοποίησης, της οργανωτικής παρακμής.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ δεν το θέλουμε. Δεν το χρειάζεται η κοινωνία. Δεν είναι χρήσιμο στη χώρα.
Σύντροφε Πρόεδρε,
Πάμε τώρα σε ένα Συνέδριο για να συζητήσουμε από την αρχή τα του οίκου μας, χωρίς προαπαιτούμενα και χωρίς αποκλεισμούς.
Πάμε σε ένα Συνέδριο για να ματώσουμε αλλά να δώσουμε ξανά όραμα και προοπτική σε αυτούς που μας ακολούθησαν και μας εμπιστεύτηκαν.
Πάμε να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε αλλά να διασφαλίσουμε τις πολιτικές προϋποθέσεις της ενότητας μας.
Πάμε να εξετάσουμε πως το ΠΑΣΟΚ θα ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του και να απαντήσουμε με προοδευτικούς όρους στο ερώτημα τι είμαστε, ποιους εκφράζουμε, τι θέλουμε, πως θα το πετύχουμε.
XII. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: ΑΞΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Όλο και περισσότερο γίνεται φανερό ότι ξένα κέντρα αποφασίζουν για τη διακυβέρνηση της χώρας. Όλο και συχνότερα ο Υπουργός Εργασίας αφήνει να φανεί ότι οι άλλοι αποφασίζουν.
Επειδή οι ομολογίες αδυναμίας στα τηλεοπτικά παράθυρα και οι διαξιφισμοί στην τηλεόραση με τους δημοσιογράφους δεν συνιστούν θέση ούτε πειστικές απαντήσεις είναι πλέον η ώρα να αποφασίσουμε ως κυβέρνηση και κόμμα τι θα κάνουμε.
Όλοι μας έχουμε πειστεί ότι χρωστάμε, ότι τα πράγματα είναι άσχημα, αλλά θα πρέπει να μάθουμε τι έρχεται. Είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να υπάρξει σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Είναι άμεση ανάγκη να υπάρξουν νέοι στόχοι και πολιτικές ανακούφισης του ελληνικού λαού πριν η αγανάκτηση και η απελπισία του κόσμου μεταβληθούν σε ανεξέλεγκτη οργή προς όλους όσους μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής.
Είναι μοιραίο σε περιόδους κρίσης και εκτάκτων αναγκών οι αξίες να μεταβάλλονται και οι λύσεις να αναζητούνται με βάση τις ανάγκες των πραγμάτων.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε τις ιστορικές μας καταβολές, τις σοσιαλιστικές και δημοκρατικές μας αναφορές και προπαντός την πολιτική μας ευθύνη ότι όπως δώσαμε ελπίδες και όραμα στον ελληνικό λαό το ' 81 το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και σήμερα.
Η Αριστερή Πρωτοβουλία έχοντας υπόψη όλα αυτά απαιτεί να υπάρξει ένα σχέδιο εξόδου από την σύγχρονη υποτέλεια.
Είναι εθνική απαίτηση απέναντι στην σύγχρονη αποικιοκρατία να αλλάξουν στην κυβέρνηση τρόπος σκέψης και συμπεριφορές.
Είναι καιρός πλέον να υπενθυμίσουν παντού ότι οι χώρες κυβερνιούνται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους και όχι από τράπεζες και τους υπαλλήλους τους, γι' αυτό και καταθέτουμε άξονα για την διαμόρφωση ενός σχεδίου από την κρίση.
Α. ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. ΧΡΟΝΟΣ ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗΣ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗΣ.
Το δυναστικό μνημόνιο που λειτουργεί πλέον ως ευαγγέλιο της κυβερνητικής πολιτικής παραπέμπει πλέον οδυνηρά σε μια πικρή πραγματικότητα.
Το χρέος είναι μεγάλο και οι σχετικές μελέτες προβλέπουν ακόμη μεγαλύτερη αύξηση που θα φτάσει τα δύο επόμενα χρόνια στο 145% του ΑΕΠ ήτοι 470 δισ. Ευρώ. Διερωτάται κανείς πως λοιπόν θα βγούμε από τη διεθνή επιτήρηση, πως θα μπορέσουμε να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης που θα δώσει τη δυνατότητα εξόδου.
Τα αποπληθωριστικά μέτρα που επιβάλλει η κυβέρνηση προκαλούν βαθύτατη ύφεση που καταστρέφει τις υπάρχουσες πιθανότητες για μελλοντική ανάπτυξη και ωθούν μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε ανασφαλή και αδύναμη οικονομική κατάσταση.
Είναι αναποτελεσματική γιατί η επιβάρυνση του ΑΕΠ κάνει πιο δύσκολη την εξυπηρέτηση του χρέους, που θα συνεχίσει να συσσωρεύεται και να μεγαλώνει λόγω των ληξιπρόθεσμων επιτοκίων που θα προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα και μετά θα συμψηφιστούν όποτε και θα αυξάνονται όταν ακόμη η χώρα θα πάψει να δανείζεται.
