Βούτυρο (και μέλι;) στη... φρυγανιά του Παπανδρέου
Πάγωσε χθες – ή θα παγώσει... σήμερα – το χαμόγελο στα χείλη όσων νεοδημοκρατών έχουν την ατυχία να μην βρίσκονται σε συνειδητή αποχή από τις ειδήσεις λόγω διακοπών.
Η επιλογή του Βασίλη Κικίλια από τη Ν.Δ. ως υποψηφίου περιφερειάρχη Αττικής – για τη θέση δηλαδή του... πρωθυπουργού Νο 2, όπως κάποια στιγμή έχει αξιολογήσει ο... κανονικός πρωθυπουργός – δεν θα λέγαμε ότι ενθουσιάζει τους οπαδούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι λόγοι γι’ αυτό είναι κάμποσοι:
● Κατ’ αρχάς είναι μια αδύναμη και ελάχιστα πολιτική επιλογή, η οποία δηλώνει τον φόβο της Ν.Δ. να πολιτικοποιήσει τις εκλογές. Είναι προφανές ότι στην αξιωματική αντιπολίτευση απέχουν πολύ από το να πιστέψουν στον εαυτό τους και να προτείνουν με στεντόρεια φωνή την υποτιθέμενη «εναλλακτική πρότασή» τους, την οποία ούτως ή άλλως αρθρώνουν με συστολή και ανασφάλεια.
● Ύστερα γίνεται σε λάθος στιγμή. Παρ’ ότι γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα από τα κύρια μέτωπα δοκιμασίας της κυβερνητικής αντοχής, οι της Ν.Δ. όχι μόνο επιλέγουν μια αδύναμη υποψηφιότητα, αλλά τη δημοσιοποιούν πρώτοι δίνοντας την ευκαιρία στον Γ. Παπανδρέου όχι μόνο να κάνει αυτός την επικοινωνιακή ρελάνς, αλλά και να βρει με άνεση υποψήφιο που να ξεπερνά τα μέτρα του αντιπάλου του.
● Με την επιλογή μιας χαμηλών μεν τόνων, αλλά μη πολιτικής, μη υπερκομματικής και μη συμβολικής υποψηφιότητας, η Ν.Δ. φανερώνει έναν φόβο της: ότι η οργή όσων προσέλθουν στην κάλπη δεν θα αφορά μόνον την κυβέρνηση, αλλά και τη Ν.Δ. Ακόμη κι αν η τσαντίλα του κόσμου αφορά μόνο την καραμανλική διακυβέρνηση και όχι τη σημερινή ηγεσία της Ν.Δ. στο μέρος των ευθυνών για το κατάντημα της χώρας, είναι ωστόσο προφανής η νεοδημοκρατική ανησυχία ότι η αδυναμία του Σαμαρά να απογαλακτιστεί από τον καραμανλισμό θα φέρει μια πρόωρη τιμωρία και για τον πρόεδρο της Ν.Δ. Ως εκ τούτου μάλλον επιλέγει να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα.
Έτσι τώρα το ερώτημα για τους νεοδημοκράτες είναι τι θα γίνει όχι μόνον έναντι του ΠΑΣΟΚ, αλλά και έναντι του... ΛΑΟΣ, ο οποίος, παρότι έχει υποστεί κορυφαίες επικοινωνιακές και πολιτικές ήττες με τις συνεχείς ταυτίσεις του με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (ΔΝΤ και Μνημόνιο, αλλά και σύμπλευση με τον ακροδεξιό και επικίνδυνο πλέον για τη χώρα μας Νετανιάχου), δεν παύει να αποτελεί μια ακραία δεξιά και λαϊκίστικη φωνή σε μια περιφέρεια η οποία συγκεντρώνει τον βασικό όγκο των μεταναστών, με όλα τα προβλήματα και τους προβληματισμούς που αυτό συνεπάγεται σε περίοδο κρίσης.
Με άλλα λόγια: Όλα τα είχε ο Σαμαράς, ο... Κικίλιας του έλειπε!
