Κάτι τρέχει στα γύφτικα
Του Δημήτρη Μυ
Δυστυχώς... επιστρέψαμε. Η ανεμελιά (;) και οι ψευδαισθήσεις των ζεστών καλοκαιρινών ημερών δίνουν τη θέση τους στην καυτή οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Η κατάστασή μας θυμίζει κάτι από σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας: Μοιάζουμε με ταξιδιώτες στον χρόνο, σε ένα ταξίδι όμως που πάει προς τα πίσω, στη δεκαετία του 50. Κι ακόμη πιο πίσω. Τότε που η ψωροκώσταινα ζούσε με δανεικά, με Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, με αναδιαρθρώσεις χρέους, με αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις και μίζες. Πολλές και μεγάλες μίζες...
Από την άλλη μεριά, ο κόσμος της εργασίας προσπαθούσε να τα φέρει βόλτα έχοντας ελάχιστες επιλογές: Είτε αιμοδότης μέσα από τη βαρύτατη φορολόγηση του εισοδήματός του για να βγουν οι μίζες και τα τοκοχρεολύσια των δανεικών, είτε μετανάστης...
Σε έναν τέτοιον κόσμο φαίνεται ότι επιστρέφουμε εμείς σήμερα οι κάτοικοι της (πρώην) ισχυρής Ελλάδας. Παραμυθιασμένοι από τα μεγαλεία των ολυμπιακών που μας στοίχισαν ο κούκος αηδόνι και από την βολεμένη πολιτική μας ελίτ που μας κυβερνούσε με δανεισμένη από τους πιστωτές και ...χορηγούς της εξουσία. Με δανεικά μάθαμε να ζούμε και εμείς μέχρι που εμφανίστηκαν στο δρόμο μας οι «μπράβοι» των πιστωτών για να ζητήσουν πίσω όχι αυτά που μας δάνεισαν (αυτά τα έχουμε επιστρέψει διπλά και τρίδιπλα με τόκους) αλλά κάθε πλουτοπαραγωγικό πόρο της χώρας.
Ηδη έχουν βγει στο σφυρί επιχειρήσεις του δημοσίου. Τεμαχίζονται και πωλούνται τζάμπα. Ηδη κόβονται τεμάχια από τις παραλίες μας. Ήδη χαρτογραφούνται τα νησιά και οι ακατοίκητες νησίδες μας. Ήδη δημοπρατούνται περιοχές όπου υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις για την ύπαρξη ενεργειακών κοιτασμάτων. Το σχέδιο είναι απλό και έχει επαναληφθεί στη σύντομη νεότερη ιστορία αυτού του τόπου πολλές φορές: Ο «μπατίρης» δεν έχει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης. Ξεπουλά ότι του ανήκει,όσο- όσο, μόνο και μόνο για να τη βγάλει.
Γιατί η χώρα «μπατίρησε» είναι ένα κατά βάση πολιτικό ερώτημα, το οποίο οι πολιτικές δυνάμεις της, κυρίως τα δυο κόμματα εξουσίας, αποφεύγουν να απαντήσουν. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, προϋποθέτει την ανάληψη ευθυνών. Αυτοί που κυβέρνησαν τον τόπο είναι άλλωστε οι υπεύθυνοι για τα δάνεια, για τις συμβάσεις, για τις κοινοτικές οδηγίες, για τις μίζες...
Δεν πρόκειται όμως να παρακολουθήσουμε καμία τέτοια συζήτηση για το μείζον πολιτικό ερώτημα των ημερών μας: Γιατί χρεοκόπησε η ισχυρή Ελλάδα του ευρώ; Αντί αυτής της συζήτησης θα μπουκώσουμε τις επόμενες μέρες για το δομικό ανασχηματισμό, για το αν η βαριά σκιά του Πάγκαλου θα πέσει πάνω στο Ραγκούση ή το αντίστροφο, για το αν θα βγει ο γιος της Ντόρας , για το αν ο Σαμαράς θα διαγράψει ή όχι τον Κοντογιάννη ή για το αν τελικά χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί. Περί αυτού του τελευταίου δε,πιθανόν να έχει κάποια ανάθεση έργου ο αναπληρωτής υπουργός των εξωτερικών μας από τον επίδοξο νέο «επιστάτη» της ευρύτερης περιοχής μας, Τούρκο υπουργό εξωτερικών.
