Τεχνικές εξαπάτησης από τον ΟΟΣΑ!
Του Σταύρου Χριστακόπουλου
«Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα επιτίθεται στον αδύναμο κρίκο (την υπερχρεωμένη Ελλάδα) ώστε να δοκιμάσει τη συνοχή ολόκληρης της αλυσίδας. Το επόμενο βήμα θα είναι η κερδοσκοπία κατά άλλων χωρών ώστε να επιτευχθούν τεράστια κέρδη. Η κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει τις τριτοκοσμικές χώρες στη δεκαετία του ’80, οι οποίες “βοηθήθηκαν” από το ΔΝΤ. [...] Παρά τις πολυάριθμες μελέτες του ΔΝΤ που προσπαθούσαν να αποδείξουν το αντίθετο, η φτώχεια αυξήθηκε στις χώρες αυτές και οι προϋπάρχουσες μεσαίες τάξεις προλεταριοποιήθηκαν».
Το απόσπασμα αυτό ανήκει σε ένα κείμενο του Γάλλου πανεπιστημιακού B. Conte, το οποίο «περιέχει εκτενή αποσπάσματα από έκθεση του ΟΟΣΑ του 1996 (γαλλικά), η οποία δίνει χρήσιμες συμβουλές στους πολιτικούς που θέλουν να καταργήσουν το κοινωνικό κράτος».
Αυτά τα αποσπάσματα μας επισημαίνει ο εξαίρετος ιστολόγος Herr K, ο οποίος το ανέσυρε στις 25 Αυγούστου. Αυτή όμως δεν ήταν η μόνη άξια λόγου επισήμανση εκείνης της έκθεσης, καθώς, σε νεότερο κείμενο του ιδίου ιστολόγου, το οποίο γράφτηκε για τη μηνιαία εφημερίδα Ρήξη (φύλλο Σεπτεμβρίου) και εν συνεχεία αναδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του Herr K, παρατίθενται πολλές ακόμη «συμβουλές» του ΟΟΣΑ, ειδικά για κυβερνήσεις οι οποίες έχουν ήδη προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Παραθέτουμε τις πιο χαρακτηριστικές από τις επισημάνσεις:
Περί προπαγάνδας
«“Μια κυβέρνηση έχει μία περίοδο χάριτος 4-6 μηνών, κατά την οποία η κοινή γνώμη την υποστηρίζει και κατά την οποία μπορεί να ρίξει την ευθύνη για τα μέτρα που θα λάβει στους προκατόχους της. Μετά την περίοδο αυτή, η κυβέρνηση θεωρείται ως ο κύριος υπεύθυνος της κατάστασης. Πρέπει λοιπόν εξαρχής να υπογραμμίσει – υπερβάλλοντας αν χρειαστεί – τις ευθύνες των προκατόχων της και τον ρόλο δυσμενών εξωτερικών παραγόντων. Στη συνέχεια, αφού εφαρμόσει το πρόγραμμα σταθεροποίησης, ο λόγος της μπορεί να είναι πιο αισιόδοξος”.
Σημειωτέον ότι “εάν μία κυβέρνηση αναλάβει δεσμεύσεις έναντι του ΔΝΤ, κάτι τέτοιο μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της, εφόσον τότε θα δύναται να απαντήσει στην αντιπολίτευση ότι η συμφωνία με το ΔΝΤ τη δεσμεύει και δεν γίνεται αλλιώς” (ελληνιστί: μονόδρομος).
Συνιστάται επίσης “να συμμετέχουν πολλοί ειδικευμένοι οικονομολόγοι στις δημόσιες συζητήσεις για την οικονομική πολιτική ώστε να διαμορφώνεται ευνοϊκό κλίμα”.
Κάτι που βοηθά πολύ είναι οι θεαματικές κινήσεις: κυνήγι φοροφυγάδων, κερδοσκόπων… “Οι κινήσεις αυτές”, σημειώνει η έκθεση, “ίσως είναι περισσότερο θεαματικές παρά αποτελεσματικές, ωστόσο το μόνο που μετράει είναι (να βελτιωθεί) η εικόνα της κυβέρνησης”».
Συμμαχίες και συντεχνίες
«Εξίσου απαραίτητη είναι όμως και η οικοδόμηση συμμαχιών και η λήψη μέτρων σταδιακά. Διότι “όσο περισσότερο υπάρχουν οργανωμένες ομάδες συμφερόντων, τόσο πιο στενά είναι τα περιθώρια κυβερνητικών ελιγμών”. Η κυβέρνηση οφείλει να στρέψει τους αγρότες κατά των δημοσίων υπαλλήλων, τον υπόλοιπο κόσμο κατά των “συντεχνιών” κ.ο.κ. Εν γένει θα πρέπει σε κάθε δέσμη μέτρων που λαμβάνει “να στηρίζεται σε συμμαχία των νικητών κατά των χαμένων” μέχρι την επόμενη δέσμη μέτρων όπου οι συμμαχίες αλλάζουν».
