Αιγίνιο….. 2010

πολλά  τα  χαμένα  όνειρα

γράφει  ο  Αγγελος  Αγγελίδης 

 

            Πολλά  ακούσαμε και πολλά πιστέψαμε. Περνούσαν οι μέρες, τα χρόνια, οι περίοδοι κι οι εποχές. Περνούσαν και τα πολιτικά και τα αυτοδιοικητικά πρόσωπα τόσο της συμπολίτευσης, όσο και των αντί-στοιχων προσώπων στην αντιπολίτευση.  Ο απλός λαός της περιοχής και περισσότερο οι δραστηριοποιημένοι πολίτες άκουσαν, πίστεψαν, ονει-ρεύτηκαν. Εδιναν κι έπαιρναν οι συζητήσεις απ΄ τη πρώτη κιόλας βραδιά. Οι πιο σχετικοί με το εμπόριο φαντάστηκαν και σχεδίασαν μελλοντικές κινήσεις και επενδυτικές δράσεις. Οι αγρότες φαντάστηκαν τις καλύτερες μέρες στη δουλειά τους. Οι άνεργοι έζησαν την ελπίδα για νέες θέσεις εργασίας στην περιοχή. Οσο όμως περνούσαν οι μέρες και οι μήνες τα λόγια παρέμεναν λόγια και η ουσία των λόγων των υπευθύνων πουθενά. Και τα λόγια γίνονταν όνειρα και τα όνειρα χάνονταν στο φως, με το πέρασμα μιας ολόκληρης πάλι άγονης χρονιάς.

            Η προνομιούχος γη της Βόρειας Πιερίας και ο από όλους πολύ σωστά αποκαλούμενος ¨ευλογημένος τόπος¨ εξυμνήθηκε κατά καιρούς. Αναγνώρισαν και υπερθεμάτισαν την Συγκοινωνιακή Κομβικότητα. Προσπάθησαν να τονίσουν την πολύτιμη συνεισφορά του ποταμού Αλιάκμονα για την άρδευση και την γεωργία και τα πλεονεκτήματα από το Δέλτα του. Πολλοί θυμήθηκαν ακόμη και τον ΟΛΥΜΠΟ και προσπάθησαν να συνδέσουν την ευημερία της γενικότερης περιοχής με το παγκόσμιο αυτό φυσικό μνημείο.

            Εδώ και είκοσι χρόνια, κάτι που έντιμα και απόλυτα εγγυάται η προσωπική μου ώριμη μνήμη, στα επίσημα Εγκαίνια της ετήσιας Εμπο-ροπανήγυρης υπήρχε η εξαγγελία και η υπόσχεση από επίσημα πολιτικά χείλη ότι είναι ζήτημα χρόνου η μεταφορά Κλαδικών Εκθέσεων στο Αιγίνιο.  Ο καλός σχεδιασμός, η καλή οργάνωση και η πετυχημένη τελετή των εγκαινίων για τη νέα Εμποροπανήγυρη δημιουργούσε σε όλους αναμφίβολα ευφορία, αισιοδοξία και ενθουσιασμό. Και μάλλον πάνω σ΄ αυτόν τον ενθουσιασμό τα πολιτικά πρόσωπα έριχναν τις ελπιδοφόρες ρουκέτες τους. Ελπιδοφόρες για τον λαό της περιοχής που από αύριο θα ονειρευόταν οικονομική ανάπτυξη στην Βόρεια Πιερία και καλύτερες μέρες. Συγχρόνως όμως και για τους ίδιους τους πολιτικούς ελπίδα ψήφων διότι αργά ή γρήγορα θα έφτανε η ώρα της επόμενης κάλπης και των εκλογών. Ακούσαμε ότι θα έρθει η κλαδική της AGROTIKA, η κλαδική των Αγροτικών Μηχανημάτων και Εργαλείων, η κλαδική της Ζωοτεχνίας.  Ομως αγαπητοί μου, άλλα έδειξε η πορεία και ο χρόνος. Ναι δυστυχώς, το απόλυτο τίποτα.  

            Η υπόθεση της Πίστας Ταχύτητας Αυτοκινήτων στο δέλτα του Αλι-άκμονα χάθηκε από το 1990 λόγω της Συνθήκης RAMSAR. Η μη δια-φορετική και με εναλλακτικούς τρόπους εκμετάλλευση δεν ήταν το καλύτερο και πλέον επιθυμητό. Και όμως έγιναν παρόμοιες Πίστες και στη Βοιωτία και στη Τρίπολη και στις Σέρρες.