Από την άλλη μεριά, ο κόσμος της εργασίας προσπαθούσε να τα φέρει βόλτα έχοντας ελάχιστες επιλογές: Είτε αιμοδότης μέσα από τη βαρύτατη φορολόγηση του εισοδήματός του για να βγουν οι μίζες και τα τοκοχρεολύσια των δανεικών, είτε μετανάστης...
Σε έναν τέτοιον κόσμο φαίνεται ότι επιστρέφουμε εμείς σήμερα οι κάτοικοι της (πρώην) ισχυρής Ελλάδας. Παραμυθιασμένοι από τα μεγαλεία των ολυμπιακών που μας στοίχισαν ο κούκος αηδόνι και από την βολεμένη πολιτική μας ελίτ που μας κυβερνούσε με δανεισμένη από τους πιστωτές και ...χορηγούς της εξουσία. Με δανεικά μάθαμε να ζούμε και εμείς μέχρι που εμφανίστηκαν στο δρόμο μας οι «μπράβοι» των πιστωτών για να ζητήσουν πίσω όχι αυτά που μας δάνεισαν (αυτά τα έχουμε επιστρέψει διπλά και τρίδιπλα με τόκους) αλλά κάθε πλουτοπαραγωγικό πόρο της χώρας.
Ηδη έχουν βγει στο σφυρί επιχειρήσεις του δημοσίου. Τεμαχίζονται και πωλούνται τζάμπα. Ηδη κόβονται τεμάχια από τις παραλίες μας. Ήδη χαρτογραφούνται τα νησιά και οι ακατοίκητες νησίδες μας. Ήδη δημοπρατούνται περιοχές όπου υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις για την ύπαρξη ενεργειακών κοιτασμάτων. Το σχέδιο είναι απλό και έχει επαναληφθεί στη σύντομη νεότερη ιστορία αυτού του τόπου πολλές φορές: Ο «μπατίρης» δεν έχει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης. Ξεπουλά ότι του ανήκει,όσο- όσο, μόνο και μόνο για να τη βγάλει.
Γιατί η χώρα «μπατίρησε» είναι ένα κατά βάση πολιτικό ερώτημα, το οποίο οι πολιτικές δυνάμεις της, κυρίως τα δυο κόμματα εξουσίας, αποφεύγουν να απαντήσουν. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, προϋποθέτει την ανάληψη ευθυνών. Αυτοί που κυβέρνησαν τον τόπο είναι άλλωστε οι υπεύθυνοι για τα δάνεια, για τις συμβάσεις, για τις κοινοτικές οδηγίες, για τις μίζες...
Δεν πρόκειται όμως να παρακολουθήσουμε καμία τέτοια συζήτηση για το μείζον πολιτικό ερώτημα των ημερών μας: Γιατί χρεοκόπησε η ισχυρή Ελλάδα του ευρώ; Αντί αυτής της συζήτησης θα μπουκώσουμε τις επόμενες μέρες για το δομικό ανασχηματισμό, για το αν η βαριά σκιά του Πάγκαλου θα πέσει πάνω στο Ραγκούση ή το αντίστροφο, για το αν θα βγει ο γιος της Ντόρας , για το αν ο Σαμαράς θα διαγράψει ή όχι τον Κοντογιάννη ή για το αν τελικά χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί. Περί αυτού του τελευταίου δε,πιθανόν να έχει κάποια ανάθεση έργου ο αναπληρωτής υπουργός των εξωτερικών μας από τον επίδοξο νέο «επιστάτη» της ευρύτερης περιοχής μας, Τούρκο υπουργό εξωτερικών.
