Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟY
Η σημερινή μου ανάρτηση έχει δει το φως της δημοσιότητας στα blogs παλιότερα αλλά την επαναλαμβάνω και πάλι σήμερα καθώς επισήμως από την 1η του Σεπτέμβρη ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ το κάπνισμα σε ΟΛΟΥΣ τους Δημόσιους χώρους!
Η άποψή μου στηρίζεται σε δύο εννοιολογικούς πυλώνες: συγκεκριμένα στο κλασικό μας ρητό που σοφά διατείνεται «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και στην νέα αγγλοσαξονικής προέλευσης έννοια του SMIRTING δηλαδή την σύνθεση του καπνίζω (smoking) και φλερτάρω (flirting) με αφορμή ένα αναδυόμενο και πολύ ενδιαφέρον κοινωνιολογικό-ψυχολογικό φαινόμενο που έχει ως γενετήρια βάση και παραγωγικό εφαλτήριό του την απαγόρευση καπνίσματος σε κλειστούς χώρους και την επιβολή σε καπνιστές παραβάτες και μαγαζάτορες πολύ τσουχτερών προστίμων!
Υποθέτω ότι έχουμε πλέον όλοι μας προσωπικές εμπειρίες από άτομα, άνδρες και γυναίκες κάθε κοινωνικής-οικονομικής στάθμης και επιπέδων μόρφωσης που εξέρχονται από τα γραφεία τους και επιδίδονται με ιδιαίτερο πάθος στην κακιά – και «βρώμικη» πλέον - συνήθεια του καπνίσματος.
Το βιώνω καθημερινά στο δικό μου χώρο του πανεπιστημίου Μακεδονίας, έξω από τα κτίρια του γειτονικού μας Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, στα πεζοδρόμια της Εγνατίας, της Τσιμισκή, και της Μητροπόλεως έξω από υποκαταστήματα τραπεζών και άλλων μεγάλων επιχειρήσεων.
Καθώς ο Νόμος υποχρέωσε τους «βρώμικους» και τις «βρώμικες» δηλαδή αυτούς που καπνίζουν να εξέρχονται από τους κοινόχρηστους χώρους στην διαδικασία της εμπλοκής τους στην «κακιά συνήθεια» έχει φέρει πολύ κοντά άτομα τα οποία μέχρι και πριν μερικές εβδομάδες οι μόνες περιπτώσεις που συνευρίσκονταν στα ίδια αμφιθέατρα ή αίθουσες τελετών ήταν οι εορτασμοί των μεγάλων εθνικών μας επετείων και θρησκευτικών εορτών, τουτέστιν 25 Μαρτίου και 28 Οκτωβρίου, Χριστούγεννα και Τριών Ιεραρχών.
Δηλαδή τώρα καπνίζουν δίπλα-δίπλα, κουτσομπολεύουν δίπλα-δίπλα και, ώ του θαύματος φλερτάρουν μεταξύ τους άτομα που μέχρι τώρα όχι μόνο αγνοούσαν οι μεν τους δε αλλά ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαν να σκεφθούν ότι θα συνευρίσκονταν «καπνίζοντες» ο ένας δίπλα στον άλλο, η μία δίπλα στην άλλη…
Και έτσι ΞΑΦΝΙΚΑ στην εποχή του άκρατου εγωισμού, στην εποχή που έχουν κατακερματιστεί οι κοινωνικές μας σχέσεις και έχουν ανοίξει τρύπες στον κοινωνικό μας ιστό καθώς αποδυναμώθηκε η κοινωνική αλληλεγγύη και κατακρεουργήθηκε βάναυσα το δημιουργικό ΕΜΕΙΣ για να επικρατήσει το παθολογικό ΕΓΩ καταλύοντας την έννοια της ομαδικότητας, ξεφυτρώνουν έξω από τα κτίρια ομάδες «συμπασχόντων καπνιστών» οι οποίες έχουν αρχίσει να αποκτούν γοητεία και θελκτική προσωπικότητα και μαζί μια παράξενη ψυχοσυναισθηματική δυναμική που πολύ επιτυχημένα την εκφράζει ο αγγλοσαξονικός όρος του smirting (δηλαδή η σύνθεση του smoking και του flirting).
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, αλλά για μένα η κοινωνιολογική-ψυχολογική μου περιέργεια επικεντρώνεται στο ερώτημα: «αυτοί και αυτές που μέσα στις νέες συνθήκες ίσως ερωτευθούν, θα αποφασίσουν να ‘θεραπευτούν’ από την κακιά συνήθεια και θα προχωρήσουν πιασμένοι χέρι-χέρι στο ρομαντικό τους μονοπάτι ή θα ‘κρύψουν’ τον ίσως και παράνομο έρωτά τους σε ντουμάνια καπνού;»