Πώς να υποβαθμίσετε την εκπαίδευση
«Ενδεικτικές και πολύ συγκεκριμένες είναι οι συστάσεις για το πώς θα περικοπούν εκπαιδευτικές δαπάνες:
“Όταν μειώνουμε τις δαπάνες, πρέπει να προσέχουμε να μην μειώσουμε και την ποσότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας – έστω και αν η ποιότητα πέσει. Π.χ. μπορούμε να μειώσουμε τις πιστώσεις για τα σχολεία ή τα πανεπιστήμια. θα ήταν όμως επικίνδυνο να μειώσουμε τον αριθμό των μαθητών και των φοιτητών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν βίαια αν τους στερήσουμε το δικαίωμα να γράψουν το παιδί τους στο σχολείο. Δεν θα αντιδράσουν όμως σε μία σταδιακή επιδείνωση του επιπέδου της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
Σιγά σιγά το σχολείο μπορεί να ζητήσει από τους γονείς να χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι μία σχολική δραστηριότητα* ή και να την καταργήσει. Αυτό δεν πρέπει να γίνει όμως συγχρόνως και στο διπλανό σχολείο, αν θέλουμε να αποφύγουμε τη γενικευμένη δυσαρέσκεια του πληθυσμού”».
Είναι επικίνδυνες οι απεργίες;
Τέλος ας δούμε πώς απαντά η έκθεση σε ένα... βασανιστικό ερώτημα, το οποίο απασχολεί ήδη πάρα πολλούς: «εάν οι απεργίες είναι επικίνδυνες για το καθεστώς»:
«Σύμφωνα με την εμπειρία από χώρες όπου εφαρμόστηκαν μέτρα ΔΝΤ, οι απεργίες δεν είναι επικίνδυνες καθ’ εαυτές, σε αντίθεση με τις διαδηλώσεις. “Οι απεργίες δεν αμφισβητούν το καθεστώς, κάτι που εξηγεί και την έλλειψη στατιστικής συσχέτισης απεργιών και καταστολής”. Οι απεργίες γίνονται επικίνδυνες όταν αφήνουν ελεύθερο χρόνο για άλλες πολιτικές δραστηριότητες (“οι απεργίες των εκπαιδευτικών δεν ενοχλούν την κυβέρνηση, είναι όμως επικίνδυνες διότι οι μαθητές έχουν χρόνο να διαδηλώσουν”) και όταν πρόκειται για γενικές απεργίες».
Κοινωνικός... Ραν Ταν Πλαν;
Και μια τελευταία επισήμανση της έκθεσης αυτής, την οποία αλίευσα από ένα άλλο ιστολόγιο, με το... ταπεινό όνομα Τίποτα το Σημαντικό, το οποίο είχε παρουσιάσει επίσης αποσπάσματα από την ίδια έκθεση ήδη από τον Μάιο:
«Παρατηρούμε μια σχέση, μια καθυστέρηση τριών με έξι μηνών ανάμεσα στην ανακοίνωση των μέτρων σταθεροποίησης και τις κοινωνικές αντιδράσεις, απεργίες ή διαδηλώσεις. Αυτό είναι ενδιαφέρον, γιατί αποδεικνύει ότι, σε αντίθεση με την θεωρία των “αναλογικών προσδοκιών”, οι πολιτικές αντιδράσεις εμφανίζονται όχι τη στιγμή που ανακοινώνονται, αλλά τη στιγμή που εφαρμόζονται».
Και... όταν αρχίσει η εφαρμογή της σταθεροποίησης;
«Αν μια κυβέρνηση πρόκειται να χρειαστεί επαρκή χώρο για πολιτικές μανούβρες για την προσαρμογή, πρέπει να υποστηριχθεί από ένα ή δύο μεγάλα κόμματα κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, και όχι από έναν συνασπισμό μικρών κομμάτων, που σημαίνει ότι ένα ευθέως πλειοψηφικό σύστημα για κοινοβουλευτικές εκλογές προτιμάται από απλή αναλογική αντιπροσώπευση (ή τουλάχιστον έναν συνδυασμό των δύο).
Υπάρχουν και άλλες μέθοδοι ενδυνάμωσης της εκτελεστικής εξουσίας, όπως η πιθανότητα προσωρινών εκτάκτων / ειδικών εξουσιών ή εκ των υστέρων έλεγχο από τη δικαστική εξουσίαδικαστικό σώμα. Ένα δημοψήφισμα μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματικό όπλο για μια κυβέρνηση, υπό την προϋπόθεση ότι μόνο η κυβέρνηση μπορεί να το καλέσει. (...) (σ.σ.: των αποφάσεων της κυβέρνησης), ώστε να αποφευχθεί ένα εκ των προτέρων μπλοκάρισμα του προγράμματος από το
Σε περιόδους πραγματικών αναμετρήσεων, το ειδικό πολιτικό βάρος ενός επικεφαλής του κράτους μπορεί να αναδειχτεί σε καθοριστικό παράγοντα για την επιτυχία της αναδιάρθρωσης. Οι κυβερνήσεις πάντα έχουν μια πραγματική δυνατότητα να αντισταθούν, βέβαια, χάρη στον στρατό και την αστυνομία».
Εξ άλλου... «Η σύγκριση δικατορικών και δημοκρατικών καθεστώτων στη Λατινική Αμερική το 1981-82 δείχνει ότι στα στρατιωτικά καθεστώτα οι ταραχές είναι πολύ σπανιότερες».
Κουίζ: Πόσες αναλογίες βρήκατε ανάμεσα στις προτροπές του ΟΟΣΑ και την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα μετά την αποφράδα 23η Απριλίου 2010, όταν ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη υπαγωγή της χώρας στον «Μηχανισμό Στήριξης» και το ΔΝΤ; Ο ευρών σιγά μην... αμειφθήσεται. Ιστοσελίδα είμαστε, δεν θα το καταντήσουμε «Εκδίκηση της Ξανθιάς»...
* Στον Τύπο γράφτηκε πρόσφατα ότι σε αμερικάνικα σχολεία οι δάσκαλοι ζητούν από τους μαθητές να έρχονται κάθε μέρα στο σχολείο με ένα... ρολό τουαλέτας υπό μάλης!
