Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010
Ενα από τα θαύματα της ελληνικής φύσης, το φοινικόδασος της Πρέβελης, από χθες δεν υπάρχει.
Ενα από τα θαύματα της ελληνικής φύσης, το φοινικόδασος της Πρέβελης, από χθες δεν υπάρχει.
Ποιος έβαλε τις φωτιές και καίει τη χώρα; Οι κάτοικοί της. Ετσι, χωρίς φτιασιδώματα και περιστροφές: Οι κάτοικοί της. Οχι αυτοί που βάζουν τις φωτιές. Αυτοί που δεν τις σβήνουν.
Δεν μιλάμε για τους πυροσβέστες και τ' αεροπλάνα. Δεν μιλάμε για τους εθελοντές και τους δασοπυροσβέστες. Μιλάμε για τον ελληνικό πληθυσμό.
[.........]
Ολα εδώ δημιουργούνται από την καπατσοσύνη και την ικανοποίηση των επιθυμιών με όποιο πλάγιο τρόπο μπορεί κανείς να βρει (περιλαμβανομένης και της μεταμεσονύκτιας ψήφισης φωτογραφικών νόμων στη Βουλή) και χτίζονται πάνω σ' αυτό το μοτίβο.
Ετσι, η κοινωνία της Καρύστου και της Πρέβελης, αλλά και οποιασδήποτε Καρύστου στη χώρα έχει δημιουργηθεί έτσι, που να εξυπηρετεί τις ανάγκες ενός απολύτως ατομικού μοντέλου, από το οποίο λείπει ο μοναδικός παράγων, που προλαβαίνει και στη συνέχεια σώζει: Η Κοινωνία, η Αλληλεγγύη. Ο εθελοντισμός. Η διαρκής κοινωνική συμμετοχή.
