Γράφει ο Παύλος Μπασδάρας
Ο μεσήλικας κύριος μαυρισμένος επιμελημένα, με την χρυσή καδένα στο λαιμό, έσκιζε επιδεικτικά την κλήση της δημοτικής αστυνομίας για την παράνομη στάθμευση, στην κεντρική πλατεία της Κατερίνης και φωνασκούσε αγανακτισμένος για την εις βάρος του "αδικία". Κατόπιν κάθισε αγέρωχος στο τιμόνι του πολυτελούς τζιπ ,με τα παρανόμως φιμέ τζάμια και έφυγε σπινάροντας, κάτι επίσης παράνομο. Ο μεσόκοπος κύριος με τη χρυσή καδένα και στο χέρι, πλην αυτής του λαιμού , σίγουρα κατ΄ εμέ δεν ανήκει σ’ ένα από τα κόμματα διαμαρτυρίας, αλλά με περισσή ευκολία υιοθετεί συνθήματα και απόψεις τους , γιατί κραύγαζε. Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση που μας έφεραν. Όλοι πρέπει να πάνε φυλακή, εδώ που μας καταντήσανε. Φωνασκούσε για τις διαχρονικές ευθύνες των πολιτικών που έφεραν την οικονομική κρίση και τη χώρα σ’ αυτό το μαρασμό. Ο ατσαλάκωτος κύριος δεν έδωσε με σαφήνεια το κομματικό του στίγμα, δεν μπόρεσα να διαπιστώσω σε ποιο κόμμα εξουσίας ανήκει ,άλλωστε έχουν αμβλυνθεί τόσο οι διαφορές, μετά βεβαιότητος όμως , ανήκει στο μοναδικό έθνος των αθώων που υπάρχει στην υφήλιο. Σ’ αυτό το έθνος πάντα φταίνε οι άλλοι: το σύστημα, το κράτος, η Πολιτεία, οι πολιτικοί, ποτέ οι πολίτες.
Αυτοί είναι οι μονίμως παραπλανημένοι, τα αθώα παιδάκια που κάποιος τα παίρνει από το χέρι και τα διορίζει στο Δημόσιο. Σ’ αυτό το έθνος των αθώων φταίνε μόνο οι πολιτικοί που οι ΔΕΚΟ πλημμύρισαν από υπαλλήλους, λες και οι προσληφθέντες ήταν αλλοδαποί. " Γοερές λαϊκίστικες κραυγές μεσούσης της κρίσεως απαιτούν την πρόσληψη άλλων 100.000, για να ξεπεράσουμε ίσως την κρίση". Ακούμε συνδικαλιστές να διεκτραγωδούν τα χάλια της δημόσιας διοίκησης, λες και στα υπηρεσιακά συμβούλια (όπου ξεπλένονται αμαρτίες υπαλλήλων) υπηρετούν στελέχη από τη Ζουαζηλάνδη. Ακούμε αρχισυνδικαλιστές της ΔΕΗ να προαναγγέλλουν επαπειλουμένη απεργία υπό μορφή πολεμικού ανακοινωθέντος στο κατακαλόκαιρο και στο απόγειο της τουριστικής περιόδου . Ακούμε εφοριακούς να απεργούν ζητώντας την πάταξη της φοροδιαφυγής, λες και πρέπει να βγουν οι βατραχάνθρωποι των Ο.Υ.Κ να κάνουν ελέγχους. Ακούμε την ΟΛΜΕ να καταγγέλλει την παραπαιδεία, λες και τα ιδιαίτερα μαθήματα τα κάνουν οι Εσχίμωοι της παγωμένης Αλάσκας και όχι ορισμένα δικά της μέλη. Ακούμε επιχειρηματίες να κλαίνε για την καταβαράθρωση της παραγωγικότητας και τη μείωση της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων μας, λες και η αύξησή τους είναι κάτι σαν τη θεία φώτιση που έρχεται από τον ουρανό. Ακούμε τους αυτοαποκαλούμενους αγωνιστές της Δημοκρατίας να διαδηλώνουν «μαχητικά», καίγοντας τράπεζες μαζί με τους υπαλλήλους τους και μετά να καταγγέλλουν τη βία της αστυνομίας και την ποινικοποίηση των αγώνων τους. Ακούμε δημοσιογράφους που διευθύνουν τα ΜΜΕ, να γκρινιάζουν για την ποιότητα της ενημέρωσης . Το μόνο που απομένει είναι να ακούσουμε την κ. Λιάνα Κανέλλη να καταγγέλλει την πολιτεία, γιατί δεν εφαρμόζεται ο αντικαπνιστικός νόμος. Τέλος δεν μπορώ να μην αναφερθώ στη φανταστική εικόνα, οικεία σε όλους μας, όπου για μια βλάβη σε δίκτυο κοινής ωφελείας, που απαιτείται ένας και μόνο ένας τεχνίτης καταφθάνουν πέντε, εκ’ των οποίων οι τέσσερις παρίστανται ως επιβλέποντες και ο πέμπτος μόνο εργάζεται. Εδώ που φτάσαμε όμως δεν έχουμε την πολυτέλεια της απόκρυψης της προσωπικής μας ενοχής και πρέπει να αρχίσουμε να συμφωνούμε σε μερικά πράγματα. Πρώτον: η κρίση είναι όλων ΜΑΣ και μερίδιο ευθύνης αναλογεί στον καθένα γιατί στις Δημοκρατίες συμμετέχουμε άπαντες . Δεύτερον: οι ευθύνες είναι ετεροβαρείς. Ούτε μεταξύ πολιτικών και πολιτών είναι ίδιες, ούτε μεταξύ των πολιτικών είναι ισομερώς κατανεμημένες, ούτε καν μεταξύ των πολιτών. Τρίτον : το μερίδιο ευθύνης, για την κατάντια του τόπου που αναλογεί στον καθένα μας, αντί να το μεταθέτουμε, καλόν είναι να διδαχθούμε απ’ αυτό και να αφυπνισθούμε χωρίς να εναποθέτουμε τα πάντα στους πολιτικούς. Τελειώνοντας θέλω να επισημάνω ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά είναι δυστυχώς κρίση αξιών και αρχών και εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε, διότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι ,να μην εκμεταλλευθούμε αυτή την κρίση και να συνεχίσουμε τα ίδια αργότερα από πολύ δυσκολότερη αφετηρία.