            Οι συνεχείς εξαγγελίες για την κατασκευή του νέου Νοσοκομείου Αποκατάστασης Τραυμάτων στο Αιγίνιο έκανε πολλούς άνεργους να πιστέψουν πως έρχεται η ώρα να λυθεί το πρόβλημά τους. Πίστεψε ο λαός σχεδόν ολόκληρης της Πιερίας ότι αλλάζει σημαντικά το οικονομικό τοπίο στο Νομό. Ιδια όμως η συνέχεια του έργου.  Απόλυτη στασιμότητα.  Και όμως οι πληροφορίες θέλουν το Νοσοκομείο (ΚΑΤ) να μεταφέρεται προς την Ανατολική Θεσσαλονίκη. 

            Εξαγγελίες και διαβεβαιώσεις για Αναδασμό της Αγροτικής Γης σε μέρος του Αγροκτήματος Αιγινίου. Οι περισσότεροι αγρότες το δέχτηκαν με ανακούφιση ξεπερνώντας τα όποια μικρά προβλήματα. Σχεδίασαν τις νέες καλλιέργειες, δρομολόγησαν πιθανή αγορά γειτονικών αγροτεμαχίων για αύξηση σε μια συγκεκριμένη περιοχή των χωραφιών τους και υπολόγισαν τα θετικά στοιχεία του εγχειρήματος του Αναδασμού. Όμως ουσιαστικός Αναδασμός δεν έγινε ακόμη. Οτι έγινε, έγινε στα χαρτιά και έμεινε στα συρτάρια των μελετητικών γραφείων.   

            Εδώ και αρκετά χρόνια δημιουργήθηκε μεγάλο θέμα για ίδρυση Νέου Βιομηχανικού Πάρκου στο Αιγίνιο. Αλλεπάλληλες συνεδριάσεις και πολλές συσκέψεις. Εμπλεκόμενοι τοπικοί Φορείς και όχι μόνο. Κι εδώ απλά ένας συνεχής χαρτοπόλεμος, ακόμη μια άσκηση επί χάρτου.  

            Αργότερα πολυσυζητήθηκε ότι η Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης θα μετεγκατασταθεί σε περιοχή συμφερόντων και της Βόρειας Πιερίας. Φημολογήθηκαν αρκετές επαφές σχετικές με το θέμα. Τελευταία πληρο-φορούμεθα όμως ότι στις δέκα πιθανές περιοχές μετεγκατάστασης της ΔΕΘ, δεν συμπεριλαμβάνεται η περιοχή Αιγινίου.  

Οι παράγοντες, οι φορείς, οι μικρές ή οι μεγάλες εξουσίες δεν κατάφεραν τίποτε να στήσουν όρθιο. Δεν άφησαν εδώ και πολλά χρόνια ένα έργο ανάπτυξης, μια σφραγίδα προόδου.  Το παράθυρο στο μέλλον ακόμη δεν άνοιξε κι αν σκεφτούμε και τις επιπτώσεις της κρίσης που πλέον βιώνουμε είναι άγνωστο αν και πότε θα ανοίξει.

Ευτυχώς που κάποια στιγμή βρέθηκαν μερικοί άνθρωποι θερμόαιμοι όμως συγχρόνως πολίτες με λογική δράση και πέτυχαν αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο στην αρχή. Ακύρωσαν με τον αγώνα τους και τα λογικά επιχειρήματα τα νέα Διόδια στο Αιγίνιο. Να έχουμε να θυμόμαστε κάποιο επίτευγμα που θα είναι το μοναδικό και μεγαλύτερο. 

Πολλά λοιπόν τα χαμένα όνειρα στο Αιγίνιο. Μια προνομιακή περιοχή που έπρεπε να πρωτοστατεί στις εξελίξεις, ξεπερνιέται και σέρ-νεται από την ταχύτητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας για πρόοδο και ανάπτυξη. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ευθύνες. Εξ άλλου η Δημοκρατική Νομιμοποίηση καλύπτει τυπικά όλους τους υπεύθυνους. Στην ουσία όμως οι ευκαιρίες ήταν πολλές, όμως οι  περισσότερες χάθηκαν.