Είναι λοιπόν προφανές ότι τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και ευρωζώνης δύσκολα μπορούν να λυθούν και τέλος πάντων δεν μπορούν να λυθούν με απλές εισροές κονδυλίων από την Ε.Κ.Τ και το Δ.Ν.Τ.
Η μόνη λύση που φαίνεται είναι η εξής: Αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που θα σημαίνει ένα γερό ταρακούνημα για τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που έχουν δανείσει εκτενώς το ελληνικό κράτος και βοήθησαν να δημιουργηθούν οι ανισορροπίες που έχουν κάνει την ελληνική οικονομία λιγότερο ανταγωνιστική από τη γερμανική για παράδειγμα. Αν δεν συμβεί αυτό, το βάρος αναπροσαρμογής πέφτει αποκλειστικά στον ελληνικό λαό και το βάρος θα το επωμιστούν πολλές γενεές Ελλήνων.
Μας καταδικάζουν σε μια περίοδο οικονομικής αποτελμάτωσης και μείωσης εισοδημάτων σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που αυτό συνεπάγεται. Γι’ αυτό και η αναδιάρθρωση του χρέους είναι αναγκαία όσο ποτέ και εξηγούμε αυτό δεν σημαίνει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ώστε να μειωθεί.
Αντίθετα αναδιάρθρωση του χρέους σημαίνει επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και όχι μείωση των ομολόγων. Η επιμήκυνση του χρόνου πληρωμής πρέπει να συνοδευτεί με ημερομηνία εξόδου στην ελεύθερη αγορά για δανεισμό που θα συνοδεύεται με συγκεκριμένο στοχευμένο αναπτυξιακό σχέδιο.
Ένα μέρος των χρημάτων θα πρέπει να πηγαίνει στην ανάπτυξη και στην ουσιαστική οικονομία ώστε να τονωθεί η κατανάλωση. Παράλληλα θα πρέπει να υπάρξει ένα δίκαιο φορολογικό νομοσχέδιο για να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους για να διασφαλίσει την λειτουργικότητα του και να εξυπηρετεί το χρέος.
Β. ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Το ευαγγέλιο του μνημονίου θέτει όμως ένα ουσιαστικότερο πρόβλημα που απειλεί να καταπιεί το δημοκρατικό καθεστώς. Ευθέως πλέον απειλεί τη δημοκρατική μας τάξη. Το ελληνικό κοινοβούλιο δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να ζητήσει ζητήματα που αφορούν οικονομικά ζητήματα. Αρκεί μια υπουργική απόφαση και ένα προεδρικό διάταγμα για να ρυθμιστούν τα θέματα.
Το πολιτικό σύστημα σταδιακά μετεξελίσσεται σε μια αυταρχική αριστοκρατική ομάδα που αποφασίζει για όλα στο όνομα του πρωθυπουργού.
Οι βασικές συνταγματικές λειτουργίες αντί να εξισορροπούν τις τρεις βασικές εξουσίες, (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική) ώστε να διασφαλίζονται οι ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών που έχουν υποταχθεί στην εκτελεστική με αποτέλεσμα να ταράζονται τα θεμέλια της αστικής μας δημοκρατίας.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας μέσα στο σκηνικό της εξελισσόμενης κρίσης, μέρα με τη μέρα, αποστεωμένο από νέα πρόσωπα και νέες ιδέες, πανικόβλητο από τις κοινωνικές επιπτώσεις της, εθελοτυφλεί και συρρικνώνεται σε κομματικό σύστημα ολιγαρχικού τύπου.
Αναζητεί σωσίβια στα ΜΜΕ και την οικονομική ολιγαρχία και θυσιάζει το σύνολο των πολιτικο-επικοινωνιακών εφεδρειών του υπέρ μιας άνισης μάχης χαρακωμάτων. Ηθικολογία, λαϊκισμός, κυνήγι μαγισσών, επικοινωνισμός, αποπροσανατολισμός, επιστρατεύονται για τη διάσωσή του.
Αγνοεί στην πραγματικότητα τα προβλήματα των ανθρώπων, τα προσπερνάει αδιάφορα και πολλές φορές στέκεται απέναντι, χωρίς να κατανοεί το αδιέξοδό του. Προφανές αδιέξοδο αφού επιλέγει την πολιτική των αριθμών αντί της πολιτικής των ανθρώπων.
Το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα είναι πλέον εμπόδιο στις αλλαγές και ανάχωμα στην κίνηση προς το μέλλον. Αυτό-περιστοιχίζεται στον κόσμο του, περικυκλωμένο από ψευδο-ελιτ που το τροφοδοτεί με πολιτικό προσωπικό, αφήνοντας έξω την πραγματική ζωή και τα προβλήματά της, δηλ. τους ανθρώπους.
