Γράφει ο Παύλος Μπασδάρας
Σκληρός ο τίτλος, αλλά μόνο έτσι μπορείς να αποδώσεις με έμφαση και να φωτογραφίσεις τη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας, όπου παραμερίζονται σκόπιμα οι άριστοι, από τους κατ΄ επίφαση ισχυρούς και θεοποιείται η χρυσή και υπάκουη μετριότητα.
Πολλοί μα πάρα πολλοί υγιώς σκεπτόμενοι, προβληματίζονται για το τις πταίει και πώς μπορεί να επέλθει αναστροφή της κρατούσας κατάστασης, που έχει γίνει πλέον καθεστηκυία.
Η ευθύνη σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό μας βαρύνει όλους. Ας αναλογισθεί ο καθένας μας πως αντιδράσαμε, όσες φορές ακούσαμε από τα ίδια μας τα παιδία και από τον κοινωνικό μας περίγυρο το γνωστό χαρακτηρισμό ,τη λέξη «φυτό», για χαρισματικά παιδία, για άριστους μαθητές, και αρνητικά σχόλια του τύπου, ότι τα παιδιά αυτά είναι αντικοινωνικά, μοναχικά και αλλοπαρμένα.
Τα χαρισματικά αυτά παιδιά, με τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης, με την πρωτότυπη σκέψη και φαντασία, νομοτελειακά εισάγονται όλα στην ανώτατη εκπαίδευση, όπου κατά κανόνα αποφοιτούν με άριστα και συνεχίζουν με μεταπτυχιακές σπουδές. Η κοινή λογική και το δίκαιο, θα ανέμεναν πολλά από αυτά τα παιδιά, καταξιωμένα πλέον ως λαμπροί επιστήμονες ,να πλαισιώνουν τις ηγετικές θέσεις στους πανεπιστημιακούς τομείς, αν φυσικά επιλέξουν πανεπιστημιακή καριέρα αντί της ελεύθερης αγοράς. Δυστυχώς όμως το σύστημα, προτιμά τις μετριότητες , με προγνώσιμα όρια επιδόσεων και εύκολη προσαρμογή (βλέπε υποταγή) στην πανεπιστημιακή καθηγητική κλειστή τάξη που διέπεται και αυτή εν πολλοίς από κληρονομικά δικαιώματα όμοια με αυτά της τάξης των πολιτικών .
Τα προικισμένα και δημιουργικά μυαλά αντιδρούν σε παράλογες απαιτήσεις της ιεραρχίας των μετριοτήτων επειδή πατούν γερά στα πόδια τους, και δεν είναι αρεστά. Είναι κατάντια στον τόπο μας να προτιμούνται οι αρεστοί και όχι οι άριστοι. Νομίζω ότι αυτή είναι η πηγή όλων των κακών που μας οδήγησαν στην κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Στον τόπο μας, που παραδοσιακά ανθεί ο φθόνος των αρίστων και λατρεύεται ως θεός η χρυσή και υπάκουη μετριότητα, η πλέον χαρακτηριστική κίνηση εκ μέρους της εξουσίας ,υπήρξε (στις αρχές της δεκαετίας του ’80) η κατάργηση των προτύπων σχολείων, στα οποία φοιτούσαν τότε άριστοι μαθητές που είχαν επιλεγεί μέσα από αδιάβλητες και αυστηρές εξετάσεις (βλ. Βαρβάκειος Πρότυπος Σχολή κ.λ.π). Θα πρέπει να σημειώσει κανείς ότι στα δημόσια αυτά πρότυπα σχολεία, φοιτούσαν τότε δωρεάν προικισμένα παιδιά, ανεξαρτήτως εισοδήματος. Τα περισσότερα από αυτά τα χαρισματικά παιδιά, επειδή (όπως συμβαίνει συνήθως στη χώρα μας) ,«δεν τα χωρούσε ο τόπος» ,έφυγαν για πτυχιακές ή μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό και κατάφεραν με το έργο τους, να πατήσουν στις κορυφές της παγκόσμιας επιστημονικής πρωτοπορίας. Στη συνέχεια, αφού το κράτος εξόρισε τους άριστους και εξοβέλισε την ιδέα της αριστείας ως δημόσιου αγαθού, οδήγησε στη μετριότητα τη δημόσια μέση και ανώτατη εκπαίδευση. Τα χαρισματικά παιδιά στη σημερινή Ελλάδα για να μπορέσουν να αξιοποιήσουν τη δημιουργικότητά τους θα πρέπει οπωσδήποτε να φοιτήσουν σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία, που σημαίνει ότι ένας χαρισματικός φτωχός δεν έχει πλέον καμία ευκαιρία. Δεν υπάρχει άλλη ελπίδα για τους νέους από το να βγει και πάλι η σημαία της αριστείας και της δημιουργικότητας από το σαρακοφαγωμένο σεντούκι της Ελληνικής ιστορίας, κάπου εκεί μέσα θα είναι κρυμμένη, κάτω από τα σκονισμένα και άχρηστα κομματικά λάβαρα της μεταπολίτευσης.
ΜΠΑΣΔΑΡΑΣ ΠΑΥΛΟΣ
Υ.Γ : Άριστοι φυσικά υπάρχουν και έξω από τον χώρο των γραμμάτων. Πόσες φορές όμως και αυτοί, δεν αντιμετώπισαν ένα κράτος αδιάφορο μέχρι αναλγησίας. όταν τόλμησαν βασισμένοι στις ικανότητες και την ευφυΐα τους, να απαιτήσουν σύννομα την συμπαράσταση και αρωγή του σε καινοτομίες ;
