ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΧΑΡΩΝΙΤΗΣ
«Επικίνδυνο για την κινηματογραφική τέχνη»
«Η κινηματογραφική κοινότητα να δημιουργήσει ένα ανάχωμα για να αποκρούσει αυτό το νομοσχέδιο. Τα κόμματα, στο βαθμό που έχουν ακόμη εθνική αυτογνωσία, πρέπει να ζητήσουν την απόσυρσή του από τη Βουλή. Αυτό το νομοσχέδιο είναι επικίνδυνο για την κινηματογραφική τέχνη. Δε διαμορφώθηκε στο φως της μέρας, μέσα από δημοκρατικές επεξεργασίες στους κόλπους των δημιουργών της κινηματογραφίας, όπως έγινε το 1986. Αλλά είναι αποκύημα μιας ομάδας προσώπων που επιλέχθηκαν ρουσφετολογικά, από τους διάφορους υπουργούς. Ρωτήθηκε η γνώμη του Αγγελόπουλου, του Κούνδουρου, του Αβδελιώδη, η γνώμη πλήθους δημιουργών;
Αυτό το νομοσχέδιο, πολιτικά, είναι ακροδεξιό. Φέρνει ένα καίριο πλήγμα στους δημιουργούς του κινηματογράφου, σκηνοθέτες και σεναριογράφους. Αλλά πλήττει και τον μικρό σκηνοθέτη παραγωγό και τη μικρή, μονή αίθουσα. Από την άλλη μεριά δυναμώνει, ενισχύει και προωθεί μονοπωλιακές καταστάσεις παραγωγών, διανομέων και πολυ-κινηματογράφων. Δομικά, είναι ασυνάρτητο. Αποτελεί συρραφή απόψεων και θέσεων συμφερόντων των τελευταίων. Θεματικά, είναι ελλιπέστατο. Δεν περιλαμβάνει όλη τη θεματογραφία της ελληνικής κινηματογραφίας. Δεν αντιμετωπίζει σφαιρικά το πρόβλημα "κινηματογραφία στην Ελλάδα".
Τη μεγάλη πολιτική ευθύνη την έχουν βέβαια οι κυβερνήσεις, οι οποίες προετοιμάζουν τα τελευταία πέντε - έξι χρόνια το κλίμα στο χώρο, για να δεχθεί έναν τέτοιο νόμο. Για παράδειγμα, οι διορισμένες διοικήσεις του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου τα τελευταία έξι χρόνια είναι πολιτικά ρουσφέτια. Και χρησιμοποιήθηκαν ως "δούρειοι ίπποι" για να αλώσουν την κινηματογραφία. Οι βολές κατά των σωματείων και η υπονόμευση του συνδικαλισμού μέσα από ορισμένες εφημερίδες είναι καθοδηγούμενοι. Διασπούν τους κινηματογραφικούς φορείς. Θέλουν να διαλύσουν τον ιστό της κινηματογραφικής κοινότητας για να περάσουν αυτό το νομοσχέδιο.
Ο νόμος του 1986, παρά τις ελλείψεις του, ακόμη και σήμερα είναι ένας από τους πλέον σύγχρονους νόμους του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Με μερικές σοβαρές, δομικές παρεμβάσεις σε αυτόν, θα έχουμε ένα πλαίσιο εκσυγχρονισμού της ελληνικής κινηματογραφίας για τα επόμενα 15 χρόνια.
Το 1/3 του νομοσχεδίου αναφέρεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, από το οποίο μάλιστα εξαφανίζεται η ελληνική ταινία. Δεν υπάρχει καμία μέριμνα για τα περιφερειακά φεστιβάλ. Η πρόβλεψη για τη διοίκηση του ΕΚΚ μας πάει 40 χρόνια πίσω. Για πρώτη φορά, παγκόσμια πρωτοτυπία, σε νομοσχέδιο που πάει στη Βουλή, βάζουν πίνακες μοριοδότησης. Αυτά είναι αστεία πράγματα.
Ποια είναι η προστασία της κινηματογραφικής πολιτιστικής κληρονομιάς, της Ταινιοθήκης;
Οι Ελληνες κινηματογραφιστές, διαχρονικά, είχαν αντιθέσεις μεταξύ τους. Την κρίσιμη στιγμή όμως υπερτερούσε το κοινό συμφέρον. Η τακτική των μικρομάγαζων πρέπει να τελειώσει. Οι νεότεροι να δουν ποιο είναι το συμφέρον τους. Είναι δημιουργοί πρώτα απ' όλα. Αυτοί που έφτιαξαν το νομοσχέδιο απέχουν πάρα πολλά χρόνια από την τέχνη του κινηματογράφου. Αυτό το νομοσχέδιο προωθεί την παρα-κινηματογραφία. Γι' αυτό όλοι οι κινηματογραφιστές έχουν ευθύνη σήμερα. Και να μη βιάζονται να γίνει ο νόμος. Αυτοί που βιάζονται θέλουν να βουτήξουν το δημόσιο χρήμα. Και σε αυτήν την παγίδα έπεσαν και νεότεροι συνάδελφοι που νομίζουν ότι το δημιουργικό τους συμφέρον εξαρτάται από το συμφέρον του ιδιοκτήτη του μούλτιπλεξ. Να κάνεις κάτι που να υπηρετεί την τέχνη του κινηματογράφου και όχι μόνο το ταμείο».
ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ
"Δεν βλέπουμε την Φάκα"
«Φοβάμαι πως κοιτάμε το τυρί και δεν βλέπουμε τη φάκα. Μετά από λίγο καιρό όλοι μας θα ξαναθυμηθούμε πως η κινηματογραφική τέχνη είναι ελεύθερη, σύμφωνα με το Σύνταγμα, και είναι καθήκον της κινηματογραφικής κοινότητας να την περιφρουρεί. Και αναρωτιέμαι πώς θα γίνεται αυτό με το συγκεκριμένο νόμο; Πώς θα υπάρξει διαφάνεια και έλεγχος στο ΕΚΚ, σε ένα Διοικητικό Συβούλιο, που διορίζεται εξ ολοκλήρου από το υπουργείο, χωρίς να ακούγεται εκεί μέσα καμία διαφορετική φωνή. Το πρόβλημα, δηλαδή, ήταν σι αιρετοί και για αυτό αποφάσισε ξαφνικά το κράτος να κάνει Τέχνη εξοβελίζοντας το δημιουργό;».
ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ
"Δεν βλέπουμε την Φάκα"
«Φοβάμαι πως κοιτάμε το τυρί και δεν βλέπουμε τη φάκα. Μετά από λίγο καιρό όλοι μας θα ξαναθυμηθούμε πως η κινηματογραφική τέχνη είναι ελεύθερη, σύμφωνα με το Σύνταγμα, και είναι καθήκον της κινηματογραφικής κοινότητας να την περιφρουρεί. Και αναρωτιέμαι πώς θα γίνεται αυτό με το συγκεκριμένο νόμο; Πώς θα υπάρξει διαφάνεια και έλεγχος στο ΕΚΚ, σε ένα Διοικητικό Συβούλιο, που διορίζεται εξ ολοκλήρου από το υπουργείο, χωρίς να ακούγεται εκεί μέσα καμία διαφορετική φωνή. Το πρόβλημα, δηλαδή, ήταν σι αιρετοί και για αυτό αποφάσισε ξαφνικά το κράτος να κάνει Τέχνη εξοβελίζοντας το δημιουργό;».
