Από το Μαρικάκι
Ο γνωστός καημός μερίδας της αριστεράς για «συνάντηση» με το σοσιαλιστικό χώρο (ή μήπως σοσιαλδημοκρατικό;) φαίνεται να «ικανοποιείται» (κάπως βιαστικά) δια της θεσμικής οδού προς το παρόν, με την εκλογική σύμπραξη στην περιφέρεια Αττικής του ΣΥΝ(με απόφαση της πλειοψηφίας του και σημαίνουσες διαφωνίες) και εκπροσώπων του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ που διαφωνούν με το Μνημόνιο.
Με την ευχή να εμπνεύσει αυτή η σύμπραξη ευρύτερες διεργασίες όσμωσης στη βάση των δύο πολιτικών χώρων ώστε προοπτικά να διαμορφωθεί ένας νέος συσχετισμός δύναμης που θα διατυπώνει όλο και πιο ηχηρά τη δυσαρέσκειά του απέναντι στο μνημόνιο και το αίτημά του αυτό (το μνημόνιο) να εγκαταλειφθεί πάραυτα από την κυβέρνηση. Μπορεί τα πράγματα να είναι τόσο απλά τελικά, όμως η αριστερά άπειρες φορές έχει αποδειχθεί υπεραισιόδοξη στις προβλέψεις της και ανεπαρκής στις αναλύσεις της.
Στο φύλλο του περασμένου Σαββάτου της εφημερίδας «Δρόμος», το μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ Νίκος Βούτσης αναφέρεται στο σκεπτικό αυτής της επιλογής του ΣΥΝ που τόσες αντιδράσεις ξεσήκωσε οδηγώντας σε ντε φάκτο διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως παραδέχονται πια πολλοί από τα ηγετικά κλιμάκια του χώρου.
Λέει λοιπόν το εξής: « Η δικιά μας πολιτική επιλογή ήταν και είναι να συνεργαστούμε με το υπαρκτό πολιτικό ρήγμα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, που κάθε φορά έπαιρνε και διαφορετικά ονόματα (...) θέλαμε με όποιο υπαρκτό πολιτικό ρήγμα εμφανιζόταν στο ΠΑΣΟΚ να έχουμε στην κεντρική μάχη στην περιφέρεια της Αθήνας μια συνεργασία. Να έχουμε την υποδοχή της δυσαρέσκειας του ΠΑΣΟΚ».
Σε αντίθεση με άλλες απόψεις εντός κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ το στέλεχος του ΣΥΝ επιμένει στη θέση για «υπαρκτό πολιτικό ρήγμα» στο ΠΑΣΟΚ, παρόλο που ο ίδιος ο Μητρόπουλος π.χ., δήλωνε λίγες μέρες πριν την επισημοποίηση της υποψηφιότητάς του ότι κατά τα άλλα στηρίζει την προ μνημονίου πολιτική του ΠΑΣΟΚ.
Και συνεχίζει το στέλεχος του ΣΥΝ, λέγοντας: «Θεωρούσαμε ότι τα ψηφοδέλτια θα πρέπει να είναι ευρύτερα χωρίς κομματικά στελέχη μπροστά, διότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είναι συνηθισμένοι να ψηφίζουν ανθρώπους του χώρου τους»!
Αν καταλαβαίνουμε καλά λέγεται ότι η αριστερά δεν έχει και ιδιαίτερη τύχη με τη δική της ταυτότητα στον χώρο με τον οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει συνάντηση! Κοινώς, δεν πείθει. Αλλά τότε πού είναι η συνάντηση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ με την αριστερά και πού το ρήγμα των πρώτων με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, αν εξακολουθούν να ρέπουν στις παλιές τους συνήθειες; Και που το στίγμα και η πολιτική πρόταση της αριστεράς μέσα σε όλη αυτή την ιστορία;
Τί κατεύθυνση μπορεί να έχει αυτή η συνάντηση και τι βάθος μπορεί να έχει αυτό το «ρίσκο» που λέγεται ότι αναλαμβάνει ο ΣΥΝ όταν εξαντλείται σε μια εκλογική σύμπραξη κα μάλιστα όχι άμεσα πολιτική, η οποία απ’ ό,τι φαίνεται προϋποθέτει κάποιου είδους εκπτώσεις από την πλευρά της αριστεράς;
Δεν είναι αμελητέο ζήτημα μια καταγραφή της δυσαρέσκειας της κοινωνικής και ίσως και της κομματικής βάσης του ΠΑΣΟΚ. Αλλά μπορεί αυτό να είναι το πρόταγμα για την αριστερά σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία; Να απομειώνεται ο ρόλος της σε υποδοχέα των διαφωνούντων του ΠΑΣΟΚ, όταν σε πρώτο πλάνο θα όφειλε να είναι εμφατικά η εναλλακτική διέξοδος; Και στο κάτω κάτω η αριστερά σήμερα θέλει απλώς να τιμωρηθεί το ΠΑΣΟΚ που αθέτησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις όπως έλεγε ο Τσίπρας τόσο καιρό για να μην κακοκαρδίσει τους πράσινους ψηφοφόρους, ή επιδιώκει την ανατροπή της πολιτικής του; Ηττάται άραγε το ΠΑΣΟΚ πολιτικά και ιδεολογικά με μια ψήφο διαμαρτυρίας που δεν έχει υποψία ρήξης σε αυτά τα επίπεδα, αφού σε μεγάλο βαθμό τη διαμαρτυρία καρπώνονται στελέχη που αποτελούν σάρκα εκ της σαρκός του;
Το στέλεχος του ΣΥΝ καταλήγει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μέλλον ως ΣΥΡΙΖΑ τέτοιος και διευρυμένος εάν κατορθώσει να δημιουργήσει από τα κάτω τις αντιμνημονιακές συνθήκες και προϋποθέσεις με σύμπτυξη δυνάμεων που θα σπάνε από τα αριστερά από τη σοσιαλδημοκρατία».
Όμως, ποιο εν τέλει είναι αυτό το «από αριστερά» σήμερα, που θα μπορούσε να συμπτύξει δυνάμεις, μάλλον δεν μας δίνονται πειστικές απαντήσεις. Το μίνιμουμ αίτημα της απαλλαγής από το μνημόνιο, μάλλον δεν αρκεί, πολλώ δε μάλλον όταν εσχάτως ομολογείται η πρόθεση της αέναης επιτήρησης και κηδεμονίας της χώρας, με ή χωρίς μνημόνια, με ή χωρίς Παπανδρέου, είναι δεν είναι σωστό το φάρμακο. Ούτε η ενότητα από μόνη της βοηθάει όταν δεν είναι συνομολογημένος ο κεντρικός στόχος και τα μέσα επίτευξής του. Το θέμα είναι αν στις κεντρικές παρεμβάσεις της η αριστερά καταφέρνει να διαφωτίσει τον κόσμο όσον αφορά τις αιτίες της οικονομικής κρίσης, του χρέους, και όσον αφορά μια εναλλακτική διέξοδο που θα συνοδεύεται από προοπτικές ανάπτυξης της χώρας από τη σκοπιά των συμφερόντων της κοινωνίας. Αλλά εδώ και τρεις μήνες η συγκεκριμένη αριστερά έψαχνε τα πρόσωπα και τους συμβολισμούς και όχι τις λύσεις....