ΠΑΥΛΟΣ ΜΠΑΣΔΑΡΑΣ
Γράφει ο Παύλος Μπασδάρας
Αυτοί είναι οι μονίμως παραπλανημένοι, τα αθώα παιδάκια που κάποιος τα παίρνει από το χέρι και τα διορίζει στο Δημόσιο. Σ’ αυτό το έθνος των αθώων φταίνε μόνο οι πολιτικοί που οι ΔΕΚΟ πλημμύρισαν από υπαλλήλους, λες και οι προσληφθέντες ήταν αλλοδαποί. " Γοερές λαϊκίστικες κραυγές μεσούσης της κρίσεως απαιτούν την πρόσληψη άλλων 100.000, για να ξεπεράσουμε ίσως την κρίση". Ακούμε συνδικαλιστές να διεκτραγωδούν τα χάλια της δημόσιας διοίκησης, λες και στα υπηρεσιακά συμβούλια (όπου ξεπλένονται αμαρτίες υπαλλήλων) υπηρετούν στελέχη από τη Ζουαζηλάνδη. Ακούμε αρχισυνδικαλιστές της ΔΕΗ να προαναγγέλλουν επαπειλουμένη απεργία υπό μορφή πολεμικού ανακοινωθέντος στο κατακαλόκαιρο και στο απόγειο της τουριστικής περιόδου . Ακούμε εφοριακούς να απεργούν ζητώντας την πάταξη της φοροδιαφυγής, λες και πρέπει να βγουν οι βατραχάνθρωποι των Ο.Υ.Κ να κάνουν ελέγχους. Ακούμε την ΟΛΜΕ να καταγγέλλει την παραπαιδεία, λες και τα ιδιαίτερα μαθήματα τα κάνουν οι Εσχίμωοι της παγωμένης Αλάσκας και όχι ορισμένα δικά της μέλη. Ακούμε επιχειρηματίες να κλαίνε για την καταβαράθρωση της παραγωγικότητας και τη μείωση της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων μας, λες και η αύξησή τους είναι κάτι σαν τη θεία φώτιση που έρχεται από τον ουρανό. Ακούμε τους αυτοαποκαλούμενους αγωνιστές της Δημοκρατίας να διαδηλώνουν «μαχητικά», καίγοντας τράπεζες μαζί με τους υπαλλήλους τους και μετά να καταγγέλλουν τη βία της αστυνομίας και την ποινικοποίηση των αγώνων τους. Ακούμε δημοσιογράφους που διευθύνουν τα ΜΜΕ, να γκρινιάζουν για την ποιότητα της ενημέρωσης . Το μόνο που απομένει είναι να ακούσουμε την κ. Λιάνα Κανέλλη να καταγγέλλει την πολιτεία, γιατί δεν εφαρμόζεται ο αντικαπνιστικός νόμος. Τέλος δεν μπορώ να μην αναφερθώ στη φανταστική εικόνα, οικεία σε όλους μας, όπου για μια βλάβη σε δίκτυο κοινής ωφελείας, που απαιτείται ένας και μόνο ένας τεχνίτης καταφθάνουν πέντε, εκ’ των οποίων οι τέσσερις παρίστανται ως επιβλέποντες και ο πέμπτος μόνο εργάζεται. Εδώ που φτάσαμε όμως δεν έχουμε την πολυτέλεια της απόκρυψης της προσωπικής μας ενοχής και πρέπει να αρχίσουμε να συμφωνούμε σε μερικά πράγματα. Πρώτον: η κρίση είναι όλων ΜΑΣ και μερίδιο ευθύνης αναλογεί στον καθένα γιατί στις Δημοκρατίες συμμετέχουμε άπαντες . Δεύτερον: οι ευθύνες είναι ετεροβαρείς. Ούτε μεταξύ πολιτικών και πολιτών είναι ίδιες, ούτε μεταξύ των πολιτικών είναι ισομερώς κατανεμημένες, ούτε καν μεταξύ των πολιτών. Τρίτον : το μερίδιο ευθύνης, για την κατάντια του τόπου που αναλογεί στον καθένα μας, αντί να το μεταθέτουμε, καλόν είναι να διδαχθούμε απ’ αυτό και να αφυπνισθούμε χωρίς να εναποθέτουμε τα πάντα στους πολιτικούς. Τελειώνοντας θέλω να επισημάνω ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά είναι δυστυχώς κρίση αξιών και αρχών και εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε, διότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι ,να μην εκμεταλλευθούμε αυτή την κρίση και να συνεχίσουμε τα ίδια αργότερα από πολύ δυσκολότερη αφετηρία.
ΠΑΥΛΟΣ ΜΠΑΣΔΑΡΑΣ
Γράφει ο Παύλος Μπασδάρας
