Από το Μαρικάκι
Αφού «μαζί τα φάγαμε» πα να πει ότι τα είχαμε κι αφού τα είχαμε κάπου τα βρήκαμε. Που τα βρήκαμε; Τα δανειστήκαμε ή τα δουλέψαμε; Ποιοι το πρώτο, ποιοι το δεύτερο;
«Η Έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ του έτους 2010, διερευνώντας την ελληνική οικονομία κατά την περίοδο 1994-2008 διαπιστώνει, εκτός των άλλων, ότι ήταν μία περίοδος σημαντικής αύξησηςανισοκατανομής του εισοδήματος, κατά την οποία θα έπρεπε να μειωθούν τα δημόσια ελλείμματα και το δημόσιο χρέος.
Αντ’ αυτού, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, παρατηρείται μια σταδιακή αύξηση του δημοσίου ελλείμματος και του δημοσίου χρέους, χωρίς να έχει βελτιωθεί σημαντικά το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας του πληθυσμού και να έχουν διευρυνθεί τα αναπτυξιακά αποθέματα της χώρας. Με άλλα λόγια, η οικονομική και η δημοσιονομική πολιτική του «ελληνικού παράδοξου» που ασκήθηκε κατά την περίοδο αυτή στην Ελλάδα, προσέφερε απαλλαγές και απελευθέρωση της φοροδιαφυγής στα υψηλά εισοδήματα και εξ αυτού του γεγονότος κατέφυγε σε δανεισμό για να καλύψει την απώλεια εσόδων του κρατικού Προϋπολογισμού, χρεώνοντας με την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου τουλάχιστον κατά 20% τις μελλοντικές γενεές των μισθωτών φορολογουμένων για την αποπληρωμή του αυξημένου δημόσιου χρέους». του ΑΕΠ και της
Αντ’ αυτού, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, παρατηρείται μια σταδιακή αύξηση του δημοσίου ελλείμματος και του δημοσίου χρέους, χωρίς να έχει βελτιωθεί σημαντικά το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας του πληθυσμού και να έχουν διευρυνθεί τα αναπτυξιακά αποθέματα της χώρας. Με άλλα λόγια, η οικονομική και η δημοσιονομική πολιτική του «ελληνικού παράδοξου» που ασκήθηκε κατά την περίοδο αυτή στην Ελλάδα, προσέφερε απαλλαγές και απελευθέρωση της φοροδιαφυγής στα υψηλά εισοδήματα και εξ αυτού του γεγονότος κατέφυγε σε δανεισμό για να καλύψει την απώλεια εσόδων του κρατικού Προϋπολογισμού, χρεώνοντας με την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου τουλάχιστον κατά 20% τις μελλοντικές γενεές των μισθωτών φορολογουμένων για την αποπληρωμή του αυξημένου δημόσιου χρέους». του ΑΕΠ και της
Ποιους ωφέλησε και ποιους όχι το «ελληνικό παράδοξο»; Ιδού (από την ίδια έκθεση):
«Το πρότυπο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας που ανέδειξε ως ατμομηχανές της οικονομικής μεγέθυνσης ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, τις κατασκευές, τον τουρισμό, την ναυτιλία και το εμπόριο και βασίσθηκε στην ιδιωτική κατανάλωση και τον δανεισμό σε συνδυασμό, με την φορολογική και εισοδηματική ανισότητα καθώς και την βελτίωση του επιπέδου ανταγωνιστικότητας, με την μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, με κινητήριους μοχλούς, τις λανθασμένες εννοιολογικά και ουσιαστικά διαρθρωτικές αλλαγές απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και αποδόμησης της κοινωνικής ασφάλισης και υγείας έχει πια καταρρεύσει».
Πόσο «ισχυρή Ελλάδα» γίναμε επί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ των δεκαετιών 1990 και 2000; Και πόση «ποιότητα» και όραμα είχαν οι στρατηγικές επιλογές του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ πριν δώσει τη σκυτάλη στον Καραμανλή;
«Η συντελούμενη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 επιλογή της σταδιακής τεχνολογικής, καινοτομικής, οργανωτικής και ποιοτικής απαξίωσης της παραγωγικής υποδομής στην μεταποίηση και στην γεωργία, με κυρίαρχη πλέον επιλογή τον τουρισμό, τις κατασκευές και την ναυτιλία, οδήγησε την ελληνική οικονομία στην αξιοποίηση κυρίως της ανειδίκευτης και όχι ειδικευμένης εργασίας, εγκαταλείποντας την παραγωγή προϊόντων υψηλής ποιότητας και υψηλής προστιθέμενης αξίας με δυναμική διείσδυση και ανοδική παρουσία στις διεθνείς αγορές».
Ώσπου:
«Ακριβώς αυτή η αναπτυξιακή στρατηγική συνεπικουρούμενη από την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική οδήγησε την ελληνική οικονομία και τους εργαζόμενους στην σημερινή δυσμενή κατάσταση (ανεργία, ακρίβεια, απολύσεις, μείωση των εισοδημάτων, απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, αποδόμηση του κοινωνικού κράτους,….κλπ) μετά από μια μακρά περίοδο (1994-2008) αύξησης του ΑΕΠ και ανισοκατανομής του εισοδήματος κατά την οποία θα έπρεπε να μειωθούν τα δημόσια ελλείμματα και το δημόσιο χρέος».
Διαβάζουμε στο βιογραφικό του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, το οποίο περιλαμβάνεται στη δική του ιστοσελίδα: «Από το 1993 ως το 1995 ήταν Υπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας, Έρευνας και Τεχνολογίας καθώς και Υπουργός Εμπορίου ταυτόχρονα. Κατά το διάστημα αυτό έθεσε το πλαίσιο μιας μακροχρόνιας πολιτικής ανάπτυξης της Ελληνικής Οικονομίας». Οι βάσεις τέθηκαν δηλαδή ήδη από την τελευταία θητεία του Ανδρέα Παπανδρέου (1993-1996).
Αλλά ο Σημίτης δεν κυβέρνησε μόνος από το 1996 και μετά. Ήταν και ο Πάγκαλος εκεί: «Τον Ιανουάριο 1996 ορκίστηκε Υπουργός Εξωτερικών ασκώντας τα καθήκοντά του μέχρι τον Φεβρουάριο 1999». Αφού προηγουμένως, από τον Ιούλιο 1994 είχε διατελέσει και Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών. Και ήταν και ο Γιώργος εκεί: από υπουργός Παιδείας ως τον Σεπτέμβριο του 1996, «προήχθη» σε αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών ως το 1999 και μετά την υπόθεση Οτσαλάν παρέλαβε το υπουργείο από τον Πάγκαλο, όπου έμεινε μέχρι την ανάληψη της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ.
Να πιστέψουμε ότι Γιώργος και Θόδωρος «διάβαζαν» όταν το καράβι της «ισχυρής Ελλάδας» έπλεε ήδη στ’ ανοιχτά του δανεισμού και της στρεβλής, κατασκευαστικής και φοροαπαλλασσόμενης ανάπτυξης; Ή το μνημόνιο προκαλεί αμνησία ή ωθεί στη γαργάρα...
Αλλά θα μου πείτε γιατί να πάρει ο Πάγκαλος τοις μετρητοίς το Ινστιτούτο της ΓΣΕΕ όταν έχει ποδοπατήσει το Σύνταγμα; Και για τους συνδικαλιστές και για τους ερευνητές άλλωστε έχει έτοιμη την απάντηση: «Μαζί τα φάγαμε»!