Μέσα σε αυτό το σύνολο των κοινωνικο-πολιτικών συνθηκών, η ανησυχία, η ανασφάλεια και ο φόβος για το αύριο δυναμώνει στις ψυχές των ανθρώπων, τους απομακρύνει από κάθε συμμετοχή που θα οδηγούσε σε πραγματικές αλλαγές και θα αμφισβητούσε στην πράξη τις ασφυκτικές λειτουργίες του πεπερασμένου πολιτικού συστήματος.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι πλέον αντίπαλος της κοινωνίας, με ό, τι αυτό, αργά ή γρήγορα, συνεπάγεται. Και αυτό γίνεται πλέον συνείδηση, μέρα με τη μέρα, από ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Γι’ αυτό η Αριστερή Πρωτοβουλία με αίσθηση υψηλής ευθύνης προτείνει να ζητήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ η επόμενη βουλή να είναι συντακτική για να ζητήσει, να εκσυγχρονίσει και να αποκαταστήσει το πολιτικό σύστημα της χώρας που τόσο πλήττεται σήμερα και ταυτόχρονα να προσδώσει στο σύνταγμα τον κοινωνικό χαρακτήρα που τόσο έχει ανάγκη σήμερα η χώρα. Πρέπει να θωρακιθεί το δημοκρατικό μας καθεστώς και να υπάρξει:
- Θεσμική προτεραιότητα της δημόσιας ελευθερίας απέναντι στην ιδιωτική ελευθερία.
- Κατοχύρωση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων των προσώπων και εγγύηση τους απέναντι στην κρατική εξουσία.
- Ουσιαστική κατοχύρωση στο δικαίωμα της ζωής, της εργασίας, της υγείας, της παιδείας.
- Αποτελεσματική εξισορροπήσει των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού.
- Αποκατάσταση και ουσιαστική λειτουργία των σχέσεων μεταξύ της νομοθετικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας. Η κάθε μία πρέπει να έχει την δική της αυτονομία και να ελέγχεται γι’ αυτό.
Στο πλαίσιο αποκατάστασης του κύρους του πολιτικού συστήματος πρέπει να υπάρξει ένας εκλογικός νόμος που θα περιορίζει αισθητά το μαύρο πολιτικό χρήμα, θα λαμβάνει υπόψη του την αρχή της αναλογικότητας των πολιτικών δυνάμεων, θα εγγυάται την παρουσία ισχυρής κυβέρνησης και τέλος θα σέβεται την εσωτερική δημοκρατία των κομμάτων.
Η χώρα έχει ανάγκη από ισχυρές συλλογικότητες και όχι από κομματικούς μηχανισμούς και μεσσιανικές προσωπικότητες.
Τέλος ανεξάρτητα με το αν διαφωνεί κανείς με τον «Καλλικράτη» θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ένα πράγμα. Δεν χτίζονται νέα οικοδομήματα με παλαιές πρακτικές. Δεν γίνεται να θέλουμε να ξαναχτίσουμε την περιφερειακή δομή της χώρας και να ορίζεται μια επιτροπή με την παλιά λογική για να δώσει χρίσμα.
Αν επιθυμούμε συμμετοχή του κόμματος όλες οι υποψηφιότητες που θα λάβουν χρίσμα να συζητηθούν και να αποφασιστούν τουλάχιστον από το Εθνικό Συμβούλιο.
Γ. ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Είναι βέβαιον ότι τα μέτωπα στην εξωτερική πολιτική είναι πολλά.
Το Κυπριακό, οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Σκοπιανό πρέπει να αποτελούν άμεση προτεραιότητα.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σύγχρονη Ελλάδα πρέπει να ενισχύσει τις δυνατότητες του ρόλου της στην διεθνή σκηνή.
Η στροφή της Τουρκίας προς την ανατολή πρέπει να γίνει σημείο προβληματισμού ώστε να ενισχυθούν οι σχέσεις μας με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ σε σταθερή και ισότιμη βάση.
Πρέπει να επιβεβαιώσουμε τον ρόλο μας ως Ευρωπαίοι και να διευρύνουμε τους ορίζοντες της εξωτερικής μας πολιτικής εκμεταλλευόμενοι τις σχέσεις μας με τον Αραβικό κόσμο και την νέα κατάσταση που αναδύεται στην Μέση Ανατολή.
Επιβάλλοντας ανοίγματα και διεύρυνση των σχέσεων με τις νέες αναδυόμενες διεθνείς δυνάμεις και να επανεξετάσουμε τις σχέσεις μας με την Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία ώστε να αναδειχθεί ο ρόλος μας στη διεθνή σκηνή.
Μόνο με ενδυνάμωση της διαπραγματευτικής μας σχέσης θα προστατευθούν αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα μας. Ζούμε σε περιβάλλον ρευστό και μεταβλητό. Οι ρόλοι των κρατών εναλλάσονται γρήγορα και προσαρμόζονται διαρκώς τα νέα δεδομένα και πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό με μελέτες και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και όχι με απρογραμμάτιστες κινήσεις και αποσπασματικά ταξίδια που δεν έχουν αποτέλεσμα.
XIII. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η αγωνία μας είναι μεγάλη και ο αγώνας μας δύσκολος, αλλά δεν γίνεται να υποκύψουμε σε αποφάσεις που απαξιώνουν την ζωή μας.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ πρέπει να αγωνισθούμε για ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ ενωμένο δυνατό, δημοκρατικό και σοσιαλιστικό για να βγει η χώρα από την κρίση.
ΔΕΝ ΜΑΣ τρομάζουν οι θυσίες αρκεί να σχεδιάσουμε εμείς το μέλλον μας.
Και γνωρίζουμε και θέλουμε και μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων.
Να ξαναδώσουμε αξία στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Να ξαναδώσουμε αξία στην ταυτότητα του μέλους, να ξαναδώσουμε σημασία στη σοσιαλιστική μας κατεύθυνση.
Στην εποχή της ασάφειας.
Στην εποχή της ανώνυμης υποταγής, εμείς σηκώνουμε ανάστημα για να γίνουμε επώνυμοι στρατιώτες μιας μεγάλης ανατροπής.
Έχουμε ταυτότητα και δεν την κρύβουμε.
Έχουμε ιδεολογία και δεν την κρύβουμε.
Έχουμε δεσμευτεί για το λαϊκό συμφέρον και δεν αλλάζουμε πορεία.
Γυρίσαμε την πλάτη στις σειρήνες της εξουσίας για να μην γυρίσουμε την πλάτη μας στο μέλλον. Για να μην μπορεί κανείς να μας απαγορεύει να μιλάμε.
Γι' αυτό είμαστε εδώ, γι' αυτό είμαστε μαζί, γι' αυτό είμαστε πολλοί, γι' αυτό είμαστε φανεροί.
Ούτε τα παρασκήνια, ούτε οι σκοτεινές αίθουσες μας ταιριάζουν.
Όλα στο φως.
Όλα μπροστά.
Απευθύνομαι σε όλους εσάς, αλλά και στις φίλες και τους φίλους, τις συντρόφισσες και τους συντρόφους, που δώσαμε κοινούς αγώνες όλα αυτά τα χρόνια:
Ξέρω ότι νοιώθετε απογοήτευση.
Ξέρω ότι πολλές φορές νοιώσατε προδομένοι.
Ξέρω ότι είστε οργισμένοι και πιεσμένοι από αυτά που ζείτε στην καθημερινότητα σας.
Ξέρω ότι σκεφτήκατε να τα παρατήσετε, να πάτε σπίτια σας, να τραβήξετε ένα τεράστιο Χ, στο παρελθόν.
Ακούστε:
Στρατευτήκαμε εθελοντικά. Δώσαμε ότι μπορούσε ο καθένας γιατί μας ενέπνευσαν οράματα και αξίες. Προσφέραμε. Δεν ζητήσαμε, δεν διεκδικήσαμε θέσεις και προνόμια.
Περάσαμε μαζί δύσκολες στιγμές, αλλά μείναμε πάντοτε εδώ θεματοφύλακες μιας ιστορίας και μιας πολιτικής παρακαταθήκης που δεν θα τη χαρίσουμε σε κανέναν.
Δεν φοβηθήκαμε, όταν πολλοί κρυβότανε, να βγούμε μπροστά και να υπερασπιστούμε την αλήθεια.
Θα δώσουμε και αυτή τη μάχη, από τη θέση που έχει ο καθένας. Θα ενώσουμε τις μικρές μας δυνάμεις για να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων.
Γιατί μαζί μπορούμε!
Γιατί όλοι καταλαβαίνουμε ότι αν δεν αλλάξουμε τώρα δεν θα υπάρχει αύριο.
Ενώστε τις δυνάμεις και τις φωνές σας για να φτάσει δυνατό το μήνυμα στην Κυβέρνηση και τον Πρόεδρο μας.
Γιατί εμείς συνεχίζουμε να οραματιζόμαστε το ανέφικτο γιατί είμαστε ρεαλιστές.
Και όπως έλεγε και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ:
«Πολύ καιρό αγωνίστηκες.
Δεν μπορείς άλλο πια να αγωνιστείς.
Άκου λοιπόν:
Είτε φταις είτε όχι:
Σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις»
=========================================="O σιωπών δοκεί συναινείν"
